Aun de Hebräa 2:1-18
2 Doawäajen es daut fa ons needich, daut wie noch oppmoakjsoma aus jeweenlich no daut horchen, waut wie jehieet haben, daut wie nich vom Gloowen aufkomen.
2 Wiels wan de Wieed, waut derch Enjel jerät worden, jeltich wieren, soo daut deejanja, dee daut Jesaz bruak ooda ojjehuarsom wia, de jerajchte Strof kjrieech,
3 woo woa wie ons dan fuatbrinjen kjennen, wan wie äwa soone groote Radunk jlikjeltich jeworden sent? Wiels ons Har wia de Ieeschta, waut dee bekauntmuak, un deejanje, waut daut von am hieeden, vetalden ons doavon.
4 To deeselwje Tiet jeef Gott uk Zeichnis derch Tieekjens un Wunda* un groote Woakjen un uk derch dän heiljen Jeist, dän hee utdeeld, waut no sienen Wellen no wia.
5 Wiels Gott haft nich de Enjel de Ieed*, waut doa kjemt un von dee wie räden, unja dee äare Kontroll jejäft.
6 Oba opp eene Städ säd een jewessa Zeij: “Waut es een Mensch, daut du aun dän denkjst ooda een Menschensän, daut du die om dän kjemmascht?
7 Du muakst dän een bät läaja aus de Enjel. Du beloonsd dän met Harlichkjeit un Iea un stalsd dän aun äwa de Woakjen von diene Henj.
8 Du hast dän aules unja siene Kontroll jejäft*.” Doaderch daut Gott dän aules unja siene Kontroll jeef, haft hee nuscht utjeloten, waut nich unja siene Kontroll es. Nu see wie daut oba noch nich, daut aules unja siene Kontroll es.
9 Oba wie seenen Jesus, dee fa eene korte Tiet läaja wia aus de Enjel. Gott beloond dän met Harlichkjeit un Iea, wäajen dee dän Doot jeläden haft. Derch Gott sien grootet Metleet* haft dee fa jieda eenem dän Doot jeschmakjt.
10 Aules jeft daut wäajen Gott un derch Gott. Wäajen hee väl Kjinja* wull no de Harlichkjeit brinjen, sach hee daut fa goot, dän Hauptvemedla derch Lieden volkomen to moaken, dän Hauptvemedla von äare Radunk.
11 Wiels deejanja, waut heilich moaken deit, un dee, waut heilich jemoakt woaren, staumen aula von dänselwjen. Doawäajen schämt hee sikj nich, de Kjinja Breeda to nanen.
12 Soo aus hee sajcht: “Ekj woa miene Breeda met dienen Nomen bekauntmoaken; medden enne Vesaumlunk woa ekj die met sinjen preisen.”
13 Hee sajcht uk: “Ekj woa mien Vetruen opp am saten.” Un uk: “Kjikjt! Ekj un de nate Kjinja, dee Jehowa* mie jeef.”
14 Un wäajen de “nate Kjinja” von Fleesch un Bloot sent, wort hee uk Fleesch un Bloot, soo daut hee derch sienen Doot dän tonuscht moaken kunn, dee dän Doot veuasoaken kaun; daut es de Beesa Fient.
15 Uk daut hee aul dee kunn friemoaken, waut äa gaunzet Läwen en Sklowarie wieren, wäajen äare Angst fa dän Doot.
16 Wiels en Werkjlichkjeit kjeem hee nich Enjel biestonen, oba hee kjeem Abraham siene Nokomen* biestonen.
17 Doawäajen must hee en aule Stekjen soo woaren aus siene Breeda, daut hee em Deenst fa Gott een metliedenda un trua Huaga Priesta sennen kunn, om een Veeenjungs-Opfa* to brinjen fa de Menschen äare Sinden.
18 Wäajen hee selfst jeläden haft, aus am aufjeprooft wort, es hee nu emstaund, dee to halpen, waut aufjeprooft woaren.
Footnooten
^ Ooda: butajeweenelje Sachen, waut komen woaren.
^ Ooda: “bewonde Ieed”.
^ Wuatlich: “siene Feet”.
^ Ooda: “siene onvedeende Leeftolichkjeit”.
^ Wuatlich: “Säns”.
^ See Wuaterkjläarunk bie “Jehowa”.
^ Wuatlich: “Sot”.
^ Ooda: “Äwareenmoakungs-Opfa”.
