Ik heb geleerd hoe kostbaar het leven is

HET WAS DE OCHTEND VAN 16 APRIL 2007. Terwijl ik in een hoek van een kantoor op de tweede verdieping van het collegezalencomplex Norris Hall op de campus van Virginia Tech (Virginia Polytechnic Institute and State University) wegkroop, werd ik er opnieuw aan herinnerd hoe dankbaar we moeten zijn voor elke kostbare dag van leven die we hebben.

Ik was in mijn kantoor en stond op het punt naar de eerste verdieping te gaan om mijn post op te halen, toen een docent kwam vragen of ik mee kon komen naar zijn kantoor om hem te helpen met een computerprobleem. We zouden net zijn kantoor binnengaan toen we op de eerste verdieping meerdere schoten hoorden. Omdat we niet wisten wat er aan de hand was, haastten we ons zijn kantoor in, deden de deur op slot en wachtten angstig af wat de volgende minuten zouden brengen. Ik zocht dekking in een hoek en opende mijn hart in gebed tot Jehovah God, waarbij ik om zijn leiding vroeg om wat er ook zou gebeuren, aan te kunnen.

Terwijl we zaten te wachten, kwam me een gebeurtenis van vijftien jaar eerder voor de geest. Ik werkte toen als automonteur in een garage. Een vaatje benzine in de hand van een collega vatte vlam. In paniek gooide hij het brandende spul per ongeluk recht in mijn gezicht! Ik ademde de gloeiende dampen in en liep tweede- en derdegraads brandwonden op aan mijn bovenlichaam. Ik werd per helikopter naar een brandwondencentrum gebracht en lag daar drieënhalve maand op de intensive care, terwijl ik voor mijn leven vocht. Na vijf maanden behandeling en revalidatie mocht ik weer naar huis, dankbaar dat ik nog in leven was. Die ervaring heeft me geleerd elke dag dat ik leef als iets kostbaars te bezien. Het heeft me ook gesterkt in mijn besluit mijn leven in dienst te stellen van degene die me dat leven gegeven heeft, Jehovah God, en wel als een van zijn Getuigen. — Psalm 90:12; Jesaja 43:10.

Omdat ik door complicaties van mijn verwondingen niet langer als automonteur kon werken, leerde ik met computers werken en kwam ik in dienst bij Virginia Tech. Daarom was ik die morgen in Norris Hall.

Terwijl het schieten aanhield, beseften we nog niet dat net één verdieping onder ons de dodelijkste schietpartij in de geschiedenis van de Verenigde Staten plaatsvond. Het bloedbad eindigde toen de schutter, na eerst 32 onschuldige slachtoffers van het leven beroofd te hebben, de hand aan zichzelf sloeg. Ongeveer twintig minuten nadat het allemaal begonnen was, hoorden we politieagenten op de gang. We riepen hen, waarop ze ons in veiligheid brachten.

Die schokkende gebeurtenis heeft me geleerd hoe vergankelijk en onzeker het leven is (Jakobus 4:14). Het is voor ons dan ook van het grootste belang ons vertrouwen in de Gever van het leven, Jehovah God, te stellen en elke dag als een kostbaar geschenk van hem te beschouwen. — Psalm 23:4; 91:2.

[Illustratieverantwoording op blz. 30]

AP Photo/The Roanoke Times, Alan Kim