Irina Lochvitskaja

• Geboren: 1962 (Izvestkovoy, Joodse Autonome Oblast)

• Achtergrond: Haar vader overleed toen ze zes was. Als kind hield ze van dansen, theater, breien, basketballen en volleyballen

  De Bijbelse hoop op de opstanding raakte haar hart. In 1993 gedoopt. Haar man overleed zeven maanden na haar doop, waardoor ze haar zevenjarige zoon, Artoer, alleen moest opvoeden

Op 6 februari 2020 werd Irina Lochvitskaja samen met vijf andere zusters door de Russische autoriteiten in Birobidzjan beschuldigd van ‘extremistische’ activiteiten. In totaal werden 19 strafzaken begonnen tegen 22 Getuigen in de regio, waaronder Irina’s zoon Artoer en zijn vrouw, Anna.

De hoorzittingen in Irina’s zaak zijn niet toegankelijk voor het publiek, waaronder de media en haar familie. Haar verzoeken om de hoorzittingen openbaar te maken en de zaak aan de aanklager terug te geven zijn afgewezen.

De voortdurende problemen hebben veel invloed gehad op de lichamelijke en emotionele gezondheid van Irina. Maar een geestelijke routine heeft haar geholpen door te gaan. Ze zegt: ‘Jehovah heeft me geholpen goede gewoonten te ontwikkelen. Niet alleen de Bijbel lezen, maar er echt in graven.’ Toen haar zorgen haar geestelijke routine begonnen te beïnvloeden, ondernam ze meteen stappen. Ze zegt: ‘Ik begon veel te bidden, en ik stelde me ten doel mijn vaste routine weer op te pakken. Jehovah heeft me geleerd niet alleen maar aan mezelf te denken maar juist aan anderen.’

Irina is gefocust op degenen die meer steun en aanmoediging nodig hebben dan zij. Dat zijn onder andere personen die belangstelling voor de Bijbel hebben en haar geloofsgenoten. Ze zegt: ‘Als je aan anderen denkt, heb je geen tijd om medelijden met jezelf te hebben of je overmatig zorgen te maken.’

Irina heeft ook veel steun gehad van de gemeente, met name de ouderlingen. Ze zegt: ‘Ondanks dat ze zelf ook worden vervolgd, troosten ze me, en ze weten altijd wat ze moeten zeggen om me aan te moedigen. Ook staan ze altijd voor me klaar als ik ze nodig heb, en daar ben ik ze heel dankbaar voor.’

Terwijl Irina blijft volharden, zijn wij er net als zij van overtuigd dat Jehovah in al haar behoeften zal blijven voorzien. Ze zegt: ‘Als ik over vervolging las, vroeg ik me altijd af hoe ik me in zo’n situatie zou gedragen. Zou ik op Jehovah vertrouwen? Nu weet ik het. Natuurlijk blijf ik, met zijn hulp, op hem vertrouwen. Net als al zijn trouwe aanbidders zal ik standvastig blijven en zal hij me met zijn rechterhand vasthouden’ (Jesaja 41:10).