୧-୨. ବାବିଲରେ ରହୁଥିବା ଯିହୁଦୀମାନଙ୍କୁ କେଉଁ ମହତ୍ତ୍ୱପୂର୍ଣ୍ଣ ନିଷ୍ପତ୍ତି ନେବାର ଥିଲା ? (ଏଜ୍ରା ୧:୨-୪)

 ବାବିଲରେ ଗୋଟିଏ ଘୋଷଣା କରାଯାଇଛି ଯେ ଯିହୁଦୀମାନେ ନିଜ ଦେଶ ଇସ୍ରାଏଲକୁ ଯାଇପାରିବେ । ସେମାନେ ୭୦ ବର୍ଷରୁ ବାବିଲରେ ବନ୍ଦୀ ଥିଲେ, କିନ୍ତୁ ଏବେ ସେମାନେ ମୁକ୍ତ ହୋଇଯାଇଛନ୍ତି । (ଏଜ୍ରା ୧:୨-୪ ପଢ଼ନ୍ତୁ ।) ଏହା କେବଳ ଯିହୋବାଙ୍କ ଯୋଗୁଁ ହିଁ ହୋଇପାରିଲା । ଆମେ ଏପରି କାହିଁକି କହିପାରିବା ? ସାଧାରଣତଃ ବାବିଲ ନିଜ ବନ୍ଦୀମାନଙ୍କୁ ମୁକ୍ତ କରୁ ନ ଥିଲା । (ଯିଶା. ୧୪:୪, ୧୭) କିନ୍ତୁ ଏବେ ସବୁକିଛି ପରିବର୍ତ୍ତନ ହୋଇଯାଇଛି । ଏବେ ସେଠାରେ ଯେଉଁ ରାଜା ଅଛନ୍ତି, ସେ ଯିହୁଦୀମାନଙ୍କୁ କହିଛନ୍ତି ଯେ ସେମାନେ ବାବିଲ ଛାଡ଼ି ଯାଇପାରିବେ । ତେଣୁ ଏବେ ପ୍ରତ୍ୟେକ ଯିହୁଦୀଙ୍କୁ ବିଶେଷ କରି ପରିବାରର ମୁଖିଆଙ୍କୁ ଗୋଟିଏ ମହତ୍ତ୍ୱପୂର୍ଣ୍ଣ ନିଷ୍ପତ୍ତି ନେବାର ଅଛି: କʼଣ ତାଙ୍କ ପରିବାର ବାବିଲ ଛାଡ଼ି ଇସ୍ରାଏଲକୁ ଯିବ ନା ସେଇଠି ହିଁ ରହିବ । କିନ୍ତୁ ଏହି ନିଷ୍ପତ୍ତି ନେବା ହୁଏତ ଏତେ ସହଜ ହୋଇ ନ ଥିବ । କାହିଁକି ?

^୨ ଅନେକ ଯିହୁଦୀ ବୟସ୍କ ହୋଇଯାଇଥିଲେ । ତେଣୁ ସେମାନଙ୍କ ପାଇଁ ଏତେ ଦୂର ବାଟ ଯିବା ବହୁତ କଠିନ ହୁଅନ୍ତା । ତାʼଛଡ଼ା ଅଧିକାଂଶ ଯିହୁଦୀ ବାବିଲରେ ହିଁ ଜନ୍ମ ହୋଇଥିଲେ । ସେମାନଙ୍କୁ ଲାଗୁଥିଲା ଯେ ତାଙ୍କର ସବୁକିଛି ସେଇଠି ହିଁ ଅଛି ଓ ଇସ୍ରାଏଲ ତ ସେମାନଙ୍କ ପୂର୍ବଜମାନଙ୍କ ଦେଶ ଅଟେ । ଆଉ ଏପରି ଲାଗେ ଯେ କିଛି ଯିହୁଦୀମାନେ ସେଠାରେ ବହୁତ ଧନୀ ହୋଇଯାଇଥିଲେ ଓ ବହୁତ ଶାନ୍ତିରେ ବଞ୍ଚୁଥିଲେ । ତେଣୁ ହୁଏତ ସେମାନଙ୍କ ମନରେ ଚାଲୁଥିବ ଯେ ସେଠାର ଏତେ ଭଲ ଜୀବନ ଓ ବଢ଼ୁଥିବା କାରବାର ଛାଡ଼ି ଗୋଟିଏ ଅଜଣା ଜାଗାରେ ଯାଇ ରହିବା, କʼଣ ବୁଦ୍ଧିମାନି ହେବ ।

୩. ଯେଉଁ ବିଶ୍ୱସ୍ତ ଯିହୁଦୀମାନେ ଇସ୍ରାଏଲ ଫେରନ୍ତେ, ସେମାନଙ୍କୁ କʼଣ ଆଶିଷ ମିଳନ୍ତା ?

