LEET 139
Stal die de niee Welt väa
(Openboarunk 21:1-5)
-
1. Ekj stal mie väa: De niee Welt,
wua aules soo es, aus Gott daut jefelt.
Een Paradies, volkomne Fräd,
von Kjrich un Doot woat nich mol jerät.
Ekj kjikj mie rom: Kjeen schlajchta Mensch;
een jiedra deit, waut ons Gott sikj wenscht.
Sien Sän woat de Menschheit väl Säajnungen brinj’;
fa Freid woa wie sprinj’
un von Hoaten woa wie sinj’:
(KUA)
“Jehova, ons Gott, du muakst aules nie.
Dien Sän rejieet un soo muakst du ons frie.
Daut jeit ons bloos to Hoaten, waut du fa ons deist.
Ons Gott, du vedeenst aule Iea un Dankboakjeit!”
-
2. Nu stal die väa: De niee Welt,
wua sikj aul daut, waut ons Gott sajcht, erfelt.
Doa’s nuscht to seen’ toom sikj vefier’n;
doa’s kjeen Jelud, waut ee’m grult, to hier’n.
Waut ea wia, es nu vebie.
Gott es bie ons, dicht bie die un mie.
Hee roopt de Vestorwne, dee ston’ wada opp
un sinj’ nu met ons toop
dit Leet fa onsen Gott:
(KUA)
“Jehova, ons Gott, du muakst aules nie.
Dien Sän rejieet un soo muakst du ons frie.
Daut jeit ons bloos to Hoaten, waut du fa ons deist.
Ons Gott, du vedeenst aule Iea un Dankboakjeit!”
(See uk Psa. 37:10-11; Jes. 65:17; Joh. 5:28; 2. Pet. 3:13.)
