KEN jij een broeder of zuster die naar het buitenland is verhuisd om te dienen waar de behoefte aan Koninkrijksverkondigers groter is? We noemen zulke Getuigen ook wel need-greaters. Heb je je weleens afgevraagd: Wat motiveert ze om in het buitenland te dienen? Hoe bereiden ze zich op deze vorm van dienst voor? Is het iets voor mij? Een goede manier om antwoord op zulke vragen te krijgen, is natuurlijk door het ze zelf te vragen. Laten we dat dus doen.

Waardoor ben je erover gaan nadenken om in het buitenland te dienen waar de behoefte groter is? Amy, nu midden 30, komt uit de Verenigde Staten. Ze zegt: ‘Ik dacht er al jaren over na om in het buitenland te gaan dienen, maar dat doel leek voor mij te hoog gegrepen.’ Waardoor is ze er anders over gaan denken? ‘In 2004 nodigde een echtpaar dat in Belize diende, me uit om ze te bezoeken en een maand lang met ze te pionieren. Dat deed ik en ik vond het geweldig! Een jaar later verhuisde ik naar Ghana om daar te pionieren.’

Stephanie, nu eind 20, en ook uit de Verenigde Staten, dacht een paar jaar geleden eens goed na over haar omstandigheden. Ze dacht: ‘Ik ben gezond en heb weinig verplichtingen. Eigenlijk kan ik veel meer voor Jehovah doen dan ik nu doe.’ Dat eerlijke zelfonderzoek motiveerde haar om naar Ghana te verhuizen om haar dienst uit te breiden. Filip en Ida, een pioniersechtpaar van middelbare leeftijd uit Denemarken, droomden er altijd al van om te verhuizen naar een gebied waar de behoefte groter was. Ze zochten naar manieren om hun droom waar te maken. ‘Toen de gelegenheid zich voordeed,’ zegt Filip, ‘was het alsof Jehovah tegen ons zei: “Ga ervoor!”’ In 2008 verhuisden ze naar  Ghana, waar ze meer dan drie jaar hebben gediend.

Hans en Brook, een pioniersechtpaar van in de 30, dienen in de Verenigde Staten. In 2005 deden ze mee aan hulpacties na de orkaan Katrina. Later meldden ze zich aan voor internationale bouwprojecten, maar ze werden hier niet voor uitgenodigd. ‘Toen hoorden we een congreslezing’, herinnert Hans zich, ‘waarin het voorbeeld van koning David werd aangehaald. Hij aanvaardde het feit dat hij de tempel niet mocht bouwen en ging zich dus focussen op een ander doel. Dat hielp ons in te zien dat het niet erg is om van theocratisch doel te veranderen’ (1 Kron. 17:1-4, 11, 12; 22:5-11). Brook zegt verder: ‘Jehovah wilde dat we op een andere deur klopten.’

Door de geweldige ervaringen van vrienden die in andere landen hadden gediend, werden Hans en Brook gemotiveerd om te proberen in het buitenland te gaan pionieren. In 2012 gingen ze naar Ghana, waar ze vier maanden lang een gebarentaalgemeente konden ondersteunen. Hoewel ze terug moesten naar de VS, versterkte die ervaring hun wens om de Koninkrijksbelangen op de eerste plaats in hun leven te blijven stellen. Sindsdien hebben ze geholpen bij een bouwproject aan het bijkantoor in Micronesië.

Hoe heb je je op het bereiken van je doel voorbereid? ‘Ik deed nazoekwerk in Wachttoren-artikelen * die te maken hadden met dienen waar de behoefte groter is’, zegt Stephanie. ‘Ik had ook gesprekken met de ouderlingen en de kringopziener en zijn vrouw over mijn wens om in het buitenland te dienen. En wat het belangrijkste is, ik noemde mijn doel vaak in mijn gebeden.’ Ook hield Stephanie haar leven eenvoudig, waardoor ze geld opzij kon zetten om rond te komen terwijl ze in het buitenland zou dienen.

 Hans vertelt: ‘We vroegen Jehovah om zijn leiding, omdat we hem wilden laten bepalen waar we naartoe zouden gaan. We noemden in onze gebeden ook de precieze datum waarop we ons plan wilden uitvoeren.’ Het echtpaar schreef naar vier bijkantoren. Nadat ze een heel positieve reactie van het bijkantoor in Ghana hadden gekregen, reisden ze daarnaartoe met het plan om twee maanden te blijven. ‘We vonden het zo leuk om met de gemeente daar samen te werken’, zegt Hans, ‘dat we langer zijn gebleven.’

George en Adria, een echtpaar van eind 30 uit Canada, hielden in gedachte dat Jehovah goede beslissingen zegent, in plaats van goede bedoelingen. Dus deden ze concrete stappen om hun doel te bereiken. Ze namen contact op met een zuster die als need-greater in Ghana diende en stelden haar veel vragen. Ook schreven ze naar het bijkantoor in Canada en dat in Ghana. ‘En’, zegt Adria, ‘we zochten naar manieren om ons leven nog meer te vereenvoudigen dan we al hadden gedaan.’ Door die beslissingen konden ze in 2004 naar Ghana verhuizen.

