Wetenschappers worden al lange tijd geïntrigeerd door het gelatineachtige slijm dat door de slijmprik wordt afgescheiden. Vanwaar de interesse? Over dit slijm wordt gezegd dat het voor zover bekend een van de ‘zachtste elastische biomaterialen’ is.

 Sta hier eens bij stil: De slijmprik is een aalvormig zeedier dat op de zeebodem leeft. Als een roofvis een slijmprik probeert op te eten, scheidt de slijmprik via speciale klieren een hydrogel af. Deze gel bevat slijmvormende eiwitten en duizenden lange draden van andere eiwitten. Samen veranderen deze eiwitten het water rondom de slijmprik in kleverig slijm. Door het slijm raken de kieuwen van de roofvis verstopt, waarna hij de slijmprik uitbraakt en maakt dat hij wegkomt.

 De hydrogel van de slijmprik heeft opmerkelijke eigenschappen. Elke eiwitdraad is honderd keer zo dun als een mensenhaar maar wel tien keer zo sterk als nylon. Als het slijm in aanraking komt met zeewater, vormen het slijm en de eiwitdraden een structuur die lijkt op een fijne driedimensionale zeef. Deze ‘zeef’ kan 26.000 keer zijn eigen gewicht aan water vasthouden. Het is zelfs zo dat het slijm voor bijna 100 procent uit water bestaat!

 Wetenschappers zijn er niet in geslaagd de hydrogel van de slijmprik exact na te maken. ‘Dit natuurlijke systeem is veel te complex’, zegt een wetenschapper. Daarom zijn wetenschappers van plan de eiwitdraden met gebruik van bacteriën genetisch te reproduceren. Het is hun doel een product te ontwikkelen dat licht, scheurvrij, elastisch en biologisch afbreekbaar is. Synthetische eiwitdraden kunnen gebruikt worden voor de ontwikkeling van duurzame materialen voor de textielindustrie en de medische sector. De mogelijke toepassingen lijken eindeloos.

 Wat denkt u? Is het slijm van de slijmprik met zijn complexe structuur door evolutie ontstaan? Of is het ontworpen?