ALS u iemand van wie u hield in de dood hebt verloren, hebt u waarschijnlijk allerlei verschillende emoties ervaren: verdriet, eenzaamheid en wanhoop, en misschien ook wel boosheid, schuldgevoelens en angst. Het kan zelfs dat u zich hebt afgevraagd of het leven nog wel zin heeft.

Weet dat verdriet geen teken is van zwakte. Het laat juist zien hoeveel de overledene voor u betekende. Maar is het mogelijk om de pijn van het verdriet enigszins te verlichten?

Hoewel u misschien denkt dat uw verdriet nooit zal weggaan, kunnen de volgende tips een hulp zijn:

GEEF UZELF DE TIJD OM TE ROUWEN

Niet iedereen rouwt op dezelfde manier of even lang. Toch hebben velen ondervonden dat huilen een uitlaatklep kan zijn voor je verdriet. Vanessa, die eerder is genoemd, zegt: ‘Ik huilde veel. Dat hielp me om mijn verdriet niet op te kroppen.’ Sofía, die haar zus plotseling verloor, vertelt: ‘Het doet heel veel pijn om herinneringen en het verdriet toe te laten, alsof je een geïnfecteerde wond opent en schoonmaakt. De pijn is haast niet te dragen, maar de wond kan daardoor wel helen.’

PRAAT OVER UW GEVOELENS

Het is begrijpelijk dat u er af en toe behoefte aan hebt om alleen te zijn. Maar verdriet is een zware  last om alleen te dragen. De zeventienjarige Jared, die zijn vader verloor, zegt: ‘Ik vertelde anderen hoe ik me voelde. Vaak kwam ik niet goed uit m’n woorden, maar ik vond het fijn dat ik erover kon praten.’ Janice, die eerder is aangehaald, noemt nog een voordeel: ‘Het was heel vertroostend om met anderen te praten. Ik voelde me begrepen en niet zo alleen.’

ACCEPTEER HULP

Een psycholoog zegt: ‘Een nabestaande die tijdens [de] eerste periode [van shock en ongeloof] hulp accepteert van familie en vrienden, komt vaak wat beter door de verschillende fasen van rouwverwerking heen.’ Laat uw vrienden weten wat ze kunnen doen om te helpen; ze willen waarschijnlijk graag helpen maar weten misschien niet hoe (Spreuken 17:17).

VERSTERK UW BAND MET GOD

Tina zegt: ‘Toen mijn man plotseling stierf aan kanker, kon ik niet langer met mijn zorgen en problemen bij hem terecht. Daarom ging ik alles aan God vertellen. Ik begon elke dag met een gebed en vroeg hem me te helpen de dag door te komen. God hielp me op meer manieren dan ik kan opnoemen.’ Tarsha, die 22 was toen haar moeder stierf, vertelt: ‘Bijbellezen was mijn dagelijkse bron van troost. Daardoor had ik steeds iets positiefs om over na te denken.’

VISUALISEER HOE DE OPSTANDING ZAL ZIJN

Tina vervolgt: ‘In het begin gaf de opstandingshoop me geen troost omdat ik — juist toen — mijn man nodig had, en mijn jongens hadden hun vader nodig. Maar nu, vier jaar later, is die hoop echt mijn houvast. Ik stel me voor dat ik hem weer terugzie, en daar word ik zo blij en rustig van!’

Waarschijnlijk duurt het even voordat u zich wat beter voelt. Maar de ervaring van Vanessa kan geruststellend zijn: ‘Eerst denk je dat je je nooit beter zult voelen. Toch zullen er betere dagen komen.’

Houd in gedachte dat het leven nog zin heeft, ook al blijft u misschien de leegte in uw hart voelen. Met Gods liefdevolle hulp kunt u nog steeds hechte vriendschappen hebben en een doel in het leven. En binnenkort zal God de doden weer tot leven brengen. Hij wil dat u uw dierbare weer in de armen kunt sluiten. Dan zal de pijn in uw hart voor altijd verdwenen zijn!