De Bijbel verandert levens

WAT hielp een vrouw in de Filippijnen om van haar alcoholverslaving af te komen en haar gezinsleven te verbeteren? Waarom werd een karateliefhebber in Australië een vredelievende evangelieprediker? Hier volgt hun verhaal.

„Het was niet makkelijk.” — CARMEN ALEGRE

GEBOORTEJAAR: 1949

LAND VAN HERKOMST: FILIPPIJNEN

VOORGESCHIEDENIS: ALCOHOLISTE

MIJN VERLEDEN: Ik ben geboren in San Fernando, een plaats in de provincie Camarines Sur. Maar ik woon nu al heel lang in Antipolo in de provincie Rizal. Antipolo ligt in een groen, bergachtig gebied met veel bomen en was een rustig stadje toen ik hier kwam wonen. Na zonsondergang was er bijna nooit iemand op straat. Nu is Antipolo een grote stad met veel inwoners.

Toen ik een tijdje in Antipolo woonde, ontmoette ik Benjamin, met wie ik later trouwde. Het getrouwde leven was moeilijker dan ik had gedacht. Ik probeerde mijn problemen te vergeten door te drinken. Mijn karakter ging er niet op vooruit, wat bleek uit de manier waarop ik met mijn man en kinderen omging: ik had heel weinig zelfbeheersing en geduld. Ook had ik geen respect voor mijn man. Het spreekt vanzelf dat we niet bepaald een gelukkig gezin waren.

DE BIJBEL VERANDERT MIJN LEVEN: Editha, mijn schoonzus, is een van Jehovah’s Getuigen, en ze stelde voor dat Benjamin en ik een Bijbelcursus van de Getuigen gingen volgen. Dat deden we, in de hoop dat ons gezinsleven zou verbeteren.

Door onze studie van de Bijbel leerden we veel prachtige dingen. Vooral de woorden in Openbaring 21:4 raakten me. Daarin staat over de mensen die in de toekomst onder Gods Koninkrijk in een paradijs op aarde zullen leven: „Hij [God] zal elke traan uit hun ogen wegwissen, en de dood zal niet meer zijn, noch rouw, noch geschreeuw, noch pijn zal er meer zijn.” Ik wilde een van die mensen zijn.

Ik ging beseffen dat ik mijn houding en gewoonten serieus moest veranderen. Het was niet makkelijk, maar uiteindelijk lukte het me te stoppen met drinken. Ook leerde ik om thuis vriendelijk en geduldig te zijn. En ik leerde respect te hebben voor mijn man en met hem samen te werken terwijl hij in het gezin de leiding nam.

 Toen Benjamin en ik de bijeenkomsten van Jehovah’s Getuigen begonnen te bezoeken, waren we diep onder de indruk: er is onder de Getuigen geen verdeeldheid en niemand die gokt of zwaar drinkt. Ze behandelen iedereen met respect. We wisten zeker dat we de ware religie hadden gevonden (Johannes 13:34, 35).

DE VOORDELEN: Ons gezinsleven is er een stuk op vooruitgegaan. Benjamin en ik hebben een gelukkig huwelijk, en we vinden het heerlijk anderen over de Bijbel te vertellen. Onze twee volwassen zoons en hun vrouwen bestuderen nu ook de Bijbel. We hopen dat ze samen met ons Jehovah zullen gaan dienen. Dit is echt de beste manier van leven!

’Ik had het gevoel dat ik onoverwinnelijk was.’ — MICHAEL BLUNSDEN

GEBOORTEJAAR: 1967

LAND VAN HERKOMST: AUSTRALIË

VOORGESCHIEDENIS: KARATELIEFHEBBER

MIJN VERLEDEN: Ik ben opgegroeid in Albury, een mooie en welvarende stad in New South Wales. Net als in de meeste steden komt er wel criminaliteit voor, maar over het algemeen staat Albury bekend als een veilige plek om te wonen.

Ik heb een onbezorgde jeugd gehad. Hoewel mijn ouders gingen scheiden toen ik zeven was, zorgden ze ervoor dat mijn broer, mijn twee zussen en ik nooit iets tekortkwamen. Ik kreeg een goede opleiding aan de beste particuliere school in de omgeving. Mijn vader wilde dat ik na mijn opleiding carrière in de zakenwereld zou maken. Maar ik was meer geïnteresseerd in sport: ik was heel goed in wielrennen en karate. Uiteindelijk ging ik bij een garage werken zodat ik meer tijd en energie had voor mijn sport.