^୩ ଯେଉଁ ଯିହୁଦୀମାନେ ଯିହୋବାଙ୍କ ବିଶ୍ୱସ୍ତ ଥିଲେ, ସେମାନେ ଜାଣିଥିଲେ ଯେ ଏହି ଯାତ୍ରାରେ ସେମାନଙ୍କୁ ଅନେକ ତ୍ୟାଗ କରିବାକୁ ପଡ଼ିବ । କିନ୍ତୁ ସେମାନେ ଏହା ବି ଜାଣିଥିଲେ ଯେ ଇସ୍ରାଏଲ ଫେରିଲେ ଯେଉଁ ଆଶିଷଗୁଡ଼ିକ ମିଳିବ, ତାʼଆଗରେ ଏହି ତ୍ୟାଗ କିଛି ବି ନୁହେଁ । ସବୁଠୁ ବଡ଼ ଆଶିଷ ଏହା ହୁଅନ୍ତା ଯେ ଏବେ ସେମାନେ ଭଲଭାବେ ଯିହୋବାଙ୍କ ଉପାସନା କରିପାରନ୍ତେ । ବାବିଲ ସହରରେ ମିଥ୍ୟା ଦେବାଦେବୀଙ୍କ ୫୦ରୁ ବି ଅଧିକ ମନ୍ଦିର ଥିଲା । କିନ୍ତୁ ସେଠାରେ ଯିହୋବାଙ୍କ କୌଣସି ମନ୍ଦିର ନ ଥିଲା ଓ କୌଣସି ବେଦି ବି ନ ଥିଲା, ଯେଉଁଥିରେ ସେମାନେ ମୋଶାଙ୍କ ନିୟମ ଅନୁସାରେ ବଳିଦାନ ଚଢ଼ାଇପାରନ୍ତେ । ଆଉ ସେହି ବଳିଦାନଗୁଡ଼ିକୁ ଚଢ଼ାଇବା ପାଇଁ ଯାଜକମାନଙ୍କ ବି ବ୍ୟବସ୍ଥା  ନ ଥିଲା । ତାʼଛଡ଼ା ସେମାନଙ୍କ ଚାରିଆଡ଼େ ଏପରି ଲୋକମାନେ ରହୁଥିଲେ, ଯେଉଁମାନେ ମିଥ୍ୟା ଦେବାଦେବୀମାନଙ୍କୁ ପୂଜା କରୁଥିଲେ ଓ ଯିହୋବାଙ୍କ ସ୍ତରଗୁଡ଼ିକୁ ଆଦର କରୁ ନ ଥିଲେ । ସେମାନଙ୍କ ଗଣନା ଯିହୁଦୀମାନଙ୍କଠାରୁ ବହୁତ ବେଶି ଥିଲା । ଏହି ସବୁ କାରଣ ଯୋଗୁଁ ହଜାର ହଜାର ଯିହୁଦୀ ନିଜ ଦେଶକୁ ଫେରିବା ପାଇଁ ବହୁତ ଉତ୍ସୁକ ଥିଲେ, ଯେଉଁଠି ସେମାନେ ସତ୍ୟ ଉପାସନା କରିପାରନ୍ତେ ।

୪. ଇସ୍ରାଏଲକୁ ଫେରି ଯାଉଥିବା ଯିହୁଦୀମାନଙ୍କୁ ଯିହୋବା କʼଣ ପ୍ରତିଜ୍ଞା କଲେ ?

^୪ ବାବିଲରୁ ଇସ୍ରାଏଲ ଯାଏ ଯାତ୍ରା କରିବା ବହୁତ କଠିନ ଥିଲା ଓ ଏହି ଯାତ୍ରାରେ ପ୍ରାୟ ଚାରି ମାସ ଲାଗିଯାନ୍ତା । କିନ୍ତୁ ଯିହୋବା ଯିହୁଦୀମାନଙ୍କୁ ପ୍ରତିଜ୍ଞା କଲେ ଯେ ସେ ତାଙ୍କ ରାସ୍ତାର ସବୁ ବାଧା ଦୂର କରିଦେବେ । ଯିଶାଇୟ ଲେଖିଥିଲେ, “ସଦାପ୍ରଭୁଙ୍କ ପଥ ପ୍ରସ୍ତୁତ କର, ମରୁଭୂମି ମଧ୍ୟରେ ଆମ୍ଭମାନଙ୍କ ପରମେଶ୍ୱରଙ୍କ ନିମନ୍ତେ ରାଜପଥ ସଳଖ କର । . . . ବକ୍ର ସଳଖ କରାଯିବ, ଆଉ ରଗଡ଼ା ସ୍ଥାନସବୁ ସମାନ କରାଯିବ ।” (ଯିଶା. ୪୦:୩, ୪) ଟିକେ କଳ୍ପନା କରନ୍ତୁ, ମରୁଭୂମିର ମଝିରେ ଗୋଟିଏ ରାଜପଥ କିମ୍ବା ହାଇୱେ ଅଛି । ତାହା ପୂରାପୂରି ସମତଳ ଓ କେଉଁଠି ବି ଉଚ୍ଚ ନୀଚ୍ଚ ବା ବୁଲାଣି ନାହିଁ । ଏଥିରେ ଯାତ୍ରା କରୁଥିବା ଲୋକମାନଙ୍କୁ ପାହାଡ଼ିଆ ଅଞ୍ଚଳ କିମ୍ବା ଘାଟିଗୁଡ଼ିକ ଦେଇ ଯିବାକୁ ପଡ଼ିବନି, ବରଂ ସେମାନେ ସିଧା ସିଧା ଚାଲିକି ଯାଇପାରିବେ । ସେମାନେ ଏହି ରାସ୍ତା ଦେଇ ସହଜରେ ଯାତ୍ରା କରିପାରିବେ ଓ ନିଜ ଲକ୍ଷ୍ୟସ୍ଥଳ ଯାଏ ଶୀଘ୍ର ପହଞ୍ଚିପାରିବେ ।

୫. ବାବିଲରୁ ଇସ୍ରାଏଲ ଯାଏ ଯାଉଥିବା ରାଜପଥକୁ କʼଣ ନାମ ଦିଆଯାଇଥିଲା ?

