ZODRA hij op zijn schouder wordt getikt, begint Kingsley de Bijbel voor te lezen. Dit is zijn eerste toewijzing op de theocratische bedieningsschool. Hij spreekt elk woord zorgvuldig uit en slaat geen lettergreep over. Maar wacht eens even! Waarom kijkt hij niet in zijn Bijbel?

Kingsley, die in Sri Lanka woont, is blind. Daarnaast is hij ook nog eens slechthorend en zit hij in een rolstoel. Hoe heeft hij toch over Jehovah kunnen leren? Hoe is hij zover gekomen dat hij zich voor de theocratische bedieningsschool kon inschrijven?

Toen ik Kingsley voor het eerst ontmoette, was ik onder de indruk van zijn dorst naar Bijbelse waarheid. Hij had al met verschillende Getuigen de Bijbel bestudeerd, en zijn braille-exemplaar van het Kennis-boek * was al versleten. Hij nam mijn uitnodiging aan om weer met Bijbelstudie te beginnen, maar er waren twee uitdagingen.

Ten eerste woonde Kingsley met verschillende anderen in een verzorgingstehuis. Vanwege de achtergrondgeluiden en Kingsley’s slechte gehoor moest ik veel harder praten dan normaal. Iedereen in het tehuis kon onze wekelijkse studie dus horen!

 Ten tweede kon Kingsley niet zo veel informatie tegelijk lezen en in zich opnemen. Om de studieperiodes productiever te maken, bereidde Kingsley zich grondig voor. Hij las het studiemateriaal van tevoren meerdere keren door, zocht de Bijbelteksten in zijn braillebijbel op en formuleerde in zijn hoofd wat de antwoorden op de vragen waren. Deze methode is heel effectief gebleken. Tijdens de Bijbelstudie zat Kingsley altijd in kleermakerszit op een kleedje, terwijl hij met luide stem enthousiast uitlegde wat hij had geleerd. Het duurde niet lang of we studeerden twee keer per week, waarbij elke studieperiode wel twee uur duurde.

Kingsley wilde dolgraag de vergaderingen in de Koninkrijkszaal gaan bezoeken, maar dat was een hele opgave. Hij had hulp nodig om in en uit zijn rolstoel, de auto en de Koninkrijkszaal te komen. Maar veel gemeenteleden hielpen hem bij toerbeurt; ze vonden het een voorrecht om dat te doen. Tijdens de vergaderingen hield Kingsley een luidspreker bij zijn oor en luisterde aandachtig. Hij gaf zelfs commentaren!

Nadat hij een tijdje had gestudeerd, besloot Kingsley zich te laten inschrijven voor de theocratische bedieningsschool. Twee weken voor zijn eerste toewijzing, het lezen van een Bijbelgedeelte, vroeg ik hem of hij al had geoefend. Zelfverzekerd zei hij: ‘Ja, broeder, ik heb ongeveer dertig keer geoefend.’ Ik prees hem voor zijn inspanningen en vroeg of hij het gedeelte een keer aan me wilde voorlezen. Hij sloeg zijn braillebijbel open, plaatste zijn vingers op de tekst en begon te lezen. Maar ik zag zijn vingers niet over de bladzijde bewegen, zoals normaal. Hij had het hele stuk uit zijn hoofd geleerd!

Vol ongeloof keek ik hem aan, terwijl de tranen over mijn wangen rolden. Ik vroeg aan Kingsley hoe hij het allemaal zo goed had onthouden terwijl hij maar dertig keer had geoefend. Hij antwoordde: ‘Nee, ik heb ongeveer dertig keer per dag geoefend.’ Meer dan een maand lang had Kingsley op zijn kleedje zitten lezen, steeds weer opnieuw, net zolang tot hij de tekst uit zijn hoofd kende.

Toen brak de dag aan waarop hij het gedeelte in de Koninkrijkszaal moest voorlezen. Toen hij klaar was met lezen, barstte er een enthousiast applaus los. Veel aanwezigen huilden toen ze de vastberadenheid van deze nieuwe leerling zagen. Eén verkondigster, die zich vanwege zenuwen uit de school had laten uitschrijven, vroeg of ze opnieuw kon worden ingeschreven. Waarom? Ze zei: ‘Als Kingsley het kan, kan ik het ook!’

Op 6 september 2008, na drie jaar Bijbelstudie, symboliseerde Kingsley zijn opdracht aan Jehovah door de waterdoop. Hij bleef een trouwe Getuige tot aan zijn dood op 13 mei 2014, in de vaste overtuiging dat hij zijn trouwe dienst straks in het paradijs op aarde met volledige kracht en in volmaakte gezondheid zal voortzetten (Jes. 35:5, 6). — Verteld door Paul McManus.