WE GELOVEN allemaal dat Jehovah zijn aanbidders in deze ‘laatste dagen’ in geestelijk opzicht leidt en helpt (2 Tim. 3:1). We moeten natuurlijk zelf op die leiding reageren. Onze situatie is te vergelijken met die van de Israëlieten in de woestijn. Zij moesten reageren op trompetsignalen.

Jehovah liet Mozes twee trompetten van gedreven zilver maken ‘om de gemeenschap bij elkaar te roepen en de kampen te laten opbreken’ (Num. 10:2). De priesters konden met de trompetten verschillende signalen geven om duidelijk te maken wat het volk moest doen (Num. 10:3-8). In deze tijd krijgt Gods volk op verschillende manieren aanwijzingen die doen denken aan de trompetsignalen in de oudheid. Drie daarvan zijn: Gods volk wordt uitgenodigd voor grote bijeenkomsten, aangestelde opzieners krijgen opleiding en theocratische regelingen voor alle gemeenten worden herzien of aangepast.

De priesters bliezen op beide trompetten als Jehovah wilde dat ‘de hele gemeenschap’ bij elkaar kwam bij de ingang van de tabernakel, aan de oostkant (Num. 10:3). Dat specifieke signaal was te horen voor alle stammen, die hun kamp in vier afdelingen rond de tabernakel hadden opgeslagen. Sommigen stonden met hun tent dicht bij de ingang en konden er waarschijnlijk binnen een paar minuten zijn. Anderen stonden verder weg, en dan kostte het misschien meer tijd en moeite om er te komen. Maar Jehovah wilde dat iedereen bij elkaar kwam om zijn instructies te horen.

Hoewel wij niet hoeven te verzamelen bij een tabernakel, krijgen we wel signalen om bij elkaar te komen. Bijvoorbeeld voor regionale congressen en andere speciale bijeenkomsten, waar we onmisbare informatie en richtlijnen krijgen. Over de hele wereld volgen Jehovah’s aanbidders hetzelfde programma. Iedereen die op de uitnodiging ingaat, is dus deel van een grote groep gelukkige mensen. De een moet verder reizen dan de ander. Maar ze vinden het allemaal de moeite waard.

Maar hoe zit het met personen in geïsoleerde groepen, ver weg van alle grote bijeenkomsten? Dankzij de moderne technologie kunnen velen van hen voordeel trekken van hetzelfde programma. Ze hebben zelfs het gevoel dat ze er zelf bij zijn. Tijdens een bezoek van een hoofdkantoorvertegenwoordiger in Benin zond het bijkantoor het programma uit naar Arlit (Niger), een mijnstad in de Sahara. Er waren 21 broeders,  zusters en geïnteresseerden samengekomen. Hoewel ze ver weg waren, voelden ze zich verenigd met de grote groep van 44.131 aanwezigen. Een broeder schreef: ‘We bedanken jullie uit de grond van ons hart voor het uitzenden van dit programma. Het laat opnieuw zien hoeveel jullie om ons geven.’

Als er op één trompet werd geblazen, moesten ‘alleen de leiders, de hoofden van de duizenden van Israël,’ naar de tent van samenkomst gaan (Num. 10:4). Ze konden daar inlichtingen en opleiding krijgen van Mozes. Dat zou ze helpen bij hun verantwoordelijkheden in hun stam. Stel dat jij een van die leiders was. Zou je dan niet hebben gedaan wat je kon om aanwezig te zijn?

Ouderlingen in deze tijd zijn geen ‘leiders’ en heersen niet over de kudde die aan ze is toevertrouwd (1 Petr. 5:1-3). Maar ze doen wel hun best om voor de kudde te zorgen. Daarom zijn ze blij als ze worden uitgenodigd voor extra opleiding, bijvoorbeeld op de Koninkrijksbedieningsschool. Daar leren ze zich beter van hun taken in de gemeente te kwijten. Dat brengt iedereen in de gemeente geestelijk op een hoger niveau. Als je niet naar een van die scholen bent geweest, heb je waarschijnlijk voordeel van de opleiding die anderen hebben gekregen.

Soms lieten de Israëlitische priesters de trompetten schetteren. Dan wilde Jehovah dat het hele kamp opbrak (Num. 10:5, 6). Als het kamp zich verplaatste, was dat een geweldige demonstratie van organisatie. Maar het was voor iedereen ook een hele onderneming. Sommigen hadden er misschien weleens gemengde gevoelens bij. Waarom?

Misschien vonden ze dat de oproep om te vertrekken te snel en onverwacht kwam. ‘Soms bleef de wolk alleen van de avond tot de morgen op dezelfde plek.’ Andere keren duurde het ‘twee dagen, een maand of langer’ (Num. 9:21, 22). Hoe vaak heeft het kamp zich verplaatst? In Numeri 33 worden zo’n 40 plekken genoemd waar de Israëlieten hun kamp hebben opgeslagen.

Soms vonden ze misschien een plek met schaduw. Dat was natuurlijk wel prettig in de ‘grote en angstwekkende woestijn’ (Deut. 1:19). Ze konden dan geneigd zijn te denken dat een verhuizing niet bepaald een verbetering zou zijn.

Als de stammen gingen vertrekken, vonden sommigen het misschien moeilijk om op hun beurt te wachten. Ze hoorden allemaal het trompetgeschetter, maar ze konden niet allemaal tegelijkertijd vertrekken. Het geschetter was het signaal dat de stammen aan de oostkant, Juda, Issaschar en Zebulon, moesten vertrekken (Num. 2:3-7; 10:5, 6). Na hun vertrek lieten de priesters de trompetten een tweede keer schetteren om aan te geven dat de driestammenafdeling aan de zuidkant moest vertrekken. Dat ging zo door totdat het hele kamp was opgebroken.

Misschien heb je weleens gemengde gevoelens gehad over bepaalde aanpassingen in de organisatie. Waren er meerdere veranderingen tegelijk en overviel het je een beetje? Of was je blij met bepaalde regelingen en had je liever dat die niet waren veranderd? Wat de oorzaak ook was, het heeft misschien lang geduurd om eraan te wennen en je aan te passen. Maar als je je best doet om mee te werken, zul je ongetwijfeld merken dat Jehovah je zegent.

In de tijd van Mozes leidde Jehovah miljoenen mannen, vrouwen en kinderen door de woestijn. Zonder zijn zorg en aandacht zouden ze het niet hebben overleefd. In deze tijd blijven we door Jehovah’s leiding geestelijk in leven. En het gaat zelfs heel goed met ons! Wees daarom vastbesloten om net als de trouwe Israëlieten gehoorzaam te reageren op de verschillende trompetsignalen!