Daut sitt doa nich no. De beesa Fient säd nich to Eva, daut et bloos soo loten wudd, aus wan see stoawen wudd, wan see de vebodne Frucht eet. Hee räd nich doavon, daut doa waut onsechtboaret äaren Kjarpa veloten wudd un aundatwäajen wiedaläwen (waut eenje vondoag dän Dach de onstoafelje Seel nanen). De Soton säd derch de Schlang to Eva, daut see “goanich stoawen” wudd, wan see von dän Boom eet. Hee jeef auntovestonen, daut see wiedaläwen wudd un oppe Ieed een bätret Läwen haben wudd, wiels ar daut nich mea aun Gott fälen wudd (1. Mo. 2:17; 3:3-5).

Wua kjeem dan de faulsche Lia von de onstoafelje Seel opp, waut vondoag dän Dach jelieet woat, wan daut nich em Goaden Eden wia? Daut weet wie nich krakjt. Oba wie weeten, daut de faulsche Gloowes aula venicht worden, aus en Noah siene Tiet de Sintflut kjeem. Hee un siene Famielje wieren de eensje, waut doa läwen bleewen, un dee deenden Gott aula tru. Doa wia kjeena mea, waut faulsche Glooweslieren vebreeden deed.

Doawäajen mott de vondoagsche Lia, daut de Seel onstoaflich es, no de Sintflut oppjekomen sennen. Aus Gott daut en Babel soo muak, daut de Menschen doa met eenst veschiedne Sproaken räden un sikj “äwa de gaunze Ieed” vebreeden deeden, neemen dee secha de Lia met, daut de Menschen eene onstoafelje Seel hauden (1. Mo. 11:8-9). Wie weeten nich, wanea dise faulsche Lia krakjt oppkjeem. Oba wie kjennen ons aulmols secha sennen, daut dee von dän beesen Fient un Soton kjemt, waut “de Voda äwa aule Läajes” es, un daut dee sikj sea freit, daut soo väle daut jleewen (Joh. 8:44).