Ik ben geboren in Ciudad Obregón, in het noorden van Mexico. Ik was de vijfde van negen kinderen. We woonden aan de rand van de stad, waar mijn vader een kleine boerderij had. Het was een leuke plek om te wonen, en als gezin waren we hecht en gelukkig. Maar toen ik nog maar vijf was, werd onze boerderij door een orkaan verwoest en moesten we naar een andere stad verhuizen.

 Mijn vader begon meer geld te verdienen. Helaas raakte hij ook aan de drank. Dat had invloed op zijn huwelijk en op ons als kinderen. We begonnen sigaretten te roken, die we van mijn vader stalen. Ik was nog maar zes toen ik voor het eerst dronken werd. Kort daarna gingen mijn ouders uit elkaar en ging het bergafwaarts met me.

 Mijn moeder ging met een andere man samenwonen en nam ons mee. Hij gaf haar geen geld, en we konden niet leven van wat zij verdiende. Dus verzonnen mijn broers, zussen en ik van alles om geld te verdienen, maar we konden nauwelijks rondkomen. Ik poetste schoenen en verkocht brood, kranten, kauwgom en andere dingen. Ook zwierf ik door de stad op zoek naar eten in de vuilnisbakken van de rijken.

 Op mijn tiende vroeg een man of ik bij hem wilde werken op de vuilnisbelt van de stad. Ik nam zijn aanbod aan, stopte met school en ging het huis uit. Hij betaalde me nog geen dollar per dag en gaf me eten dat van de vuilnisbelt kwam. Ik woonde in een hutje dat ik van afval had gebouwd. De mensen om me heen gebruikten smerige taal en waren seksueel immoreel. Velen van hen waren verslaafd aan drugs en alcohol. Het was de donkerste tijd van mijn leven. Elke nacht huilde ik, bevend van angst. Ik schaamde me heel erg omdat ik arm was en weinig scholing had gehad. Na zo’n drie jaar op de vuilnisbelt te hebben gewoond, verhuisde ik naar een andere staat in Mexico. Daar werkte ik op het land. Ik plukte bloemen en katoen en oogstte suikerriet en aardappelen.

 Vier jaar later verhuisde ik weer naar Ciudad Obregón. Een van mijn tantes, een medicijnvrouw, liet me bij haar in huis wonen. Ik begon nachtmerries te krijgen en werd zo depressief dat ik soms aan zelfmoord dacht. Op een avond bad ik tot God: ‘Heer, als u bestaat, wil ik u leren kennen en u voor altijd dienen. Laat me weten of er een waar geloof is.’

 Ik had altijd al meer willen weten over God. Zelfs als kind was ik naar veel verschillende kerken geweest, maar ik raakte steeds weer teleurgesteld. In geen enkele kerk werd veel over de Bijbel gezegd of werd ik geholpen God beter te leren kennen. In sommige kerken speelde geld een te grote rol, terwijl bij andere kerken de parochianen seksueel immoreel waren.

 Toen ik 19 was, vertelde een van mijn zwagers dat Jehovah’s Getuigen hem hadden laten zien wat de Bijbel over het gebruik van beelden zegt. Hij las Exodus 20:4, 5 aan me voor. Daar staat dat je geen beelden mag maken. Vers 5 zegt: ‘Buig je er niet voor neer en laat je er niet toe verleiden ze te vereren, want ik, Jehovah, je God, ben een God die volledige toewijding eist.’ Toen vroeg mijn zwager: ‘Als God beelden zou gebruiken om wonderen te doen of als hij zou willen dat we ze bij onze aanbidding gebruiken, waarom verbiedt hij ze dan?’ Dat zette me aan het denken. Daarna hadden we meer gesprekken over Bijbelse onderwerpen. Ik genoot zo van die gesprekken dat de tijd voorbijvloog.

 Later nam hij me mee naar een bijeenkomst van Jehovah’s Getuigen. Ik was echt onder de indruk van wat ik daar zag en hoorde. Zelfs jongeren hadden een aandeel aan het programma en gaven geweldige presentaties vanaf het podium! Ik dacht: deze mensen worden hier goed opgeleid! Ondanks mijn lange haar en slonzige kleren werd ik hartelijk verwelkomd. Een gezin nodigde me zelfs uit om na die bijeenkomst bij ze te komen eten!

 Toen ik de Bijbel met de Getuigen ging bestuderen, kwam ik te weten dat Jehovah God een lieve Vader is die veel om ons geeft ongeacht onze financiële of maatschappelijke status, ons opleidingsniveau of ons ras. Hij is echt onpartijdig (Handelingen 10:34, 35). Eindelijk kreeg ik antwoord op al mijn vragen. De leegte die ik voelde verdween.

 Mijn hele leven ging er enorm op vooruit! Ik stopte met roken, drinken en het gebruik van smerige taal. De boosheid die ik sinds mijn jeugd had gevoeld begon weg te ebben, en ik had ook geen nachtmerries meer. Verder overwon ik mijn diepgewortelde minderwaardigheidscomplex, dat waarschijnlijk was ontstaan door de emotionele trauma’s in mijn jeugd en het beperkte onderwijs dat ik gevolgd had.

 Ik heb een geweldige vrouw, die van Jehovah houdt en een grote steun voor me is. Ik dien nu als reizend opziener van Jehovah’s Getuigen en bezoek gemeenten om mijn geestelijke broers en zussen te onderwijzen en aan te moedigen. Dankzij de genezende werking van de Bijbel en het prachtige onderwijs dat God ons geeft, schaam ik me niet langer voor mezelf.