Pod koniec listopada 2016 roku w wyniku intensywnych opadów deszczu kilka wsi położonych na południe od miasta Moncalieri (północne Włochy) znalazło się pod wodą. W niektórych miejscach fala powodziowa miała ponad pół metra wysokości. W jednej z gazet napisano: „Woda nikogo i nic nie oszczędziła”. Miejscowe władze niezwłocznie ewakuowały około 1500 mieszkańców i dzięki szybkim działaniom ratowników nikt nie stracił życia. Jednak wiele rodzin poniosło straty materialne.

Do pracy natychmiast zabrały się grupy miejscowych Świadków. Pomogły one poszkodowanym rodzinom oczyścić domy z błota i gruzu oraz ocalić meble i inne rzeczy. Kiedy jeden z zespołów wiozący potrzebującej rodzinie sprzęt i ciepły posiłek natrafił na blokadę drogi, władze pozwoliły mu na przejazd. Ochotnicy pomagali współwyznawcom, ale także ich sąsiadom należącym do innych wyznań.

Na przykład w jednym z budynków mieszkalnych całkowicie zalana została piwnica. Kiedy służby ratownicze wypompowały wodę, spora grupa Świadków pomogła współwyznawcy o imieniu Antonio oraz jego rodzinie oczyścić piwnicę. Następnie ochotnicy pomogli pozostałym mieszkańcom budynku. Utworzyli łańcuch z ludzi i w zaledwie kilka godzin opróżnili wszystkie piwnice. Ich właściciele byli bardzo wdzięczni za pomoc. Viviana, jedna z mieszkanek budynku, podeszła do żony Antonia i ze łzami w oczach powiedziała: „Podziękuj proszę swoim braciom w naszym imieniu, jesteście naprawdę niezwykli!”.

W pewnej wiosce, która bardzo ucierpiała w wyniku powodzi, mieszkańcy przyglądali się grupom Świadków niosących pomoc. Byli tak poruszeni tym, co zobaczyli, że niektórzy z nich przyłączyli się do ochotników i chętnie stosowali się do poleceń osoby koordynującej pracę.

Dom pewnego mężczyzny został poważnie uszkodzony, a cały garaż pokryło błoto. Był zdumiony, widząc ośmioro Świadków, którzy pracowali bez przerwy przez cztery godziny, żeby usunąć zalane przedmioty z jego garażu. Z wdzięczności wyściskał niektórych ochotników i zamieścił w mediach społecznościowych podziękowania za ich „nieocenioną pomoc”.

Jeden ze Świadków wspomina: „Pomogliśmy sąsiadom, którzy nie są Świadkami Jehowy; wielu z nich jest po osiemdziesiątce. Niektórzy mieli łzy w oczach, kiedy dziękowali za to, co zrobiliśmy”. Jeden z sąsiadów, który jest bardzo zaangażowany w życie miejscowej parafii katolickiej, powiedział Świadkom, jak bardzo ceni ich pomoc, i dodał: „Wspaniale było zobaczyć, że chociaż mamy inne poglądy religijne, pomagaliśmy sobie nawzajem”. Inny mężczyzna powiedział: „Szkoda, że ludzie kojarzą was tylko z tym, że ich odwiedzacie w niedzielę rano, a nie z pomocy, którą niesiecie”.