Toen het predikingswerk zich uitbreidde, nam de vraag naar lectuur toe. De broeders op Bethel in Brooklyn publiceerden zelf tijdschriften, maar voor boeken waren ze nog steeds afhankelijk van commerciële bedrijven. Toen er maandenlang niet genoeg boeken voor de prediking konden worden gedrukt, vroeg broeder Rutherford aan Robert Martin, het hoofd van de drukkerij, of het mogelijk was zelf boeken te publiceren.

‘Het was een opwindende gedachte,’ herinnerde broeder Martin zich, ‘want het betekende dat er een complete drukkerij moest worden opgezet waar we konden zetten, galvaniseren, drukken en binden.’ De broeders huurden een gebouw aan Concord Street 18 in Brooklyn en kochten de benodigde apparatuur.

Niet iedereen was enthousiast over de nieuwe ontwikkeling. De directeur van een bedrijf dat boeken voor ons had gedrukt, bezocht de nieuwe drukkerij en zei: ‘Jullie hebben hier een prima drukkerij maar niemand die weet hoe het werkt. Over een half jaar is er niks van over, alleen een hoop oud ijzer.’

‘Dat klonk logisch,’ zei broeder Martin, ‘maar het liet de Heer buiten beschouwing, en hij is altijd met ons geweest.’ Broeder Martin had gelijk. Al snel produceerde de nieuwe binderij 2000 boeken per dag.

Zelf boeken drukken was niet het enige dat Jehovah’s volk deed. Ze begonnen ook met een nieuwe methode om het goede nieuws te verspreiden: radio-uitzendingen. Op zondagmiddag 26 februari 1922 sprak broeder Rutherford voor het eerst  via de radio. Op het radiostation KOG in Los Angeles (Californië) hield hij de toespraak: Miljoenen nu levende mensen zullen nimmer sterven.

Naar schatting 25.000 mensen luisterden naar het programma. Sommigen van hen stuurden een bedankbrief voor de uitzending. Een van die brieven kwam van Willard Ashford uit Santa Ana in Californië. Hij bedankte broeder Rutherford voor de ‘onderhoudende en interessante’ presentatie. ‘Met drie zieken in huis was het voor ons alleen langs deze weg mogelijk u te horen, zelfs als u in het volgende blok had gesproken.’

In de weken daarna volgden meer uitzendingen. Tegen het eind van het jaar hadden volgens schattingen in The Watch Tower ‘minstens 300.000 mensen de boodschap via de radio ontvangen’.

Aangemoedigd door de respons besloten de Bijbelonderzoekers zelf een radiostation te bouwen op een stuk grond in Staten Island, niet ver van Bethel in Brooklyn. In de jaren daarna zouden de Bijbelonderzoekers dat station, WBBR, gebruiken om de boodschap van het Koninkrijk op grote schaal te verspreiden.

In The Watch Tower van 15 juni 1922 werd aangekondigd dat er van 5 tot 13 september 1922 een algemeen congres zou worden gehouden in Cedar Point. De verwachtingen waren hooggespannen toen de Bijbelonderzoekers daar voor het congres aankwamen.

In zijn welkomstwoord zei broeder Rutherford: ‘Ik ben er ten volle van overtuigd dat de Heer (...) dit congres zal zegenen en dat hij zal zorgen voor een getuigenis zoals nog nooit eerder hier op aarde is gegeven.’ De sprekers op het congres moedigden herhaaldelijk aan tot de prediking.

Op vrijdag 8 september stroomden zo’n 8000 mensen de gehoorzaal binnen. Vol spanning keken ze uit naar de lezing van broeder Rutherford. Ze hoopten dat hij zou uitleggen wat ADV betekende, dat op hun  uitnodiging stond. Sommigen zagen dat er een groot opgerold doek boven het podium hing. Arthur Claus, die vanuit Tulsa in Oklahoma naar het congres was gereisd, vond een zitplaats waar hij alles goed kon horen, wat bijzonder was in een tijd dat er nog geen geluidsversterking werd gebruikt.

