Ik ben opgegroeid in een arbeiderswijk van de havenstad Turku. Mijn vader was bokskampioen en mijn jongere broer en ik boksten ook. Op school werd ik vaak uitgedaagd om te vechten en ik sloeg er altijd meteen op los. In de tienerleeftijd ging ik bij een beruchte bende, waardoor ik bij nog gewelddadiger gevechten betrokken raakte. Ik ontdekte ook heavy metal en droomde ervan beroemd te worden in de muziek.

Ik kocht een drumstel en begon een band. Al gauw was ik de leadzanger. Op het podium ging ik altijd helemaal uit mijn dak. Omdat we nogal agressief waren en er woest uitzagen, kregen we steeds meer publiciteit. We begonnen voor grote zalen te spelen en maakten een paar platen, waarvan de laatste goede kritieken kreeg. Aan het eind van de jaren tachtig gingen we naar de VS om onze band te promoten. We traden een paar keer op in New York en Los Angeles, en voordat we naar Finland teruggingen, legden we contact met een paar mensen uit de platenindustrie.

Ik vond het geweldig in de band, maar ik verlangde naar een zinvoller leven. De keiharde mentaliteit van de muziekindustrie stond me tegen, en ik raakte gefrustreerd door mijn oppervlakkige leefstijl. Ik vond dat ik slecht was, en ik was bang dat ik later zou branden in de hel. Ik probeerde antwoorden te vinden in allerlei spirituele boeken. Ook bad ik intens om Gods hulp, hoewel ik het gevoel had dat ik nooit goed genoeg voor hem zou zijn.

Om de kost te verdienen, werkte ik op het postkantoor. Op een dag kwam ik erachter dat een van mijn collega’s een Getuige van Jehovah was. Ik vuurde de ene vraag na de andere op hem af. De logische antwoorden die hij me in de Bijbel liet zien, maakten me nieuwsgierig, dus nam ik zijn aanbod van een Bijbelcursus aan. Na een paar weken kreeg onze band een aantrekkelijk platencontract aangeboden, met de mogelijkheid  een album in de VS uit te brengen. Dat was de kans van mijn leven!

Ik zei tegen de Getuige die me Bijbelles gaf dat ik graag nog één album wilde maken en daarna serieus Bijbelse principes in mijn leven zou gaan toepassen. Hij zei niet wat hij ervan vond maar vroeg me Jezus’ woorden in Mattheüs 6:24 te lezen: „Niemand kan twee meesters als slaaf dienen.” Ik was stomverbaasd toen de betekenis daarvan tot me doordrong. Maar een paar dagen later was mijn Bijbelleraar stomverbaasd. Ik vertelde hem dat ik Jezus wilde volgen en daarom uit de band was gestapt!

De Bijbel was als een spiegel waarin ik mijn zwakke plekken kon zien (Jakobus 1:22-25). Ik zag dat ik me vreselijk gedroeg: Ik was trots en had een tomeloze ambitie. Vloeken, vechten, roken en zwaar drinken vond ik heel normaal. Toen ik besefte hoeveel mijn leefstijl afweek van Bijbelse principes, kwam dat keihard aan. Hoewel ik wist dat het niet makkelijk zou zijn, wilde ik de nodige veranderingen aanbrengen (Efeziërs 4:22-24).

Vooral in het begin voelde ik me overweldigd door schuldgevoelens over dingen die ik verkeerd gedaan had. Maar de Getuige die me Bijbelles gaf, was echt een hulp voor me. Hij liet me zien wat de Bijbel in Jesaja 1:18 zegt: „Al zouden uw zonden als scharlaken blijken te zijn, ze zullen zo wit worden gemaakt als sneeuw.” Deze en andere Bijbelgedeelten overtuigden me ervan dat onze hemelse Vader vergevingsgezind is en de wonden wil genezen van personen die berouw hebben van hun fouten.

Toen ik Jehovah leerde kennen en van hem ging houden, wilde ik mijn leven aan hem opdragen (Psalm 40:8). Ik werd in 1992 gedoopt op een internationaal congres van Jehovah’s Getuigen in Sint-Petersburg (Rusland).

Ik heb veel vrienden gevonden onder aanbidders van Jehovah. Af en toe komen we gezellig bij elkaar om muziek te maken en van deze gave van God te genieten (Jakobus 1:17). Een bijzondere zegen is mijn lieve vrouw, Kristina. Met haar kan ik alles delen, zelfs mijn diepste gevoelens.

Als ik geen Getuige was geworden, leefde ik nu misschien niet eens meer. Vroeger zat ik constant in de problemen. Nu heb ik echt een doel in mijn leven en ben ik gelukkig.