^୫ ଆଜି ଅଧିକାଂଶ ହାଇୱେ କିମ୍ବା ରାଜପଥର କୌଣସି ନାମ ଥାଏ କିମ୍ବା ଗୋଟିଏ ନମ୍ବର ଦିଆଯାଇଥାଏ । ଯିଶାଇୟ ଯେଉଁ ରାଜପଥ ବିଷୟରେ କହିଲେ, ତାʼର ବି ଗୋଟିଏ ନାମ ଅଛି । ବାଇବଲରେ ଲେଖାଅଛି, ‘ଏକ ରାଜପଥ ହେବ, ତାହା ପବିତ୍ରତାର ପଥ ବୋଲି ବିଖ୍ୟାତ ହେବ । ମାତ୍ର କୌଣସି ଅଶୁଚି ଲୋକ ତହିଁ ଉପରେ ଗମନ କରିବ ନାହିଁ ।’ (ଯିଶା. ୩୫:୮) ଈଶ୍ୱର ଯିହୁଦୀମାନଙ୍କୁ ଯେଉଁ ପ୍ରତିଜ୍ଞା କରିଥିଲେ, ତାହା ସେମାନଙ୍କ ପାଇଁ କʼଣ ମହତ୍ତ୍ୱ ରଖୁଥିଲା ? ଏହା ଆଜି ଆମ ପାଇଁ କʼଣ ମହତ୍ତ୍ୱ ରଖେ ?

୬. ଏହି ପଥକୁ ପବିତ୍ର କାହିଁକି କୁହାଯାଇଛି ?

^୬ “ପବିତ୍ରତାର ପଥ”—ଏହି ରାଜପଥର ବହୁତ ଭଲ ନାମ ରଖାଯାଇଛି । କିନ୍ତୁ ଏହାକୁ ପବିତ୍ର କାହିଁକି କୁହାଯାଇଛି ? କାରଣ ଯେବେ ଯିହୁଦୀମାନେ ପୁଣିଥରେ ଇସ୍ରାଏଲ ଦେଶରେ ରହନ୍ତେ, ତେବେ ସେଠାରେ କେହି ବି ଅଶୁଚି ଲୋକମାନଙ୍କୁ ରହିବାକୁ ଦିଆଯାନ୍ତାନି । ତାʼଅର୍ଥ ଯଦି କେହି ବ୍ୟକ୍ତି ଅନୈତିକ କାମ, ମୂର୍ତ୍ତିପୂଜା କିମ୍ବା ଅନ୍ୟ ବଡ଼ ବଡ଼ ପାପଗୁଡ଼ିକୁ କରିବା ଛାଡ଼ନ୍ତାନି, ତାହେଲେ ତାକୁ ସେଠାରେ ରହିବା ପାଇଁ ସୁଯୋଗ ମିଳନ୍ତାନି । ଯେଉଁ ଯିହୁଦୀମାନେ ନିଜ ଦେଶକୁ ପୁଣିଥରେ ଫେରୁଥିଲେ, ସେମାନଙ୍କୁ ଈଶ୍ୱରଙ୍କ ପାଇଁ “ପବିତ୍ର ଲୋକ” ହେବାର ଥିଲା । (ଦ୍ୱିବି. ୭:୬) କିନ୍ତୁ ତାʼଅର୍ଥ ଏହା ନୁହେଁ ଯେ ଯେଉଁ ଲୋକମାନେ ବାବିଲରୁ ଇସ୍ରାଏଲକୁ ଫେରନ୍ତେ, ସେମାନଙ୍କୁ ଯିହୋବାଙ୍କୁ ଖୁସି କରିବା ପାଇଁ ଆଉ କୌଣସି ପରିବର୍ତ୍ତନ କରିବାର ନ ଥିଲା ।

୭. କିଛି ଯିହୁଦୀଙ୍କୁ କʼଣ ପରିବର୍ତ୍ତନ କରିବାର ଥିଲା ? ଗୋଟିଏ ଉଦାହରଣ ଦିଅନ୍ତୁ ।

^୭ ଆମେ ଦେଖିଲୁ ଯେ ବାବିଲରେ ରହୁଥିବା ଅଧିକାଂଶ ଯିହୁଦୀ ସେଇଠି ହିଁ ଜନ୍ମ ହୋଇଥିଲେ ଓ ଏପରି ଲାଗେ ଯେ ସେମଧ୍ୟରୁ ଅନେକ ଯିହୁଦୀ ବାବିଲର ଲୋକମାନଙ୍କ ଭଳି ଭାବୁଥିଲେ ଓ ସେମାନଙ୍କ ଭଳି କାମ କରୁଥିଲେ । ଯେବେ ଆରମ୍ଭରେ ଯିହୁଦୀ ଇସ୍ରାଏଲ ଫେରିଥିଲେ, ତାʼର କିଛି ବର୍ଷ ପରେ ଏଜ୍ରାଙ୍କୁ ଜଣାପଡ଼ିଲା ଯେ କିଛି ଯିହୁଦୀମାନେ ମିଥ୍ୟା ଦେବାଦେବୀମାନଙ୍କୁ ପୂଜା କରୁଥିବା ସ୍ତ୍ରୀମାନଙ୍କ ସହ ବିବାହ କରିଛନ୍ତି । (ଯାତ୍ରା. ୩୪:୧୫, ୧୬; ଏଜ୍ରା ୯:୧, ୨) ପରେ ଯେବେ ରାଜ୍ୟପାଳ ନିହିମୀୟା ଆସିଲେ, ତେବେ ତାଙ୍କୁ ଏହାଜାଣି ବହୁତ ଦୁଃଖ ଲାଗିଲା ଯେ ଇସ୍ରାଏଲରେ ଯେଉଁ ପିଲା ଜନ୍ମ ହୋଇଥିଲେ ସେମାନଙ୍କୁ ଯିହୁଦୀମାନଙ୍କ ଭାଷା ବି ଆସୁ ନ ଥିଲା । (ଦ୍ୱିବି. ୬:୬, ୭; ନିହି. ୧୩:୨୩, ୨୪) ଈଶ୍ୱରଙ୍କ ବାକ୍ୟର ଅଧିକାଂଶ ଭାଗ ଏବ୍ରୀ ଭାଷାରେ ହିଁ ଲେଖାଯାଇଥିଲା, କିନ୍ତୁ ଏହି ପିଲାମାନେ ଏବ୍ରୀ ଭାଷା ବି ବୁଝୁ ନ ଥିଲେ । ତାହେଲେ ସେମାନେ ଯିହୋବାଙ୍କୁ କିପରି ପ୍ରେମ କରନ୍ତେ ? ତାଙ୍କ ଉପାସନା କରିବା ବିଷୟରେ କିପରି ଜାଣନ୍ତେ ? (ଏଜ୍ରା ୧୦:୩, ୪୪) ଏହି ଉଦାହରଣଗୁଡ଼ିକରୁ ସ୍ପଷ୍ଟ ଜଣାପଡ଼େ ଯେ ଯେଉଁ ଯିହୁଦୀମାନେ ଇସ୍ରାଏଲ ଫେରିଥିଲେ, ସେମାନଙ୍କୁ ଅନେକ ବଡ଼ ବଡ଼ ପରିବର୍ତ୍ତନ କରିବାର ଥିଲା । ଆଉ ଇସ୍ରାଏଲରେ ରହି ଏହି ପରିବର୍ତ୍ତନ କରିବା ସେମାନଙ୍କ ପାଇଁ ଅଧିକ ସହଜ ହୋଇଯାଇଥିଲା, ଯେଉଁଠି ଧୀରେ ଧୀରେ ଯିହୋବାଙ୍କ ସତ୍ୟ ଉପାସନା ହେବାକୁ ଲାଗିଥିଲା ।—ନିହି. ୮:୮, ୯.

