Ik ben opgegroeid in een rustige, groene buitenwijk van Tampere (Finland). Mijn familie was niet echt gelovig maar hechtte waarde aan opleiding en goede manieren. Mijn moeder is Duits, en toen ik klein was ging ik af en toe naar West-Duitsland, waar mijn opa en oma woonden.

 Ik houd al van kleins af aan van sport. Als kind deed ik aan allerlei sporten, maar ongeveer vanaf mijn 14de ging ik me op tennis concentreren. Tegen mijn 16de trainde ik twee of drie keer per dag: twee van die trainingen waren professionele lessen en ’s avonds oefende ik nog eens in mijn eentje. Ik was gefascineerd door de verschillende aspecten van het spel. Tennis was een manier om mezelf mentaal en fysiek uit te dagen. Hoewel ik het leuk vond om met mijn vrienden af te spreken en af en toe een biertje te drinken, heb ik nooit problemen gehad met drugs of drank. Mijn leven draaide om tennis — dat was mijn prioriteit.

 Toen ik 17 was begon ik mee te doen aan ATP-toernooien. a Na het winnen van een aantal toernooien werd ik steeds bekender in Finland. Op mijn 22ste hoorde ik bij de 50 beste tennissers van de wereld.

 Jarenlang reisde ik de wereld rond om tenniswedstrijden te spelen. Ik heb fascinerende plaatsen gezien, maar ik zag ook de problemen in de wereld, zoals misdaad, drugs en milieuvervuiling. Toen ik bijvoorbeeld in de VS was, werd ons gezegd om bepaalde buurten van sommige steden te mijden vanwege de criminaliteit. Ik maakte me zorgen om al die problemen. En hoewel ik iets deed wat echt mijn passie was, voelde ik me aan het einde van de dag leeg.

 Mijn vriendin, Sanna, begon de Bijbel te bestuderen met Jehovah’s Getuigen. Ik vond het een beetje grappig om deze religieuze kant van haar te zien, maar ik vond het niet erg dat ze met hen studeerde. In 1990 trouwden we en het jaar erop werd ze gedoopt als een van Jehovah’s Getuigen. Ik bezag mezelf niet als een gelovig iemand, hoewel ik wel geloofde dat er een God bestond. Ik weet nog dat mijn Duitse oma veel in de Bijbel las, en ze had me zelfs leren bidden.

 Op een dag, toen Sanna en ik op visite waren bij een Getuigenechtpaar, liet de man, Kari, me de Bijbelse profetie over ‘de laatste dagen’ zien (2 Timotheüs 3:1-5). Dat maakte diepe indruk op me, omdat ik besefte dat dit het antwoord was op de vraag waarom er zo veel ellende was in de wereld. Die dag praatten we niet veel meer over het geloof. Maar daarna had ik regelmatig gesprekken met Kari over de Bijbel, en alles wat ik leerde klonk heel logisch. Doordat ik een druk leven had en vaak op reis was, was het lastig om elkaar regelmatig te spreken, maar Kari gaf het niet op. Hij beantwoordde de vragen die ik tijdens onze studieperiodes had gewoon per brief. Alle levensvragen werden logisch beantwoord in de Bijbel, en stukje bij beetje begon ik het hoofdthema te zien: dat Gods Koninkrijk zijn wil zal realiseren. Ik vond het geweldig om te leren over Gods naam, Jehovah, en wat hij allemaal voor ons heeft gedaan (Psalm 83:18). Wat me nog het meest raakte was dat Jehovah heeft voorzien in het loskoopoffer — dat was niet alleen maar een technische regeling of een juridische formaliteit, maar een uiting van Gods liefde (Johannes 3:16). Ook leerde ik dat ik een vriend van God kon zijn en voor altijd in een vredig paradijs kon leven (Jakobus 4:8). Ik begon me af te vragen: hoe kan ik laten zien dat ik hier dankbaar voor ben?

 Ik dacht lang na over mijn leven. Ik leerde dat geven echt gelukkig maakt, en ik wilde graag mijn geloof met anderen delen (Handelingen 20:35). Als profatleet was ik zo’n 200 dagen per jaar van huis om wedstrijden te spelen. Ons hele gezinsleven draaide om mij: mijn trainingen, mijn routine, mijn carrière. Ik besefte dat ik moest veranderen.

 Ik wist dat maar weinig mensen er begrip voor zouden hebben als ik een veelbelovende sportcarrière zou opgeven om religieuze redenen. Maar de kans om Jehovah beter te leren kennen en eeuwig te leven, was veel kostbaarder dan welke prijs ik ook maar met tennis had kunnen winnen. De beslissing was dus snel genomen. Ik was vastbesloten om me niets aan te trekken van wat anderen zouden zeggen. Dit was mijn beslissing. Een Bijbeltekst die me vooral sterkte om niet toe te geven aan de druk van mensen was Psalm 118:6: ‘Jehovah staat aan mijn kant, ik zal niet bang zijn. Wat kan een mens mij doen?’

 In die periode boden enkele sponsoren me een lucratieve deal aan waardoor ik de komende jaren vrij van zorgen zou kunnen tennissen. Maar ik wist wat ik wilde, dus wees ik hun aanbod af. Uiteindelijk deed ik niet meer mee aan ATP-toernooien. Ik bleef de Bijbel bestuderen, en op 2 juli 1994 liet ik me dopen als een van Jehovah’s Getuigen.

 In mijn geval was het geen persoonlijke tragedie die me aan het denken heeft gezet. Ik was ook niet echt iemand die naar de waarheid zocht. Ik had best een goed leven en ik had niets meer te wensen. Maar onverwachts, alsof de Bijbelse waarheid erop had gewacht om door mij gevonden te worden, ontdekte ik dat het leven een diepere betekenis had. Mijn leven werd veel beter dan ik me ooit had kunnen voorstellen! Ons gezin is hechter en sterker dan ooit. En ik ben heel blij dat mijn drie zoons in mijn voetstappen zijn getreden — niet als atleet, maar als christen.

 Ik speel nog steeds graag tennis. Door de jaren heen kon ik voor brood op de plank zorgen door te werken in het tenniscircuit, bijvoorbeeld als coach en als manager van een tenniscentrum. Maar mijn leven draait niet langer om sport. Vroeger trainde ik elke week urenlang om een betere tennisser te worden, een winnaar. Nu, als fulltimeprediker, ben ik blij dat ik mijn tijd kan gebruiken om anderen te leren de Bijbelse principes toe te passen die mijn leven hebben veranderd. Mijn grootste geluk ervaar ik door prioriteit te geven aan mijn band met Jehovah God en anderen te vertellen over de hoop op een prachtige toekomst (1 Timotheüs 6:19).