Welke uitdagingen kwamen na de verhuizing op je pad, en hoe ging je ermee om? Amy had in het begin last van heimwee. ‘Alles was zo anders dan ik gewend was.’ Wat heeft haar geholpen? ‘Familieleden die belden en zeiden hoeveel waardering ze voor mijn dienst hadden, hielpen me om voor ogen te houden waarom ik de beslissing had genomen om te verhuizen. Later begonnen we met videobellen. Omdat we elkaar konden zien, leek het alsof  ze niet zo ver weg waren.’ Ook vertelt Amy dat de vriendschap met een ervaren plaatselijke zuster haar hielp om verschillende gebruiken beter te begrijpen. ‘Zij was de persoon naar wie ik altijd toe kon gaan als ik niet begreep waarom mensen op een bepaalde manier reageerden. Door haar hulp leerde ik wat ik wel en niet moest doen, en dat hielp me om plezier te hebben in mijn dienst.’

George en Adria vertellen dat toen ze pas naar Ghana waren verhuisd, ze het gevoel hadden alsof ze terug waren gegaan in de tijd. ‘In plaats van een wasmachine gebruikten we emmers. Een maaltijd bereiden duurde tien keer langer dan we gewend waren’, zegt Adria. ‘Maar na een tijdje werden de soms wat lastige situaties gewoon nieuwe ervaringen.’ Brook zegt: ‘Ondanks de uitdagingen waar we als pioniers mee te maken krijgen, is ons leven voldoening gevend. Als we alle aanmoedigende ervaringen bij elkaar optellen, vormen ze een schat aan mooie herinneringen die we koesteren.’

Waarom kun je deze vorm van dienst aanbevelen? ‘Als je in een omgeving predikt waar mensen elke dag de Bijbel willen bestuderen omdat ze zo graag de waarheid willen leren kennen, dan geeft dat zo veel vreugde!’, zegt Stephanie. ‘Verhuizen naar waar de behoefte groter is, is een van de beste beslissingen die ik ooit heb genomen.’ In 2014 trouwde Stephanie met Aaron, en nu dienen ze op het bijkantoor in Ghana.

‘Deze ervaring heeft me veel gebracht’, zegt Christine, een pionierster van begin 30 uit Duitsland, die eerst in Bolivia heeft gediend en daarna naar Ghana verhuisde. Ze zegt: ‘Omdat ik ver weg ben van mijn familie, is het Jehovah bij wie ik altijd hulp zoek. Hij is nu reëler voor me dan ooit. Ik heb ook de unieke eenheid onder Jehovah’s volk ervaren. Deze vorm van dienst heeft mijn leven echt verrijkt.’ Christine is onlangs getrouwd met Gideon, en samen dienen ze nog steeds in Ghana.

Filip en Ida vertellen wat ze deden om Bijbelstudenten te helpen vorderingen te maken. ‘We hadden vaak 15 of meer Bijbelstudies, maar toen besloten we dat we met niet meer dan 10 verschillende personen zouden studeren zodat we ze grondiger konden onderwijzen.’ Hadden de Bijbelstudenten daar voordeel van? Filip zegt: ‘Ik studeerde met een jonge man, Michael. Hij kon elke dag studeren en bereidde zich zo goed voor dat we het Leert de bijbel-​boek in een maand uit hadden. Daarna werd Michael een ongedoopte verkondiger. Op zijn eerste dag in de velddienst vroeg hij: “Zou je me kunnen helpen met mijn Bijbelstudies?” Ik keek hem verbaasd aan. Michael legde uit dat hij met drie personen een Bijbelstudie was begonnen en wat hulp nodig had om de studies te leiden.’ Stel je voor, de behoefte aan personen die een Bijbelstudie kunnen leiden is zo groot, dat zelfs de leerlingen leraren zijn!

Amy vertelt hoe ze zich al snel bewust werd van een specifieke behoefte die er was: ‘Kort nadat ik in Ghana was aangekomen, predikten we in een klein dorpje en zochten naar doven. We vonden niet één, maar acht doven, alleen al in dat dorpje!’ Inmiddels is Amy getrouwd met Eric, en samen dienen ze als speciale pioniers. Ze ondersteunen een gebarentaalgemeente om enkele van de meer dan 300 dove verkondigers en geïnteresseerden in het land te helpen. George en Adria hebben door hun dienst in Ghana zelf ervaren wat ervoor nodig is om een zendeling te zijn. Ze waren dan ook heel gelukkig toen ze een uitnodiging kregen voor de 126ste klas van Gilead! Nu dienen ze als zendelingen in Mozambique.

Het is hartverwarmend om zo veel broeders en zusters uit andere landen samen met plaatselijke broeders en zusters hard te zien werken om de oogst binnen te halen (Joh. 4:35). Elke week worden er in Ghana gemiddeld 120 personen gedoopt. Net als de 17 need-greaters die naar Ghana zijn verhuisd, hebben wereldwijd vele duizenden verkondigers ‘zich gewillig aangeboden’, uit liefde voor Jehovah. Ze dienen in gebieden waar meer behoefte is aan Koninkrijksverkondigers. Wat zullen zulke bereidwillige werkers Jehovah’s hart verheugen! — Ps. 110:3; Spr. 27:11.