Om onderbrekingen te voorkomen deelde de voorzitter mee dat tijdens de lezing van broeder Rutherford laatkomers niet in de gehoorzaal zouden worden toegelaten. Om 9.30 uur begon broeder Rutherford met het citeren van Jezus’ woorden in Mattheüs 4:17: ‘Het Koninkrijk der hemelen is nabij gekomen.’ Hij besprak hoe de mensen over dat Koninkrijk zouden horen en zei: ‘Jezus zelf verklaarde dat hij tijdens zijn aanwezigheid een oogst van aanbidders zou binnenhalen, dat hij de ware en getrouwe mensen tot zich zou verzamelen.’

Arthur Claus, die in de hoofdzaal zat, herinnerde zich: ‘We hingen echt aan zijn lippen.’ Maar plotseling werd hij onwel en moest hij de zaal verlaten. Met tegenzin liep hij de hal uit. Hij wist dat hij niet meer terug mocht.

Na een paar minuten begon hij zich weer beter te voelen. Toen hij terugliep, hoorde hij een luid applaus vanuit de hal. Opgewonden besloot hij dat hij koste wat kost de rest van de lezing moest horen, al zou hij daarvoor het dak op moeten klimmen. Het lukte Arthur, die toen 23 was, om op het dak te komen. De dakramen stonden open en hij merkte dat hij de lezing daar ‘uitstekend kon horen’.

Maar Arthur was niet alleen. Ook een paar van zijn vrienden zaten op het dak. Een van hen, Frank Johnson, kwam naar hem toe en vroeg: ‘Heb jij een scherp zakmes bij je?’

 ‘Ja, dat heb ik wel’, zei Arthur.

‘Je bent het antwoord op onze gebeden’, zei Frank. ‘Zie je die grote rol daar? Dat is een spandoek. Het is aan die spijkers opgebonden. Luister goed naar de rechter. * Als hij zegt “verkondig, verkondig”, dan moeten we die vier koorden doorsnijden.’

Met het mes in de hand zat Arthur samen met de anderen te wachten op het signaal. Al gauw bereikte broeder Rutherford het hoogtepunt van zijn lezing. Hij was zo opgewonden en enthousiast dat hij bijna moet hebben geschreeuwd toen hij zei: ‘Wees getrouwe en ware getuigen voor de Heer. Ga voorwaarts in de strijd, totdat elk spoortje van Babylon is verdwenen. Maak de boodschap wijd en zijd bekend. De wereld moet weten dat Jehovah God is en dat Jezus Christus Koning der koningen en Heer der heren is. Dit is de dag der dagen. Zie, de Koning regeert! Gij zijt zijn openbare aankondigers. Daarom: Verkondig, verkondig, verkondig de Koning en zijn Koninkrijk!’

Arthur vertelde later dat toen hij en de andere broeders de koorden doorsneden, het spandoek perfect openrolde, zo soepel als maar kon. En toen werd duidelijk dat ADV een afkorting was van het Engelse advertise, want op het spandoek stond: Advertise the King and Kingdom (Verkondig de Koning en het Koninkrijk).

Het congres in Cedar Point hielp de broeders en zusters zich te concentreren op de belangrijke Koninkrijksprediking. Bereidwillige personen waren blij eraan mee te werken. Een colporteur (nu pionier genoemd) uit Oklahoma schreef: ‘Het gebied waar wij hebben gewerkt ligt in de steenkoolregio, waar veel armoede is.’ Hij vertelde dat de mensen vaak tranen in hun ogen kregen als ze de boodschap in het tijdschrift Golden Age hoorden. ‘Het is echt een zegen om ze te kunnen troosten’, was zijn conclusie.

De Bijbelonderzoekers voelden hoe urgent Jezus’ woorden in Lukas 10:2 waren: ‘De oogst is groot, maar er zijn weinig werkers.’ Toen het jaar ten einde liep, waren ze gemotiveerder dan ooit om de boodschap van het Koninkrijk wijd en zijd te verkondigen.