Pawła i chrześcijan w Filippi łączyła serdeczna więź. Kilka razy wsparli go materialnie (2Ko 11:9; Flp 4:10, 14-16). W swoim liście Paweł zwrócił się do nich „moi kochani” i chociaż tęsknił za nagrodą niebiańską, to dla ich dobra był zdecydowany ‛pozostać w ciele’ (Flp 1:8, 24; 2:12; 4:1). Nie musiał im niczego udowadniać ani udzielać skarcenia, tak jak to zrobił w listach do zborów w Koryncie i Galacji. Po prostu skierował do nich życzliwe zachęty.

Głównym tematem Listu do Filipian jest radość. Pomimo przeciwności Paweł cieszył się z postępów w głoszeniu dobrej nowiny i zachęcał chrześcijan w Filippi, żeby też ‛zawsze się radowali’ (Flp 1:18; 2:17, 18, 28, 29; 4:1, 4, 10).

Poza tym Paweł napisał ten list, żeby 1) podziękować Filipianom za otrzymane od nich wsparcie materialne (Flp 4:10-18); 2) wyjaśnić, dlaczego odsyła Epafrodyta, i w ten sposób zapobiec wyciągnięciu przez nich niewłaściwych wniosków (Flp 2:25, 26); 3) poinformować ich o swojej sytuacji w Rzymie (Flp 1:12-26); 4) gorąco zachęcić do zachowywania jedności (Flp 2:1, 2; 4:2) i 5) ostrzec przed fałszywymi naukami (Flp 3:1 do 4:1).

List do Filipian zawiera wiele praktycznych zasad i cennych zachęt, z których mogą odnieść korzyści wszyscy chrześcijanie:

• Staraj się ocenić, co naprawdę się liczy, i unikaj gorszenia innych (Flp 1:9-11).

• Naśladuj pokorę Chrystusa, a zostaniesz wywyższony przez Boga (Flp 2:5-11).

• Trzymaj się chrześcijańskiej drogi życiowej i cały czas rób postępy (Flp 3:16).

• Nie zamartwiaj się, ale w trudnych sytuacjach błagaj Boga o pokój, który będzie strzegł twojego serca i umysłu (Flp 4:6, 7).

W Liście do Filipian Paweł nie cytuje bezpośrednio Pism Hebrajskich, ale najwyraźniej w różnych miejscach do nich nawiązuje (por. np. Flp 2:15 z Pwt 32:5; Flp 3:1; 4:4 z Ps 32:11; 97:12; Flp 4:5 z Ps 145:18).

Z treści listu wynika, że Paweł napisał go podczas pierwszego uwięzienia w Rzymie. Mówi np., że powody jego uwięzienia znane są „całej gwardii pretoriańskiej”, a także przesyła pozdrowienia od „tych z domu Cezara” (Flp 1:7, 13, 14; 4:22; Dz 28:30, 31). Przyjmuje się, że Paweł był po raz pierwszy uwięziony w Rzymie mniej więcej w latach 59-61 n.e. Najprawdopodobniej napisał ten list w r. 60 lub 61, czyli rok lub więcej po przybyciu do Rzymu. Musiało upłynąć wystarczająco dużo czasu, żeby Epafrodyt mógł dotrzeć tam z darem dla Pawła z oddalonego o ok. 1000 km Filippi, żeby Filipianie usłyszeli o chorobie Epafrodyta w Rzymie i żeby zdążyli przesłać wiadomość, że się tym zmartwili (Flp 2:25-30; 4:18).

Istnieje wiele dowodów na to, że List do Filipian napisał Paweł. Polikarp (69?-155? n.e.) w swoim liście do chrześcijan w Filippi wspomina, że Paweł rzeczywiście do nich pisał. Na List do Filipian jako dzieło Pawła powołują się tacy wczesnochrześcijańscy komentatorzy Biblii, jak Ignacy, Ireneusz, Tertulian i Klemens Aleksandryjski. Wymieniono go też w kanonie Muratoriego z końca II w. oraz we wszystkich pozostałych wczesnych katalogach. Występuje również obok ośmiu innych listów Pawła w papirusowym kodeksie znanym jako P⁴⁶ (papirus Chester Beatty 2), datowanym mniej więcej na r. 200 n.e.