Ik deed er alles aan om mijn lichaam in topconditie te houden. Soms had ik het gevoel dat ik onoverwinnelijk was. Ik had met mijn kracht makkelijk misbruik van anderen kunnen maken. Maar mijn karatemeester wist dat ik er moeite mee had mijn kracht te beheersen en bracht me strikte discipline en hoge normen bij. Hij benadrukte steeds de belangrijkheid van gehoorzaamheid en trouw.

DE BIJBEL VERANDERT MIJN LEVEN: Toen ik de Bijbel begon te bestuderen, leerde ik dat Jehovah geweld haat (Psalm 11:5). Eerst redeneerde ik dat karate geen geweld is maar een sport die niet gevaarlijk is. Ik vond dat karate goede eigenschappen en hoge normen bevorderde die sterk overeenkwamen met wat de Bijbel leert. De Getuigen die me Bijbelles gaven waren heel geduldig. Ze zeiden nooit dat ik mijn vechtsport moest opgeven; ze bleven me gewoon de Bijbelse waarheid leren.

 Toen ik meer Bijbelkennis kreeg en mijn vriendschap met Jehovah hechter werd, begon ik dingen anders te bekijken. Ik was onder de indruk van het voorbeeld van Jehovah’s Zoon, Jezus. Hoewel hij heel veel kracht had, nam hij nooit zijn toevlucht tot geweld. Zijn woorden in Mattheüs 26:52 waren een echte eyeopener: „Allen die naar het zwaard grijpen, zullen door het zwaard vergaan.”

Hoe meer ik over Jehovah leerde, hoe meer liefde en respect ik voor hem kreeg. Het idee dat onze Schepper, die zo wijs en machtig is, om mij persoonlijk gaf, vond ik heel ontroerend. Het raakte me diep toen ik leerde dat zelfs als ik Jehovah teleurstelde of het allemaal te zwaar vond, hij me nooit in de steek zou laten zolang ik mijn best bleef doen. Ik vond de volgende belofte heel vertroostend: „Ik, Jehovah uw God, grijp uw rechterhand vast, die tot u zegt: ’Wees niet bevreesd. Ikzelf wil u helpen’” (Jesaja 41:13). Toen ik besefte dat Jehovah zo’n liefde voor me had, was ik vastbesloten om door te gaan.

Ik wist dat karate opgeven het zwaarste zou zijn dat ik ooit had moeten doen. Maar ik wist ook dat Jehovah er blij mee zou zijn, en ik was ervan overtuigd dat hem dienen elk offer waard was. Wat de doorslag gaf, waren denk ik Jezus’ woorden in Mattheüs 6:24: „Niemand kan twee meesters als slaaf dienen.” Ik besefte dat ik Jehovah onmogelijk echt zou kunnen dienen als ik aan karate bleef doen, want karate zou dan onvermijdelijk weer prioriteit krijgen. Het was tijd om mijn meester te kiezen.

Het was niet makkelijk te stoppen met karate. Ik worstelde met veel tegenstrijdige emoties. Ik was gelukkig omdat ik Jehovah blij maakte maar had ook het gevoel dat ik mijn karatemeester verraadde. Voor veel personen die aan vechtsport doen is verraad een onvergeeflijke zonde. Sommige plegen liever zelfmoord dan met de schande te moeten leven.

Ik kon me er niet toe zetten om mijn karatemeester uit te leggen waarom ik ermee stopte. Dus bleef ik gewoon weg en vermeed ik alle contact met hem en mijn karatevrienden. Ik wist dat het de juiste keus was om karate op te geven. Maar ik voelde me ook schuldig dat ik niet over mijn nieuwe geloof had verteld. Dat was een gemiste kans. Ik had het idee dat ik Jehovah al in de steek liet nog voordat ik hem begon te dienen. Dat was een hele kwelling voor me. Vaak probeerde ik tot Jehovah te bidden maar kon ik van ellende alleen maar huilen.

Jehovah moet iets goeds in me hebben gezien, want hij zette de broeders en zusters in de gemeente ertoe aan heel veel aandacht voor me te hebben. Ik kreeg ongelofelijk veel liefde, troost en vriendschap. Ook het Bijbelverslag over David en Bathseba was heel vertroostend. David had ernstige zonden begaan, maar Jehovah vergaf hem toen hij oprecht berouw had. Dat verslag hielp me om mijn eigen zwakheden te relativeren.

DE VOORDELEN: Voordat ik de Bijbel bestudeerde, gaf ik niet zo veel om anderen; alles draaide om mij. Maar met de hulp van Jehovah en van mijn geweldige vrouw, met wie ik nu zeven jaar getrouwd ben, ben ik veel meelevender geworden. We hebben het voorrecht gehad Bijbelcursus te geven aan een aantal personen. Sommigen van hen hadden heel wat meegemaakt. Het is heel bijzonder te zien welke invloed Jehovah’s liefde op hun leven heeft. Dat geeft me veel meer voldoening dan ik als karatekampioen had kunnen ervaren.