୮. ଅନେକ ବର୍ଷ ପୂର୍ବେ ଘଟିଥିବା ଘଟଣାଗୁଡ଼ିକ ଆଜି ଆମ ପାଇଁ କାହିଁକି ମହତ୍ତ୍ୱ ରଖେ ? (ବାହାରେ ଦିଆଯାଇଥିବା ଚିତ୍ର ଦେଖନ୍ତୁ ।)

^୮ କିଛି ଲୋକ ହୁଏତ କହିବେ, ‘ଏହା ଶୁଣିବାକୁ ବହୁତ ବଢ଼ିଆ ଲାଗୁଛି, କିନ୍ତୁ ଏହାଜାଣି ଆଜି ଆମେ କʼଣ କରିବା ?’ ଆମକୁ ଏହା ଜାଣିବା ଦରକାର, କାରଣ ଆମେ ସମସ୍ତେ ଦେଖିବାକୁ ଗଲେ ‘ପବିତ୍ରତାର ପଥରେ’ ହିଁ ଚାଲୁଛୁ । ଆମେ ହୁଏତ ଅଭିଷିକ୍ତ ଖ୍ରୀଷ୍ଟିୟାନ ହୋଇଥାଉ କିମ୍ବା ‘ଅନ୍ୟ ମେଷର’ ଲୋକ, ଆମ ସମସ୍ତଙ୍କୁ ଏହି ‘ପବିତ୍ରତାର ପଥରେ’ ଚାଲିବା ଜାରି ରଖିବାର ଅଛି । ଏହି ପଥରେ ଚାଲିବା ଦ୍ୱାରା ଆଜି ଆମେ ଯିହୋବାଙ୍କ ଉପାସନା କରିପାରୁ ଓ ଭବିଷ୍ୟତରେ ଯେବେ ଈଶ୍ୱରଙ୍କ ରାଜ୍ୟ ପୃଥିବୀରେ ଶାସନ କରିବା ଆରମ୍ଭ କରିବ, ତେବେ  ଆମ ସମସ୍ତଙ୍କୁ ଆହୁରି ଆଶିଷ ମିଳିବ । b (ଯୋହ. ୧୦:୧୬) ୧୯୧୯ ମସିହାରୁ ଲକ୍ଷ ଲକ୍ଷ ପୁରୁଷ, ସ୍ତ୍ରୀ ଓ ପିଲାମାନେ ମହାନଗରୀ ବାବିଲ, ଅର୍ଥାତ୍‌ ପୂରା ଦୁନିଆରେ ସାମ୍ରାଜ୍ୟ ଭଳି ବ୍ୟାପିଥିବା ମିଥ୍ୟା ଧର୍ମଗୁଡ଼ିକୁ ଛାଡ଼ି ଏହି ପଥରେ ଚାଲୁଛନ୍ତି । ହୁଏତ ଆପଣ ବି ସେମାନଙ୍କ ମଧ୍ୟରୁ ଜଣେ ଥିବେ । ଦେଖିବାକୁ ଗଲେ ଏହି ପଥ ପ୍ରାୟ ୧୦୦ ବର୍ଷ ପୂର୍ବେ ହିଁ ଖୋଲାଯାଇଛି, କିନ୍ତୁ ଏହାକୁ ତିଆରି କରିବାର କାମ ଅନେକ ବର୍ଷ ପୂର୍ବେ ହିଁ ଆରମ୍ଭ ହୋଇଯାଇଥିଲା ।

୯. ଯିଶାଇୟ ୫୭:୧୪ ପଦରେ “ପବିତ୍ରତାର ପଥ” ତିଆରି କରାଯିବା ବିଷୟରେ ଯାହା କୁହାଯାଇଛି, ତାହା ଆମ ସମୟରେ କିପରି ପୂରା ହେଲା ?

