Volgens een artikel in Biblical Archaeology Review wordt de historiciteit van ‘minstens vijftig’ personen uit de Hebreeuwse Geschriften nu door archeologische vondsten bevestigd. Dat zijn bijvoorbeeld veertien koningen van Juda en Israël, onder wie David en Hizkia en de minder bekende Menahem en Pekah. Ook noemt het artikel vijf farao’s en negentien koningen van Assyrië, Babylonië, Moab, Perzië en Syrië. Verder is er archeologisch bewijs gevonden voor de historiciteit van Bijbelse personen met een lagere functie, onder wie hogepriesters en een afschrijver.

Er is ‘voldoende overeenstemming onder onderzoekers’ om deze personen te kunnen identificeren, zegt het artikel. Er is natuurlijk ook archeologisch bewijs voor de historiciteit van belangrijke personen uit de christelijke Griekse Geschriften — zoals Herodes, Pontius Pilatus, Tiberius, Kajafas en Sergius Paulus.

Er komen tegenwoordig geen leeuwen in het wild voor in Israël en omgeving. Maar uit zo’n 150 vermeldingen in de Bijbel blijkt dat Bijbelschrijvers dit dier kenden. De meeste vermeldingen zijn symbolisch, maar sommige verslagen gaan over echte leeuwen. Er wordt bijvoorbeeld vermeld dat Simson, David en Benaja leeuwen doodden (Rechters 14:5, 6; 1 Samuël 17:34, 35; 2 Samuël 23:20). Andere personen werden door leeuwen gedood (1 Koningen 13:24; 2 Koningen 17:25).

Vroeger kwam de Aziatische leeuw (Panthera leo persica) voor in het gebied van Griekenland tot aan het noordwesten van India. Het dier werd gevreesd en gerespecteerd en komt veel voor in oude kunst uit het Midden-Oosten. De Processiestraat van het oude Babylon was versierd met schitterende afbeeldingen van leeuwen op geglazuurd baksteen.

Blijkbaar joegen kruisvaarders aan het eind van de twaalfde eeuw op leeuwen in Palestina. Het lijkt erop dat de leeuw in dat gebied begin veertiende eeuw is uitgestorven. Maar tot de negentiende eeuw werden ze nog gezien in Mesopotamië en Syrië, en in de eerste helft van de twintigste eeuw zelfs nog in Iran en Irak.