Ik ben geboren in San Juan Chancalaito, een dorpje in de deelstaat Chiapas (Mexico). Mijn familie behoort tot de Chol, een etnische groep die van de Maya afstamt. We waren thuis met 12 kinderen, van wie ik de vijfde was. Toen ik nog jong was, kreeg ik samen met mijn broertjes en zusjes Bijbelles van Jehovah’s Getuigen. Helaas heb ik in mijn jeugd het advies uit de Bijbel niet toegepast.

 Tegen de tijd dat ik 13 was, gebruikte ik drugs en stal ik regelmatig. Ik ging het huis uit en leidde een tijdlang een zwervend bestaan. Op mijn 16de ging ik op een wietplantage werken. Toen ik daar ongeveer een jaar werkte, werden we een keer ’s nachts aangevallen door zwaarbewapende mannen van een rivaliserend drugskartel terwijl we een grote lading marihuana per boot vervoerden. Ik kon aan hun kogels ontkomen door in de rivier te duiken en een heel eind verderop pas weer boven te komen. Daarna vluchtte ik naar de VS.

 In de VS hield ik me nog steeds bezig met drugshandel en kwam ik verder in de problemen. Op mijn 19de werd ik gearresteerd en veroordeeld tot gevangenisstraf op beschuldiging van diefstal en poging tot doodslag. In de gevangenis sloot ik me aan bij een bende en gebruikte ik meerdere keren geweld. Als gevolg daarvan werd ik overgeplaatst naar een zwaarbewaakte gevangenis in Lewisburg (Pennsylvania).

 Daar werd mijn gedrag steeds erger. Omdat ik tatoeages had van de bende waar ik bij hoorde, werd ik in deze gevangenis al gauw weer lid van diezelfde bende. Ik werd nog gewelddadiger en raakte betrokken bij de ene vechtpartij na de andere. Op een keer raakte ik betrokken bij een bendegevecht op de binnenplaats. Het ging er behoorlijk heftig aan toe, met honkbalknuppels en gewichten. De bewakers gebruikten traangas om het gevecht te stoppen. Daarna moest ik naar een extra beveiligde afdeling voor gevaarlijke gedetineerden. Ik was extreem agressief en gebruikte grove taal. Ik had er geen moeite mee om mensen in elkaar te slaan. Sterker nog, ik genoot ervan en had totaal geen last van mijn geweten.

 Op de extra beveiligde afdeling zat ik het grootste deel van de dag opgesloten in mijn cel. Om de tijd te doden begon ik de Bijbel te lezen. Later gaf een bewaker me het boek U kunt voor eeuwig in een paradijs op aarde leven. a Tijdens het lezen ervan kwamen er veel dingen terug die ik als kind had geleerd toen ik Bijbelles van de Getuigen kreeg. Ik ging erover nadenken hoe diep ik gezonken was door mijn gewelddadige persoonlijkheid. Ook dacht ik aan mijn familie. Twee van mijn zussen waren Getuigen van Jehovah geworden. Ik dacht: Zij gaan eeuwig leven. Waarom zou ik dat niet kunnen? Dat was het moment dat ik besloot te veranderen.

 Maar ik wist dat ik daar hulp bij nodig had. Daarom bad ik eerst tot Jehovah God en smeekte hem om me te helpen. Daarna schreef ik naar het bijkantoor van Jehovah’s Getuigen in de VS en vroeg ik om een Bijbelcursus. Het bijkantoor zorgde ervoor dat een gemeente in de buurt contact met me opnam. Omdat ik alleen bezoek mocht ontvangen van familie, begon een Getuige van die gemeente me aanmoedigende brieven en Bijbelse lectuur te sturen. Dat versterkte mijn verlangen om te veranderen.

 Ik nam een belangrijke stap toen ik besloot de bende te verlaten waar ik jarenlang bij had gehoord. Ook de bendeleider zat op de extra beveiligde afdeling, dus vertelde ik hem tijdens een van de recreatieperiodes dat ik een van Jehovah’s Getuigen wilde worden. Tot mijn verbazing zei hij: ‘Als je dit echt wilt, ga er dan voor. Ik kan niet tussen jou en God komen. Maar als het er alleen maar om gaat om uit de bende te stappen, dan weet je wat de gevolgen zijn.’

 De twee daaropvolgende jaren zag het gevangenispersoneel veranderingen in mijn persoonlijkheid. Daardoor werden ze vriendelijker tegen me. Zo kreeg ik bijvoorbeeld geen handboeien meer om als ik van mijn cel naar de doucheruimte werd gebracht. Een van de bewakers kwam zelfs naar me toe en zei dat ik vooral verder moest gaan op de weg die ik was ingeslagen. Later werd ik overgeplaatst naar een afdeling met minimale beveiliging dicht bij de hoofdgevangenis. Daar zat ik nog een jaar gevangen. In 2004 werd ik na tien jaar vrijgelaten. Ik moest het land verlaten en werd met een beveiligde bus naar Mexico gebracht.

 In Mexico ging ik meteen op zoek naar een Koninkrijkszaal van Jehovah’s Getuigen. Ik woonde mijn eerste bijeenkomst bij in mijn gevangenisuniform. Dat was de enige fatsoenlijke kleding die ik had. Toch werd ik door de Getuigen hartelijk verwelkomd. Toen ik hun vriendelijkheid zag, wist ik dat dit echte christenen waren (Johannes 13:35). Op die bijeenkomst zorgden de gemeenteouderlingen ervoor dat ik een Bijbelcursus zou krijgen. Op 3 september 2005 werd ik als een van Jehovah’s Getuigen gedoopt.

 In januari 2007 werd ik fulltimeprediker, wat wil zeggen dat ik elke maand 70 uur besteed aan het geven van onderwijs uit de Bijbel. In 2011 studeerde ik af van de Bijbelschool voor Ongehuwde Broeders (nu de School voor Koninkrijkspredikers). Die opleiding heeft me enorm geholpen bij mijn verantwoordelijkheden in de gemeente.

 In 2013 trouwde ik met mijn lieve vrouw Pilar. Als ik haar dingen over mijn verleden vertel, zegt ze met een lach op haar gezicht dat ze zich daar niets bij kan voorstellen. Ik ben nooit in mijn oude gedrag teruggevallen. Mijn vrouw en ik zijn ervan overtuigd dat de persoon die ik nu ben, er een bewijs van is dat de Bijbel levens kan veranderen (Romeinen 12:2).

 De woorden in Lukas 19:10 lijken wel over mij te gaan. Jezus zei daar dat hij ‘gekomen was om te zoeken en te redden wat verloren was’. Ik voel me nu niet langer verloren. Ook doe ik anderen geen pijn meer. Dankzij de Bijbel heb ik het hoogste doel in het leven, goede relaties met anderen en nog belangrijker, een goede band met mijn Schepper, Jehovah.