^୯ ଯିହୋବା ଏକଥାର ଧ୍ୟାନ ରଖିଲେ ଯେ ଯେଉଁ ଯିହୁଦୀମାନେ ବାବିଲ ଛାଡ଼ି ଯାଉଥିଲେ, ସେମାନଙ୍କ ରାସ୍ତାରୁ ପ୍ରତ୍ୟେକ ବାଧା ଦୂର କରିଦିଆଯାଉ । (ଯିଶାଇୟ ୫୭:୧୪ ପଢ଼ନ୍ତୁ ।) ଆଜି ଯିହୋବା ‘ପବିତ୍ରତାର ପଥରୁ’ କିପରି ପ୍ରତ୍ୟେକ ବାଧା ଦୂର କରିଛନ୍ତି ? ୧୯୧୯ ମସିହାର ଅନେକ ବର୍ଷ ପୂର୍ବେ ଏପରି ଅନେକ ଲୋକ ଥିଲେ, ଯେଉଁମାନେ ଈଶ୍ୱରଙ୍କ ବହୁତ ଆଦର କରୁଥିଲେ ଓ ପ୍ରେମ କରୁଥିଲେ । ଯିହୋବା ସେମାନଙ୍କ ଜରିଆରେ ମହାନଗରୀ ବାବିଲରୁ ବାହାରିବା ପାଇଁ ରାସ୍ତା ତିଆରି କଲେ । (ଯିଶାଇୟ ୪୦:୩ ପଦ ସହ ତୁଳନା କରନ୍ତୁ ।) ସେମାନେ ଏହି ପଥ ତିଆରି କରିବା ପାଇଁ କଠିନ ପରିଶ୍ରମ କଲେ, ତେଣୁ ଆଗକୁ ଯାଇ ଧାର୍ମିକ ଲୋକମାନେ ମହାନଗରୀ ବାବିଲକୁ ଛାଡ଼ିପାରିଲେ ଓ ଯିହୋବାଙ୍କ ଲୋକମାନଙ୍କ ସହ ମିଶି ସତ୍ୟ ଉପାସନା କରିପାରିଲେ । ଏହି ପଥ ତିଆରି କରିବା ପାଇଁ ବହୁତ କିଛି କରାଗଲା । ଆସନ୍ତୁ କିଛି କାମଗୁଡ଼ିକ ଉପରେ ଧ୍ୟାନ ଦେବା ।

୧୦-୧୧. ବାଇବଲର ଛପାଇ କାମ ଓ ତାʼର ଅନୁବାଦରୁ କିପରି ଅଧିକରୁ ଅଧିକ ଲୋକ ବାଇବଲର ସତ୍ୟଗୁଡ଼ିକୁ ଜାଣିପାରିଲେ ? (ଚିତ୍ର ମଧ୍ୟ ଦେଖନ୍ତୁ ।)

^୧୦ ବାଇବଲର ଛପାଇ କାମ । ପ୍ରାୟ ୧୪୫୦ ମସିହା ଯାଏ ବାଇବଲର ନକଲଗୁଡ଼ିକୁ ହାତରେ ପ୍ରସ୍ତୁତ କରାଯାଉଥିଲା । ଏଥିରେ ବହୁତ ସମୟ ଲାଗୁଥିଲା, ତେଣୁ ବାଇବଲର ଅଧିକ ନକଲ ନ ଥିଲା ଓ ଯାହା ଥିଲା ତାହା ବହୁତ ମହଙ୍ଗା ଥିଲା । କିନ୍ତୁ ଯେବେ ଛପାଇ କାମ ପାଇଁ ମେସିନ୍‌ଗୁଡ଼ିକ ଆସିଲା, ତେବେ ବାଇବଲ ଛାପିବା ପାଇଁ ବହୁତ କମ୍‌ ସମୟ ଲାଗିଲା ଓ ତାହା ଲୋକମାନଙ୍କୁ ବଣ୍ଟାଗଲା ।

^୧୧ ବାଇବଲର ଅନୁବାଦ । ଅନେକ ବର୍ଷ ଯାଏ ବାଇବଲ ବିଶେଷ କରି ଲାଟିନ୍‌ ଭାଷାରେ ହିଁ ଥିଲା, ଯାହାକୁ ଉଚ୍ଚ ଶିକ୍ଷିତ ଲୋକମାନେ ହିଁ ବୁଝିପାରୁଥିଲେ । କିନ୍ତୁ ଛପାଇ କାମ ସହଜ ହେବା ପରେ ଆହୁରି ଅନେକ ଭାଷାରେ ବାଇବଲର ଅନୁବାଦ କରାଗଲା । ଈଶ୍ୱରଙ୍କୁ ଆଦର କରୁଥିବା କିଛି ଲୋକେ ସେହି ଭାଷାଗୁଡ଼ିକରେ ଅନୁବାଦ କରିବା ପାଇଁ କଠିନ ପରିଶ୍ରମ କଲେ, ଯେଉଁ ଭାଷା ସେସମୟର ଲୋକମାନେ କହୁଥିଲେ । ଏବେ ସେମାନେ ନିଜ ଭାଷାରେ ବାଇବଲ ପଢ଼ିପାରନ୍ତେ ଓ ଜାଣିପାରନ୍ତେ ଯେ ସେମାନଙ୍କୁ ଚର୍ଚ୍ଚରେ ଯାହା ଶିଖାଯାଉଛି, ତାହା ବାଇବଲ ଅନୁସାରେ ଠିକ୍‌ ଅଟେ ନା ନୁହେଁ ।

୧୨-୧୩. ଗୋଟେ ଉଦାହରଣ ଦେଇ ବୁଝାନ୍ତୁ ଯେ ବାଇବଲର ଅଧ୍ୟୟନ କରୁଥିବା କିଛି ଲୋକ ୧୮୩୫ ମସିହାରୁ କିପରି ଚର୍ଚ୍ଚର ଶିକ୍ଷାଗୁଡ଼ିକୁ ପର୍ଦ୍ଦାଫାସ କରିବାକୁ ଲାଗିଲେ ।

