De Breef von Jakobus 1:1-27

  • De Aunfangswieed toom bejreessen (1)

  • Staunthauft sennen brinjt Freid (2-15)

    • De aufjeproowda Gloowen (3)

    • Emma wada em Gloowen froagen (5-8)

    • De Wunsch fieet to de Sind un toom Doot (14-15)

  • Jieda goodet Jeschenkj es von bowen (16-18)

  • Daut Wuat hieren un daut nokomen (19-25)

    • Een Mensch, waut em Spieejel kjikjt (23-24)

  • Een Gottesdeenst, waut rein un nich veorreinicht es (26-27)

1  Dis Breef kjemt von Jakobus, Gott un dän Harn Jesus Christus sien Sklow, un es aun de 12 Stam jeschräwen, waut aulawäajen vestreit sent: Ekj bejreess junt!  Miene Breeda, seet daut aus eene Uasoak, junt werkjlich to freien, wan jie veschiedne Proowen derchgonen;  wiels jie weeten, daut wan jun aufjeproowda Gloowen daut uthelt, dan lia jie daut, staunthauft to sennen.  Oba blieft wieda en aule Stekjen staunthauft*, soo daut jie kjennen volstendich un schultfrie sennen un daut junt daut aun nuscht fält.  Wan irjentwäm von junt daut aun Weisheit fält, dan saul dee Gott emma wada doano froagen un dän woat de Weisheit jejäft woaren, wiels Gott jeft aule sea friejäwrich, onen äant waut väatohoolen*.  Oba dee saul emma wada em Gloowen froagen un verheipts nich twiewlen; wiels soona, waut twiewelt, es soo aus eene Wal oppem Mäa, waut vom Wint jedräwen un han- un häajepust woat.  Soon Mensch saul nich mol hopen, daut hee waut von Jehowa* kjrieen woat;  soon Mensch es sikj nich eenich un es en aules onbestendich.  Oba de jerinja Brooda kaun sikj freien*, wäajen hee groot jemoakt wort, 10  un de Rikja, wäajen hee jedeemooticht wort, wiels soo aus eene Bloom oppe Stap woat de Rikja veschwinjen. 11  Wiels krakjt soo aus de Sonn met äare brennende Hett oppjeit un de Plaunt vedrieecht un äare Bloom auffelt un daut Schmocke von buten vejeit, soo woat de rikja Mensch veschwinjen, äwadäm daut hee daut Rikjtum hinjaraun es. 12  Freid haft deejanja, waut staunthauft blift, wan dee aufjeprooft woat, wiels wan Gott met dän tofräd es, dan woat dee de Läweskroon kjrieen. Jehowa* haft deejanje dee vesproaken, waut nich opphieren, am to leewen. 13  Kjeena, waut aufjeprooft woat, saul sajen: “Gott deit mie aufproowen.” Wiels kjeena kaun Gott met Schlajchtet aufproowen un hee prooft uk kjeenem auf. 14  Oba jieda eena woat aufjeprooft, wan hee von sienen ieejnen Janka metjeräten un veleit woat*. 15  Wan de Janka ieescht befrucht es*, dan brinjt dee de Sind to Welt. Un wan de Sind ieescht jedonen es, dan brinjt dee dän Doot verendach. 16  Miene leewe Breeda, schmäat junt nich selfst aun. 17  Jieda goodet un volkomnet Jeschenkj es von bowen; daut kjemt rauf von dän Voda von de himlische Lichta. Hee veendat sikj nich, soo aus de Schauten deit.* 18  Daut wia sien Wellen, daut hee ons derch daut Woarheitswuat verendach brocht, soo daut wie wudden de Ieeschte* sennen, waut hee utjewält haft von mank dee, waut hee jemoakt haft. 19  Miene leewe Breeda, dit sell jie weeten: Jieda eena mott schwind reed sennen toom horchen un nich too haustich räden un nich leicht doll woaren. 20  Wiels de Menschen äare Wutt brinjt nich Gott siene Jerajchtichkjeit verendach. 21  Doawäajen, lajcht aulet Schwiensche un aulet Schlajchte auf, waut noch jebläwen es*, un nämt daut met eene ruje Enstalunk* aun, daut Gott sien Wuat, waut junt* raden kaun, sikj en junt enwartlen kaun. 22  Doot daut Wuat nich bloos hieren, oba komt daut uk no, waut daut sajcht; sest schmäa jie junt selfst met een orrajchtet Denkjen aun. 23  Wiels wan doa wäa daut Wuat bloos hieet un daut nich nokjemt, waut daut sajcht, dan es dee soo aus een Mensch, waut em Spieejel no sien Jesecht kjikjt. 24  Hee besitt sikj un wan hee ieescht wajchjeit, vejat hee fuaz, waut fa een Mensch hee es. 25  Oba wäa oppmoakjsom en daut volkomne Jesaz, waut Frieheit brinjt, nennkjikjt un doabie blift, dee woat daut nokomen un daut nich bloos hieren un dan vejäten. Dee woat Freid haben bie daut, waut dee deit. 26  Wan doa irjenteena denkjt, daut hee Gott deent*, oba siene Tung nich unja Kontroll haft*, dee schmäat sien ieejnet Hoat aun un sien Deenst es vejäfs. 27  De Gottesdeenst*, waut fa onsen Gott un Voda to beseenen rein un nich veorreinicht es, es dit: sikj om de Weisenkjinja un de Wätfrues to kjemren, wan dee Schwoaret beläwen, un sikj nich loten vonne Welt enschwienen.

Footnooten

Ooda: “lot staunthauft sennen sien Woakj foadich moaken”.
Ooda: “onen to grunzen”.
See Wuaterkjläarunk bie “Jehowa”.
Wuatlich: “puchen”.
See Wuaterkjläarunk bie “Jehowa”.
Ooda: “met eenen Angel jejräpen woat”.
Wuatlich: “aunjesat haft”.
Ooda: “Bie am jeft daut kjeene Veendrunk, soo aus de Schauten sikj dreit.”
Wuatlich: “de ieeschte Frucht”.
Ooda woomäajlich: “dän Äwafluss von aul daut Schlajchte auf”.
See Wuaterkjläarunk bie “Ruje Enstalunk”.
Ooda: “june Seelen”.
Ooda: “eenen Gloowen haft”.
Ooda: “em Toom helt”.
Ooda: “de Aunbädunk”; “de Relijion”.