[Inzet op blz. 14]

„Het idee dat onze Schepper, die zo wijs en machtig is, om mij persoonlijk gaf, vond ik heel ontroerend”

 [Kader/Illustratie op blz. 15]

„Bedankt voor deze geweldige rubriek!”

Wat vond u van de vorige ervaringen? Het zijn maar twee van de ruim vijftig ervaringen die sinds augustus 2008 in de rubriek „De Bijbel verandert levens” in De Wachttoren zijn verschenen. Dit is een van de favoriete rubrieken van onze lezers geworden. Waarom spreekt die rubriek zo veel mensen aan?

De personen die in deze artikelen hun verhaal vertellen, hebben verschillende achtergronden. Sommigen waren redelijk succesvol voordat ze Jehovah God leerden kennen maar hadden geen echt doel in het leven. Anderen moesten zware problemen overwinnen, zoals een opvliegend karakter of een drugs- of alcoholverslaving. Enkelen kenden Jehovah van jongs af aan maar waren ermee gestopt hem te aanbidden. Al die ervaringen laten zien dat het mogelijk is te veranderen om Gods wil te doen. En dat heeft altijd voordelen. Welke invloed hebben deze verhalen op onze lezers?

Eén lezer vertelt hoe het artikel in de uitgave van 1 februari 2009 gevangenen in een vrouwengevangenis heeft geholpen.

▪ „Veel gevangenen herkennen de gevoelens van de personen die hun verhaal vertellen”, zegt ze. „Vooral de ’voor en na’-foto’s en de achtergrondinformatie hebben effect. Veel gevangenen hebben net zo’n achtergrond. Na het lezen van deze verhalen zijn twee gevangenen met een Bijbelcursus begonnen.” — C.W.

Bepaalde ervaringen in deze rubriek hebben bij sommigen echt een gevoelige snaar geraakt. Zo stond in de uitgave van 1 april 2011 de ervaring van Guadalupe Villarreal, die zijn leven als homo vaarwelzei om Jehovah te dienen. Hier volgen twee van de vele brieven die naar aanleiding van zijn verhaal binnenkwamen.

▪ „De ervaring van Guadalupe heeft me diep geraakt. Het is geweldig te zien hoe liefde voor Jehovah en zijn Woord iemand totaal kan veranderen!” — L.F.

▪ „Vroeger probeerde ik met iedereen over mijn geloof te praten, ook met homo’s. Maar ik heb gemerkt dat ik zulke mensen de laatste tijd vaak over het hoofd zie of zelfs negeer. Dit artikel was precies wat ik nodig had. Het heeft me geholpen ze te bezien zoals Jehovah dat doet: als zijn potentiële aanbidders.” — M.K.

Nog een verhaal waar veel lezers zich in konden verplaatsen, was dat van Victoria Tong, in de uitgave van 1 augustus 2011. Victoria vertelde over haar traumatische jeugd. Ze gaf toe dat ze zelfs toen ze Jehovah al jaren diende, nog steeds twijfelde of hij wel van haar hield. En ze vertelde wat haar geleidelijk had geholpen om Jehovah’s liefde te accepteren. Kijk eens wat sommige lezers over haar verhaal zeiden.

▪ „Victoria’s ervaring sprak me heel erg aan. Ik heb in mijn leven heel wat ellende meegemaakt. Ik moet constant vechten tegen negatieve gedachten, terwijl ik al jaren een gedoopte Getuige ben. Maar dankzij Victoria’s ervaring wil ik nog meer mijn best doen om te begrijpen wat Jehovah in me ziet.” — M.M.

▪ „Toen ik jong was, ben ik verslaafd geweest aan porno. Een tijdje geleden heb ik een terugval gehad. Ik heb de ouderlingen van de gemeente om hulp gevraagd, en ik ben op de goede weg om het probleem te overwinnen. Ze hebben me ervan verzekerd dat God van me houdt en graag vergeeft. Toch heb ik soms nog het gevoel dat ik niets waard ben, alsof Jehovah onmogelijk van me kan houden. Victoria’s ervaring heeft me echt geholpen. Nu besef ik dat als ik denk dat God me absoluut niet kan vergeven, ik eigenlijk tegen hem zeg dat het offer van zijn Zoon niet groot genoeg is om mijn fouten te vergeven. Ik heb dit artikel uitgeknipt zodat ik het kan lezen en erover kan nadenken als er weer eens gevoelens van waardeloosheid bij me opkomen. Bedankt voor deze geweldige rubriek!” — L.K.