^୧୨ ବାଇବଲ ଅଧ୍ୟୟନ କରିବା ପାଇଁ ପ୍ରକାଶନ । କିଛି ଲୋକ ବହୁତ ଧ୍ୟାନର ସହ ବାଇବଲର ଅଧ୍ୟୟନ କଲେ ଓ ତାʼଯୋଗୁଁ ସେମାନେ ଅନେକ ସତ୍ୟ ବିଷୟରେ ଜାଣିଲେ । ସେମାନେ ଯାହା ଶିଖୁଥିଲେ ତାହା ଅନ୍ୟମାନଙ୍କୁ ବି କହୁଥିଲେ । ଏହା ଦେଖି ପାଦରିମାନେ ସେମାନଙ୍କୁ ବହୁତ ରାଗୁଥିଲେ । ଉଦାହରଣ ପାଇଁ, ପ୍ରାୟ ୧୮୩୫ ମସିହାରେ କିଛି ନମ୍ର ଲୋକ ଏପରି କାଗଜ ଛାପିବାକୁ ଲାଗିଲେ ଯେଉଁଥିରେ ଚର୍ଚ୍ଚରେ ଶିଖାଯାଉଥିବା ମିଛ କଥାଗୁଡ଼ିକର ପର୍ଦ୍ଦାଫାସ କରାଯାଇଥିଲା ।

^୧୩ ସେମଧ୍ୟରୁ ଜଣେ ଥିଲେ ହେନ୍‌ରି ଗ୍ରୁ । ସେ ଈଶ୍ୱରଙ୍କ ବହୁତ ଆଦର କରୁଥିଲେ ଓ ୧୮୩୫ ମସିହାର ଆଖପାଖରେ ସେ ଗୋଟିଏ କାଗଜ ଛାପିଲେ, ସେଥିରେ କୁହାଯାଇଥିଲା ଯେ ମୃତ୍ୟୁ ପରେ କʼଣ ହୁଏ । ଏହି କାଗଜରେ ସେମାନେ ବାଇବଲର ପଦଗୁଡ଼ିକରୁ ଏହା ପ୍ରମାଣିତ କରି କହିଲେ ଯେ ଚର୍ଚ୍ଚରେ ଅମର ଆତ୍ମା ବିଷୟରେ ଯେଉଁ ଶିକ୍ଷା ଦିଆଯାଏ, ତାହା ଭୁଲ ଅଟେ । କେହି ବି ଜନ୍ମରୁ ଅମର ନ ଥାଏ, ଯଦି ଈଶ୍ୱର କାହାରିକୁ ଅମର ଜୀବନର ଆଶିଷ ଦିଅନ୍ତି, ତେବେ ହିଁ ସେ ସବୁଦିନ ପାଇଁ ଅମର ହୋଇପାରିବ । ତାʼପରେ ୧୮୩୭ ମସିହାରେ ଜୋର୍ଜ ଷ୍ଟାର୍ଜ ନାମକ ଜଣେ ପାଦରି ଯେବେ ଟ୍ରେନ୍‌ରୁ ଯାତ୍ରା କରୁଥିଲେ, ତେବେ ତାଙ୍କୁ ସେହି କାଗଜ ମିଳିଲା । ସେହି କାଗଜ ପଢ଼ି ତାଙ୍କୁ ଭରସା ହୋଇଗଲା ଯେ ତାଙ୍କୁ ଗୋଟିଏ ମହତ୍ତ୍ୱପୂର୍ଣ୍ଣ ସତ୍ୟ ମିଳିଯାଇଛି । ସେ ଭାବିଲେ ଯେ ଏହି ସତ୍ୟ ବିଷୟରେ ସେ ଅନ୍ୟମାନଙ୍କୁ ବି କହିବେ । ତେଣୁ ୧୮୪୨ ମସିହାରେ ସେ ଗୋଟିଏ ରୋମାଞ୍ଚକ ବିଷୟ ଉପରେ ଗୋଟେ ପରେ ଗୋଟେ ଅନେକ ଭାଷଣ ଦେଲେ । ସେହି ଭାଷଣର ବିଷୟ ଥିଲା, “କʼଣ ଦୁଷ୍ଟ ଲୋକମାନେ ସତରେ ଅମର ଅଛନ୍ତି ?—ଏବିଷୟ ଉପରେ ଅନୁସନ୍ଧାନ ।” ଜୋର୍ଜ ଷ୍ଟାର୍ଜ ଯେଉଁ କଥା ଲେଖିଥିଲେ, ତାହା ଜଣେ ଯୁବକଙ୍କ ଉପରେ ଗଭୀର ପ୍ରଭାବ ପକାଇଲା । ସେହି ଯୁବକଙ୍କ ନାମ ଥିଲା, ଚାର୍ଲସ୍‌ ଟେଜ୍‌ ରସେଲ୍‌ ।

୧୪. ପ୍ରାଚୀନ ସମୟରେ “ପବିତ୍ରତାର ପଥ” ତିଆରି କରିବା ପାଇଁ ଯେଉଁ ପରିଶ୍ରମ କରାଯାଇଥିଲା, ସେଥିରୁ ଭାଇ ରସେଲ୍‌ ଓ ତାଙ୍କ ସାଥିମାନଙ୍କୁ କିପରି ଲାଭ ହେଲା ? (ଚିତ୍ର ମଧ୍ୟ ଦେଖନ୍ତୁ ।)

