De ieeschta Breef aun de Tessalonicha 2:1-20
2 Jie weeten doa krakjt om, Breeda, daut et nich vejäfs wia, daut wie no junt kjeemen.
2 Soo aus jie weeten, must wie en Fili̱ppi lieden un ons wort schlajcht behaundelt. Oba derch onsen Gott foot wie Moot, om junt de goode Norecht von Gott to vetalen, wan wie uk väl Jäajenstaunt hauden*.
3 Wiels de Rot*, waut wie jäwen, stett sikj nich opp waut Faulschet un wie jäwen dän uk nich utem schlajchten Senn ooda toom junt veleiden.
4 Enne Städ daut sent wie von Gott aunjestalt toom von de goode Norecht räden. Doawäajen räd wie nich toom Menschen jefaulen, oba Gott, waut onse Hoaten unjasieekjt.
5 Jie weeten je, daut wie junt kjeenmol haben prooft, hinjaret Licht to fieren met scheene Wieed, un wie haben ons uk kjeenmol prooft to vestalen, om waut to kjrieen. Gott es Zeij doafäa!
6 Wie sent uk nich doano ut jewast, von Menschen jeieet to woaren; nich von junt uk nich von aundre. Un doch wudd wie junt kjennen de Laust opplajen, em Tieteljen fa ons to sorjen, wäajen wie Christus siene Apostel sent.
7 Oba daut wia jroz aundasch; wie behaundelden junt leeftolich, soo aus eene Mutta, waut äare ieejne Kjinja ut groote Leew besorcht.
8 Soo, wäajen de groote Leew fa junt hab wie junt nich bloos Gott siene goode Norecht jebrocht, oba wie wieren ons eenich*, junt ons selfst* to jäwen, soo sea fung wie junt aun to leewen.
9 Breeda, junt denkjt daut secha noch, woo schwoa wie jeschauft un ons aunjestrenjt haben. Wie schauften Dach un Nacht, soo daut wie fa kjeenem von junt wudden em Tieteljen eene Laust sennen, aus wie junt Gott siene goode Norecht prädijden.
10 Jie sent Zeijen doafäa un Gott es uk, woo tru un jerajcht un schultfrie wie ons to junt oppjestalt haben, dee jie em Gloowen sent.
11 Jie weeten goot, daut wie nich opphieeden, junt Rot* un Troost to jäwen, un daut wie jieda eenem von junt Aunwiesunk jejäft haben, woo jie läwen sellen, soo aus een Voda siene Kjinja deit.
12 Daut wia, daut jie junt wieda soo oppstalden, aus Gott daut jefelt, dee junt jewält haft, en sien Kjennichrikj un en siene Harlichkjeit nenntokomen.
13 Wäajen dit dank wie Gott uk onen opphieren. Wiels aus jie Gott sien Wuat kjrieejen, waut jie von ons hieeden, neem jie daut Waut nich soo aun aus von Menschen. Oba jie neemen daut aus Gott sien Wuat aun, waut daut uk werkjlich es. Dit Wuat wirkjt en junt, dee jie em Gloowen sent.
14 Breeda, jie haben Gott siene Vesaumlungen en Judä̱a nojedonen, waut met Christus Jesus* veeent sent, wiels jie musten wäajen de Menschen von jun ieejnet Launt lieden, krakjt soo aus dee uk lieden motten wäajen de Juden.
15 De Juden haben mau rajcht dän Harn Jesus un de Profeeten dootjemoakt un dee haben ons vefolcht. Un dan uk noch, waut dee doonen, jefelt Gott nich un es fa kjeenem goot.
16 Wiels dee proowen, ons doavon auftohoolen, to de aundre Sorten Menschen* to räden, wuaderch dee kjennen jerat woaren. Opp dise Wajch moaken dee de Mot von äare Sinden emma wada voll. Oba Gott siene Wutt es entlich äwa dee jekomen.
17 Breeda, aus wie ons von junt een Stootje tranen musten* (perseenlich, nich en ons Hoat), jankad ons daut soo sea, junt perseenlich to seenen*, daut wie aules deeden, waut wie kunnen, daut et sull mäajlich sennen.
18 Doawäajen wull wie no junt komen. Jo, ekj, Paulus, hab daut nich bloos een Mol jeprooft, oba twee Mol. Oba de Soton muak ons dän Wajch too.
19 En de Tiet, wan ons Har Jesus woat doa sennen* – waut woat dan onse Hopninj ooda onse Freid ooda onse Kroon sennen, wäajen dee wie ver am woaren mootich sennen? Sent daut nich jie jroz?
20 Gaunz secha sent jie daut, met dee wie brow sent un ons freien.
Footnooten
^ Ooda woomäajlich: “väl to kjamfen hauden”.
^ Ooda: “de Vemonunk”.
^ Wuatlich: “ons jefoll daut”.
^ Ooda: “onse Seelen”.
^ Ooda: “to vemonen”.
^ Wan daut Wuat “Christus” ver “Jesus” steit, jeit daut dolla opp sien Aumt, waut hee haft.
^ Ooda: “de Velkja”; “aundre Raussen”.
^ Ooda: oppoatjehoolen worden.
^ Wuatlich: “jun Jesecht to seenen”.
^ See Wuaterkjläarunk bie “De Tiet, daut du doa best”.
