Spreken in tongen, talen of tongentaal duidt op het vermogen dat sommige christenen in de eerste eeuw door een wonder kregen, waardoor ze in een taal konden spreken zonder die eerst geleerd te hebben (Handelingen 10:46, voetnoot). Zo’n persoon werd goed begrepen door iedereen die de taal sprak (Handelingen 2:4-8). Het spreken in tongen was een van de gaven van de heilige geest die God sommige eerste-eeuwse christenen gaf (Hebreeën 2:4; 1 Korinthiërs 12:4, 30).

•  Waar en wanneer begon het spreken in tongen?

•  Wat was het doel van het spreken in tongen?

•  Zou het spreken in tongen blijvend zijn?

•  Wanneer kwam er een eind aan het spreken in tongen?

•  Hoe zit het in deze tijd?

•  Waar kun je ware christenen wel aan herkennen?

 Dit wonder vond voor het eerst plaats in Jeruzalem op de ochtend van het Joodse pinksterfeest in 33 n.Chr. Zo’n 120 volgelingen van Jezus die bij elkaar waren gekomen, ‘werden allemaal met heilige geest vervuld en begonnen in verschillende talen te spreken’ (Handelingen 1:15; 2:1-4). Daarop verzamelde zich een grote menigte mensen ‘uit alle volken onder de hemel’, en ze ‘hoorden de discipelen in hun eigen taal spreken’ (Handelingen 2:5, 6).

1.   Om te laten zien dat God zijn steun gaf aan de christenen. In het verleden liet God door wonderen zien dat hij zijn steun gaf aan trouwe aanbidders, zoals Mozes (Exodus 4:1-9, 29-31; Numeri 17:10). Spreken in tongen had een soortgelijk doel: het was een teken dat God zijn steun gaf aan de pasgevormde christelijke gemeente. De apostel Paulus schreef: ‘Talen zijn dus geen teken voor de gelovigen maar voor de ongelovigen’ (1 Korinthiërs 14:22).

2.   Om christenen in staat te stellen een grondig getuigenis te geven. De mensen die met Pinksteren Jezus’ volgelingen hoorden spreken, zeiden: ‘We horen ze in onze eigen taal over de grote daden van God praten’ (Handelingen 2:11). Nog een belangrijk doel van dit wonder was dus om christenen in staat te stellen ‘een grondig getuigenis te geven’ en ‘discipelen van mensen uit alle volken te maken’, zoals Jezus had geboden (Handelingen 10:42; Mattheüs 28:19). Zo’n 3000 mensen die het wonder hadden gezien en naar het getuigenis hadden geluisterd, werden dezelfde dag nog volgelingen van Jezus (Handelingen 2:41).

 Nee. De gaven van de heilige geest, zoals het spreken in tongen, waren een tijdelijke voorziening. De Bijbel had voorspeld: ‘Als er gaven van profeteren zijn, ze zullen verdwijnen. Als er talen zijn, ze zullen ophouden’ (1 Korinthiërs 13:8).

 De gaven van de heilige geest werden over het algemeen aan andere christenen doorgegeven in de aanwezigheid van de apostelen, meestal doordat de apostelen hun geloofsgenoten de handen oplegden (Handelingen 8:18; 10:44-46). Het lijkt erop dat personen die de gaven van de geest van de apostelen hadden ontvangen, die niet konden doorgeven aan anderen (Handelingen 8:5-7, 14-17). Ter illustratie. Een overheidsfunctionaris zou iemand een rijbewijs kunnen verstrekken, maar de persoon aan wie het rijbewijs is gegeven, krijgt niet het wettelijke gezag om iemand anders een rijbewijs te verstrekken. Kennelijk kwam er een eind aan het spreken in tongen met de dood van de apostelen en van degenen die de gave persoonlijk van hen hadden ontvangen.

 Rond het eind van de eerste eeuw n.Chr. kwam er een eind aan de wonderbaarlijke gave van het spreken in tongen. In deze tijd kan niemand met recht zeggen dat hij door Gods kracht in tongen spreekt. a

 Jezus zei dat zijn discipelen te herkennen zouden zijn aan zelfopofferende liefde onder elkaar (Johannes 13:34, 35). Ook de apostel Paulus zei dat liefde een blijvend kenmerk zou zijn van echte christenen (1 Korinthiërs 13:1, 8). Hij zei dat christenen door middel van Gods heilige geest eigenschappen zouden ontwikkelen die samen ‘de vrucht van de geest’ worden genoemd, en de eerste eigenschap daarvan is liefde (Galaten 5:22, 23).