^୧୪ ‘ପବିତ୍ରତାର ପଥକୁ’ ତିଆରି କରିବା ପାଇଁ ପୂର୍ବେ ଯାହା ପରିଶ୍ରମ କରାଯାଇଥିଲା, ସେଥିରୁ ଭାଇ ରସେଲ୍‌ ଓ ତାଙ୍କ ସାଥିମାନଙ୍କୁ କିପରି ଲାଭ ହେଲା ? ଯେବେ ସେମାନେ ଅଧ୍ୟୟନ କରୁଥିଲେ, ତେବେ ବାଇବଲର  ଅନ୍ୟ ଅନ୍ୟ ଅନୁବାଦ, ଶବ୍ଦକୋଷ (ଡିକ୍ସନାରୀ) ଓ ଶବ୍ଦ ସୂଚୀଗୁଡ଼ିକୁ ଅନୁସନ୍ଧାନ କରୁଥିଲେ, ଯାହା ତାଙ୍କ ସମୟଠାରୁ ବହୁତ ପୂର୍ବେ ପ୍ରସ୍ତୁତ କରାଯାଇଥିଲା । ତାʼଛଡ଼ା ହେନ୍‌ରି ଗ୍ରୁ, ଜୋର୍ଜ ଷ୍ଟାର୍ଜ ଓ ଅନ୍ୟ ଲୋକମାନେ ଅନୁସନ୍ଧାନ କରି ବାଇବଲର ଯେଉଁ ସତ୍ୟଗୁଡ଼ିକ ବିଷୟରେ ଜାଣିଲେ, ସେଥିରୁ ମଧ୍ୟ ସେମାନଙ୍କୁ ଅନେକ ଲାଭ ହେଲା । ଭାଇ ରସେଲ୍‌ ଓ ତାଙ୍କ ସାଥିମାନେ ଅନେକ ବହି ଓ କାଗଜ ଛାପିଲେ, ଯେଉଁଥିରେ ବାଇବଲର ଅଲଗା ଅଲଗା ବିଷୟରେ ଲେଖା ଥିଲା । ଏପରି ଭାବେ ପବିତ୍ରତାର ପଥ ତିଆରି କରିବା କାମରେ ସେମାନେ ସାହାଯ୍ୟ କଲେ ।

୧୫. ୧୯୧୯ ମସିହାରେ କʼଣ କʼଣ ହେଲା ?

^୧୫ ୧୯୧୯ ମସିହାରେ ଈଶ୍ୱରଙ୍କ ଲୋକମାନେ ମହାନଗରୀ ବାବିଲର ବନ୍ଦୀରୁ ମୁକ୍ତ ହେଲେ । ଆଉ ସେହି ବର୍ଷ ‘ବିଶ୍ୱସ୍ତ ଓ ବୁଦ୍ଧିମାନ ଦାସକୁ’ ନିଯୁକ୍ତ କରାଗଲା । ଏହା ବିଲକୁଲ୍‌ ସଠିକ୍‌ ସମୟ ଥିଲା । “ପବିତ୍ରତାର ପଥ” ଏବେ ଏବେ ହିଁ ଖୋଲା ଯାଇଥିଲା ! ବର୍ତ୍ତମାନ ଏହି ଦାସ ନିଜ କାମ ଆରମ୍ଭ କରିଦେଲା ଓ ଏହି ପବିତ୍ରତାର ପଥରେ ଚାଲିବା ପାଇଁ ନମ୍ର ଲୋକମାନଙ୍କୁ ସ୍ୱାଗତ କରିବାକୁ ଲାଗିଲା । (ମାଥି. ୨୪:୪୫-୪୭) ପ୍ରାଚୀନ ସମୟରେ ବିଶ୍ୱସ୍ତ ଲୋକମାନେ “ପବିତ୍ରତାର ପଥ” ପ୍ରସ୍ତୁତ କରିବା ପାଇଁ ଯେଉଁ ପରିଶ୍ରମ କଲେ, ତାʼଯୋଗୁଁ ହିଁ ଏହି ମାର୍ଗରେ ଚାଲୁଥିବା ନୂଆ ଲୋକମାନେ ଯିହୋବା ଓ ତାଙ୍କ ଉଦ୍ଦେଶ୍ୟ ବିଷୟରେ ଆହୁରି ଶିଖିପାରନ୍ତେ । (ହିତୋ. ୪:୧୮) ସେମାନେ ଯିହୋବାଙ୍କ ସ୍ତର ଅନୁସାରେ ନିଜ ଜୀବନରେ ବି ପରିବର୍ତ୍ତନ କରିପାରନ୍ତେ । କିନ୍ତୁ ଯିହୋବା ଏହା ଆଶା କରନ୍ତିନି ଯେ ତାଙ୍କ ଲୋକମାନେ ଗୋଟେ ଦିନରେ ହିଁ ସବୁ ପରିବର୍ତ୍ତନ କରିନିଅନ୍ତୁ । ସେ ଜାଣନ୍ତି ଯେ ଏଥିରେ ସମୟ ଲାଗେ, ତେଣୁ ସେ ଧୀରେ ଧୀରେ ସେମାନଙ୍କ ଚିନ୍ତାଧାରା ସୁଧାରନ୍ତି । (“ ଯିହୋବା ଧୀରେ ଧୀରେ ନିଜ ଲୋକମାନଙ୍କ ଚିନ୍ତାଧାରା ସୁଧାରନ୍ତି” ନାମକ ବକ୍ସ ଦେଖନ୍ତୁ ।) ଟିକେ ଭାବନ୍ତୁ ତାହା କେତେ ଭଲ ସମୟ ହେବ ଯେବେ ଆମେ ନିଜ ସବୁ କାମରୁ ଯିହୋବାଙ୍କ ହୃଦୟ ଖୁସି କରିପାରିବା ।—କଲ. ୧:୧୦.

୧୬. ୧୯୧୯ ମସିହାରୁ ‘ପବିତ୍ରତାର ପଥରେ’ କʼଣ କାମ ହୋଇଛି ? (ଯିଶାଇୟ ୪୮:୧୭; ୬୦:୧୭)

