„EUREKA!” Dat ene woord betekent „Ik heb het gevonden!” Tijdens de goudkoorts in de negentiende eeuw in Californië (VS), kon deze uitroep gehoord worden als een goudzoeker goud vond. Maar Charles Taze Russell en andere Bijbelonderzoekers hadden iets van veel grotere waarde gevonden: de Bijbelse waarheid. En die wilden ze graag met anderen delen.

Tegen de zomer van 1914 waren er in grote steden miljoenen mensen afgekomen op het „Photo-Drama der Schepping”, een meesterwerk van acht uur geproduceerd door de Internationale Bijbelonderzoekersvereniging (I.B.S.A.). Met indrukwekkende filmbeelden, levendige kleurendia’s, fascinerend commentaar en mooie klassieke muziek, nam deze op de Bijbel gebaseerde voorstelling de toeschouwers mee vanaf de schepping door de hele menselijke geschiedenis heen tot aan het einde van Christus’ duizendjarige regering (Openb. 20:4). *

Maar hoe zat het met degenen die in kleine steden en plattelandsgebieden woonden? Om te voorkomen dat personen die op zoek waren naar de waarheid overgeslagen werden, bracht de I.B.S.A. in augustus 1914 het „Eureka-Drama” uit, een draagbare versie van het „Photo-Drama” zonder bewegende beelden. Er kon uit drie types gekozen worden, die allemaal in een aantal talen beschikbaar waren: „Eureka X” bevatte de commentaarstem en muziek. „Eureka Y” bevatte alle geluidsopnames plus schitterend gekleurde dia’s. En het „Eureka Family Drama”, dat bedoeld was voor thuisgebruik, bestond uit geselecteerde commentaarfragmenten en liederen. Er waren ook goedkope grammofoons en projectie-uitrustingen beschikbaar.

Omdat er voor het vertonen van het „Eureka-Drama” geen filmprojector of groot scherm nodig was, konden de Bijbelonderzoekers deze gratis voorstelling meenemen naar het platteland en zo nieuwe gebieden bereiken met de Koninkrijksboodschap. „Eureka X” bestond alleen uit geluidsopnamen en kon dus op elk tijdstip afgespeeld worden. De diaprojector van „Eureka Y” werkte niet op elektriciteit, maar maakte gebruik van een carbidlamp. „We kunnen deze beelden bijna overal laten zien”, zei een verslag in de Finse Wachttoren. En dat was inderdaad zo!

In plaats van grote theaters af te huren, zochten vindingrijke Bijbelonderzoekers vaak naar gratis ruimten, zoals een klaslokaal, een rechtbank, een  treinstation en zelfs de salon van een groot huis. Veel voorstellingen vonden buiten plaats, met als ’scherm’ een groot wit laken dat tegen de muur van een schuur was opgehangen. Anthony Hambuch schreef: „Boeren maakten een soort theatertje in hun boomgaard door een aantal boomstammen neer te leggen waarop de mensen konden zitten om van het programma te genieten.” Dit „Eureka”-team gebruikte een „Drama-wagen” voor hun uitrusting, bagage en kampeer- en kookspullen.

Het aantal bezoekers liep uiteen van een handjevol tot honderden. Zo waren er in de Verenigde Staten in een dorp met 150 inwoners zo’n 400 aanwezigen bij voorstellingen in een schooltje. Ergens anders liepen sommige mensen zo’n acht kilometer heen en terug om het „Eureka-Drama” te zien. In Zweden waren de buren die in het kleine huis van Charlotte Ahlberg bijeengekomen waren „diep geraakt” bij het horen van de opnamen. In een afgelegen mijnstad in Australië kwamen er zo’n 1500 mensen op een voorstelling af. De Watch Tower meldde dat de docenten en studenten op scholen en universiteiten „de beelden en onze schitterende grammofoonopnamen heel mooi vonden”. Het „Eureka-Drama” was zelfs populair in plaatsen waar bioscopen waren.

Het „Eureka-Drama” werd een nuttig hulpmiddel in het ’Bijbelklassen-uitbreidingswerk’, waarbij klassen van Bijbelonderzoekers sprekers uitzonden om nieuwe studieklassen te beginnen. Het is moeilijk vast te stellen hoeveel mensen het „Eureka-Drama” hebben gezien. Veel „Drama”-sets waren constant in gebruik. Maar in 1915 berichtten slechts 14 van de 86 „Drama”-teams regelmatig over de resultaten. In het jaarverslag stond dat de cijfers helaas niet compleet waren, maar dat meer dan een miljoen mensen het „Drama” hadden gezien. Zo’n 30.000 personen hadden om Bijbelse lectuur gevraagd.

Het „Eureka-Drama” heeft dan misschien weinig sporen achtergelaten in de geschiedenis, maar van Australië tot Argentinië, van Zuid-Afrika tot de Britse eilanden, India en het Caribisch gebied hebben naar verluidt miljoenen deze unieke voorstelling gezien. Velen van hen vonden de Bijbelse waarheid — die meer waarde heeft dan goud — en konden uitroepen: „Eureka!”