Het jaar daarop begon ik te acteren in films, waarin ik soms zelfs de hoofdrol had. Journalisten wilden over me schrijven, ik moest bij fotografen op de foto en weer anderen vroegen me voor premières, lunches, diners of om lintjes door te knippen. Ik stond altijd in de spotlights.

Geleidelijk kwam ik erachter dat het allemaal niet zo leuk was als ik had verwacht. Ik acteerde hoofdzakelijk in actiefilms en dat was gevaarlijk. Acteurs in Hongkong gebruikten veel minder vaak stand-ins dan acteurs in Hollywood. Ik deed dus mijn eigen stunts, zoals met een motor over een auto heen rijden. Veel films waar ik in speelde, waren immoreel en gewelddadig. En in sommige kwam demonisme voor.

In 1995 trouwde ik met een filmproducent. Het leek erop dat ik alle reden had om gelukkig te zijn — glamour, geld en een lieve man — maar ik was depressief en verdrietig. Ik besloot te stoppen met acteren.

Ik dacht steeds vaker terug aan het geloof dat ik als klein meisje had. In die tijd gingen mijn zus en ik elke zaterdag naar een gezin van Jehovah’s Getuigen. De vader, Joe McGrath, besprak de Bijbel met ons en zijn drie dochters. Het was een gezellig gezin dat veel van elkaar hield, en ‘ome Joe’ behandelde zijn vrouw en kinderen met respect. Ik vond het ook leuk om met ze naar bijeenkomsten van de Getuigen te gaan. Soms gingen we naar grote congressen. Ik was toen gelukkig en ik voelde me veilig bij de Getuigen.

In tegenstelling daarmee gebeurden er bij mij thuis vreselijke dingen. Mijn moeder had veel verdriet van mijn vaders levensstijl en ze werd zwaar depressief. Rond mijn tiende verbrak mijn moeder  het contact met de Getuigen. Ik ging door en werd op mijn zeventiende gedoopt. Maar kort daarna begon ik me onchristelijk te gedragen en kon ik niet langer deel van de gemeente zijn.

Kort na mijn bruiloft kreeg ik bezoek van twee ouderlingen uit de plaatselijke gemeente van Jehovah’s Getuigen. Ze legden me uit hoe ik weer een band met Jehovah, God, kon krijgen. Ze vroegen aan Cindy, een zendeling, of zij me wilde helpen. Na al die jaren was mijn geloof grotendeels verloren gegaan, dus vroeg ik haar of ze kon bewijzen dat de Bijbel echt Gods Woord is. Ze liet me voorbeelden zien van Bijbelse voorspellingen die zijn uitgekomen. Geleidelijk werden we goede vriendinnen, en ze vroeg of ik samen met haar de basisleerstellingen van de Bijbel wilde onderzoeken. Ik zei ja. Voor het eerst in mijn leven ging ik beseffen dat Jehovah een God van liefde is, die wil dat ik gelukkig ben.

Toen ik eenmaal weer naar de bijeenkomsten van de Getuigen ging, merkte ik dat ik het veel prettiger vond om met Getuigen om te gaan dan met mensen uit de filmindustrie. Maar door wat ik in mijn jeugd had meegemaakt, had ik het gevoel dat ik niemand kon vertrouwen en hield ik niet van mezelf. Een lid van de gemeente liet me zien dat de Bijbel kan helpen bij het omgaan met die emotionele problemen, en ik leerde hoe ik echte vriendschappen kon sluiten.

In 1997 verhuisden mijn man en ik naar Hollywood. Daar ging ik steeds meer met mensen over de wijsheid in de Bijbel praten. Dat heeft me veel meer voldoening gegeven dan de glamour van het acteren. In 2002 bijvoorbeeld liep ik Cheri tegen het lijf, een kennis uit Hongkong. Onze levens leken in veel opzichten op elkaar. Ze was het jaar vóór mij Miss Hongkong geweest. Toen ik de wedstrijd won, was zij degene die mij kroonde. Ook zij ging acteren. Later werd ze zelfs producent en werkte ze samen met beroemde regisseurs. En net als ik was ze naar Hollywood verhuisd.