^୧୬ ରାସ୍ତାଗୁଡ଼ିକର ଲଗାତାର ମରାମତି କରିବା ଜରୁରୀ ହୋଇଥାଏ । ସେହିପରି ୧୯୧୯ ମସିହାରୁ ‘ପବିତ୍ରତାର ପଥରେ’ ଲଗାତାର କାମ ଚାଲିଛି, ଯାହାଦ୍ୱାରା ଆହୁରି ଅନେକ ନମ୍ର ଲୋକ ମହାନଗରୀ ବାବିଲକୁ ଛାଡ଼ି ଏହି ପଥରେ ଚାଲିପାରିବେ । ଯେବେଠୁ ବିଶ୍ୱସ୍ତ ଓ ବୁଦ୍ଧିମାନ ଦାସକୁ ନିଯୁକ୍ତ କରାଗଲା, ସେସମୟରୁ ସେ କାମ କରୁଛି । ଆଉ ୧୯୨୧ ମସିହାରେ ସେମାନେ ଗୋଟିଏ ବହି ପ୍ରସ୍ତୁତ କଲେ, ଯାହାର ଅଧ୍ୟୟନ କରି ଲୋକମାନେ ବାଇବଲର ସତ୍ୟଗୁଡ଼ିକ ବିଷୟରେ ଜାଣିପାରନ୍ତେ । ସେହି ବହିର ନାମ ଥିଲା, ପରମେଶ୍ୱାର କା ସୁର୍‌ମଣ୍ଡଲ । ପରେ ଏହି ବହିକୁ ୩୬ ଭାଷାରେ ଅନୁବାଦ କରାଗଲା ଓ ଏହାର ପ୍ରାୟ ୬୦ ଲକ୍ଷ କପି ଛପାଗଲା । ଏହାଦ୍ୱାରା ଅନେକ ଲୋକ ବାଇବଲର ସତ୍ୟଗୁଡ଼ିକ ବିଷୟରେ ଜାଣିଲେ । ଆଉ ଏବେ ଏବେ ବାଇବଲର ଅଧ୍ୟୟନ କରାଇବା ପାଇଁ ଆମକୁ ଆଉ ଗୋଟିଏ ବଢ଼ିଆ ପ୍ରକାଶନ ଦିଆଯାଇଛି, ଖୁସିଭରା  ଜୀବନ ଆଜି ଓ ଭବିଷ୍ୟତରେ ! ଏହି ଶେଷ ସମୟରେ ଯିହୋବା ସବୁବେଳେ ଏକଥାର ଧ୍ୟାନ ରଖିଛନ୍ତି ଯେ ‘ପବିତ୍ରତାର ପଥରେ’ କାମ ଜାରି ରହୁ । ସେ ନିଜ ସଙ୍ଗଠନ ଜରିଆରେ ଲଗାତାର ନିଜ ବାକ୍ୟ ଦ୍ୱାରା ପରାମର୍ଶଗୁଡ଼ିକ ଦେଉଛନ୍ତି, ଯାହାଦ୍ୱାରା ଆମେ ସମସ୍ତେ ଏହି ମାର୍ଗରେ ଚାଲିବା ଜାରି ରଖୁ ।—ଯିଶାଇୟ ୪୮:୧୭; ୬୦:୧୭ ପଢ଼ନ୍ତୁ ।

୧୭-୧୮. “ପବିତ୍ରତାର ପଥ” ଆମକୁ କେଉଁଠି ନେବ ?

^୧୭ ଯେବେ ଜଣେ ବ୍ୟକ୍ତି ବାଇବଲ ଅଧ୍ୟୟନ କରିବା ଆରମ୍ଭ କରେ, ତେବେ ଏହା କୁହାଯାଇପାରିବ ଯେ ସେ ‘ପବିତ୍ରତାର ପଥରେ’ ଚାଲିବା ଆରମ୍ଭ କରିଛି । କିଛି ଲୋକ ଟିକେ ଦୂର ଯାଏ ହିଁ ଏହି ପଥରେ ଚାଲନ୍ତି ଓ ତାʼପରେ ଛାଡ଼ିଦିଅନ୍ତି । କିନ୍ତୁ କିଛି ଲୋକମାନେ ଦୃଢ଼ ନିଷ୍ପତ୍ତି ନେଇଛନ୍ତି ଯେ ସେମାନେ ନିଜ ଲକ୍ଷ୍ୟସ୍ଥଳ ପହଞ୍ଚିବା ଯାଏ ଏହି ପଥରେ ଚାଲୁଥିବେ । ତାହେଲେ ସେହି ଲକ୍ଷ୍ୟସ୍ଥଳ କʼଣ ଅଟେ ?

^୧୮ ଯେଉଁ ଲୋକମାନଙ୍କୁ ସ୍ୱର୍ଗରେ ବଞ୍ଚିବାର ଆଶା ଅଛି ସେମାନଙ୍କୁ ଏହି “ପବିତ୍ରତାର ପଥ” ସ୍ୱର୍ଗରେ “ଈଶ୍ୱରଙ୍କ ପାରଦୀଶରେ” ନେଇଯିବ । (ପ୍ରକା. ୨:୭) କିନ୍ତୁ ଯେଉଁ ଲୋକମାନଙ୍କ ଆଶା ଏହି ପୃଥିବୀରେ ବଞ୍ଚିବାର ଅଛି ସେମାନଙ୍କୁ ଏହି ରାଜପଥ ଖ୍ରୀଷ୍ଟଙ୍କ ୧,୦୦୦ ବର୍ଷର ଶେଷରେ ନେଇଯିବ, ଯେବେ ସମସ୍ତେ ପରିପୂର୍ଣ୍ଣ ହୋଇଯିବେ । ଯଦି ଆଜି ଆପଣ ଏହି ରାଜପଥରେ ଚାଲୁଛନ୍ତି ତାହେଲେ ପଛକୁ ଅନାନ୍ତୁ ନାହିଁ । ଯେବେ ଯାଏ ଆପଣଙ୍କ ଯାତ୍ରା ପୂରା ହୋଇ ନ ଯାଏ ଓ ଆପଣ ନୂଆ ଦୁନିଆ ଯାଏ ପହଞ୍ଚି ନ ଯାଆନ୍ତି, ତେବେ ଯାଏ ଆପଣ ଏହି ପଥରେ ଚାଲିବା ଜାରି ରଖନ୍ତୁ । ଆମ ପ୍ରାର୍ଥନା ଯେ “ଆପଣଙ୍କ ଯାତ୍ରା ସୁଖମୟ ହେଉ ।”