Aun de Hebräa 4:1-16
4 Soo, wäajen doa noch een Vespräakjen blift, en siene Ru nenntokomen, well wie oppaussen, daut et nich väakjemt, daut wäa von junt met eemol nich wieetjeacht woat fa daut.
2 Wiels de goode Norecht wort ons krakjt soo bekauntjemoakt aus dee. Oba dee holp de Norecht nuscht, waut dee hieeden, wäajen dee em Gloowen nich met deejanje vebungen wieren, waut doa horchten.
3 Oba wie, dee wie Gloowen jewäsen haben, komen en de Ru nenn, krakjt soo aus hee säd: “Dan schwieed ekj en miene Wutt un säd: ‘Dee woaren nich en miene Ru nennkomen’”, wan siene Woakjen uk aul dan opphieeden, aus daut met de Welt aunfunk*.
4 Wiels opp eene Städ haft hee von dän säwenden Dach soo aus dit jesajcht: “Un aum säwenden Dach deed Gott ruen von aul siene Woakjen.”
5 Un opp eene aundre Städ sajcht hee wada: “Dee woaren nich en miene Ru nennkomen.”
6 Dee, to wäm de goode Norecht daut ieeschte bekauntjemoakt wort, kjeemen nich en dise Ru nenn, wäajen dee ojjehuarsom wieren. Oba daut es fa eenje noch emma mäajlich doa nenntokomen.
7 Doawäajen haft hee wada eenen bestemden Dach faustjesat, doaderch daut hee lang lota en eenen Psalm von David sajcht: “Vondoag”, soo aus hee bowen aul jesajcht haft: “Vondoag, wan jie no siene Stemm horchen, dan moakt june Hoaten nich hoat.”
8 Wiels wan Josu̱a dee haud en dise Ru nennjebrocht, dan wudd Gott lota nich noch haben von eenen aundren Dach jerät.
9 Doawäajen blift doa noch eene Sabat-Ru fa Gott sien Volkj.
10 Wiels deejanja, waut en Gott siene Ru nennjekomen es, haft uk von siene ieejne Woakjen jerut, krakjt soo aus Gott von siene deed.
11 Doawäajen well wie aules doonen, waut mäajlich es, om en dise Ru nenntokomen, soo daut kjeena mucht opp deeselwje Wajch ojjehuarsom woaren.
12 Wiels Gott sien Wuat läft un wirkjt met Krauft. Dauts schoapa aus jieda Schwieet, waut aun beid Sieden schnitt, un jeit soo deep nenn, daut et de Seel* un dän Jeist* uteneendeelt un uk de Jelenkja un daut Moakj* uteneendeelt, un daut es emstaund, de Jedanken un de Wenschen von daut Hoat verendach to brinjen un to unjascheeden*.
13 Un daut jeft nuscht enne Schepfunk, waut fa siene Uagen vestoaken es, oba aules es noaktich un frie opjedakjt ver dän siene Uagen, ver dän wie ons motten veauntwuaten.
14 Soo, wäajen wie eenen grooten Huagen Priesta haben, waut nom Himmel jefoaren es, aulsoo Jesus, Gott sien Sän, well wie wieda onsen Gloowen bekauntmoaken, waut wie aun am haben.
15 Wiels wie haben nich eenen Huagen Priesta, waut nich met onse Schwakheiten metfeelen kaun. Oba wie haben eenen, waut en aule Stekjen es aufjeprooft worden soo aus wie, oba hee bleef onen Sinden.
16 Well wie dan met Vetruen* verem Troon von daut groote Metleet* komen, soo daut ons kaun Metjefeel jewäsen woaren un daut wie kjennen grootet Metleet kjrieen, waut ons to de rajchte Tiet halpen kaun.
Footnooten
^ Daut schient soo, daut et hia doavon rät, aus A̱dam un E̱va äare Kjinja jebuaren worden.
^ See Wuaterkjläarunk bie “Seel”.
^ See Wuaterkjläarunk bie “Jeist”.
^ Dauts daut Wieekje enne Medd von eenen Knoaken.
^ Wuatlich: “es emstaund, ... to rechten”.
^ Ooda: “Well wie ons dan frie feelen”.
^ Ooda: “de onvedeende Leeftolichkjeit”.