Ik vond het echt verschrikkelijk voor Cheri toen ik hoorde dat haar verloofde plotseling aan een hartaanval was overleden. Haar boeddhistische geloof bood haar geen troost. Net als ik had ze een luxe leventje waar anderen jaloers op waren. Maar ook zij was verdrietig en dacht dat ze niemand kon vertrouwen. Ik liet haar zien wat ik uit de Bijbel had geleerd, maar door haar boeddhistische achtergrond vond ze het moeilijk daarin te geloven.

Op een dag in 2003 belde Cheri me vanuit Vancouver (Canada), waar ze een film aan het opnemen was. Enthousiast vertelde ze me dat ze een keer in de auto zat en de omgeving aan het bewonderen was toen ze ineens hardop begon te bidden: ‘Laat me weten wie de ware God is! Wat is uw naam?’ Op dat moment reed ze langs een Koninkrijkszaal en zag ze de naam Jehovah. Ze wist dat dat Gods antwoord was en wilde zo snel mogelijk in contact komen met de Getuigen. Ik hielp haar daarbij en een paar dagen later bezocht ze een Chineessprekende gemeente in Vancouver.

‘Deze mensen hebben echt belangstelling voor me’, vertelde Cheri me  later. ‘Ik kan ze vertellen hoe ik me voel.’ Ik was heel blij om dat te horen, want in de filmindustrie had ze geen echte vrienden. Cheri bleef naar de bijeenkomsten gaan. Maar in 2005 tekende ze een contract om twee belangrijke films in China te produceren, waardoor ze terug moest naar Hongkong. Gelukkig droeg Cheri zich in 2006 aan Jehovah op en werd ze gedoopt op een grote bijeenkomst van Getuigen in Hongkong. Hoewel ze meer voor Jehovah wilde doen, was dat vanwege haar werk in de filmindustrie erg moeilijk. Daardoor was ze heel ongelukkig.

In 2009 gooide Cheri het roer om. Ze besloot uit de filmindustrie te stappen om meer voor Jehovah te gaan doen. Ze maakte veel vrienden in de gemeente. Ze werd een fulltimeprediker van het goede nieuws van het Koninkrijk en vond het heerlijk anderen te helpen een beter leven te krijgen (Mattheüs 24:14).

Cheri besloot Nepalees te gaan leren om de groeiende groep Nepaleessprekende Getuigen in Hongkong te ondersteunen. De meeste Nepalezen in Hongkong worden genegeerd en er wordt zelfs op ze neergekeken omdat ze weinig Engels of Chinees spreken en andere gewoonten hebben. Cheri vertelde me hoe blij het haar maakte dat ze met deze mensen over de Bijbel kon praten. Tijdens het huis-aan-huiswerk ontmoette ze bijvoorbeeld een Nepalese vrouw die wel iets over Jezus wist maar helemaal niets over de ware God, Jehovah. Cheri gebruikte de Bijbel om te laten zien dat Jezus tot zijn Vader in de hemel bad. Toen de vrouw besefte dat ze tot de ware God kon bidden en dat zijn naam Jehovah was, accepteerde ze het goede nieuws. Kort daarna begonnen ook haar man en dochter de Bijbel te onderzoeken (Psalm 83:18; Lukas 22:41, 42).

Toen ik zag hoe gelukkig Cheri was als fulltimeprediker, vroeg ik me af: wat houdt mij tegen? Inmiddels woonde ook ik weer in Hongkong. Ik besloot mijn leven te veranderen en meer tijd te besteden aan het geven van Bijbelles. Ik heb gemerkt dat ik echt gelukkig ben als ik naar mensen luister en ze help de Bijbel te begrijpen.

Zo mocht ik de Bijbel onderzoeken met een Vietnamese vrouw die altijd verdrietig was en vaak tranen in haar ogen had. Nu heeft ze een positieve instelling en geniet ze van de omgang met de gemeente.

Cheri en ik hebben iets gevonden wat veel beter is dan glamour. Hoewel de filmwereld spannend was en we beroemd waren, geeft het ons veel meer voldoening anderen over Jehovah te vertellen, want dat brengt hem eer. We hebben echt gemerkt dat Jezus gelijk had toen hij zei: ‘Het is gelukkiger te geven dan te ontvangen’ (Handelingen 20:35).