Hioba 32:1-22

  • Do rozmowy dołącza młody Elihu (1-22)

    • Oburza się na Hioba i jego znajomych (2, 3)

    • Z szacunkiem czekał na swoją kolej (6, 7)

    • Sam wiek nie sprawia, że ktoś staje się mądry (9)

    • Elihu chce przemówić (18-20)

32  Odtąd tych trzech mężczyzn nie próbowało już odpowiadać Hiobowi, bo był przekonany o własnej prawości*+.  Tymczasem wielkim gniewem zapałał Elihu, syn Buzyty+ Barachela z rodziny Rama. Rozgniewał się na Hioba, gdyż Hiob próbował udowodnić, że to on* ma rację, a nie Bóg+.  Bardzo rozgniewał się też na trzech znajomych Hioba, bo nie potrafili mu odpowiedzieć, ale przypisali winę Bogu+.  Elihu czekał jednak z udzieleniem odpowiedzi Hiobowi, ponieważ tamci byli od niego starsi+.  Kiedy dostrzegł, że tych trzech nie miało już nic więcej do powiedzenia, oburzył się jeszcze bardziej.  Wtedy zabrał głos i rzekł: „Ja jestem młody*,a wy jesteście sędziwi+. Dlatego z szacunkiem się powstrzymywałem+i nie śmiałem powiedzieć wam tego, co wiem.   Pomyślałem sobie: ‚Niech mówią lata*i niech mnóstwo lat oznajmi mądrość’.   Ale to duch, który jest w ludziach —tchnienie Wszechmocnego — udziela im zrozumienia+.   Sam wiek* nie sprawia, że ktoś staje się mądry,i nie tylko sędziwi rozumieją, co jest słuszne+. 10  Właśnie dlatego mówię: ‚Posłuchajcie* mnie,a i ja powiem wam, co wiem’. 11  Czekałem na wasze słowa,przysłuchiwałem się waszym rozważaniom+,gdy się zastanawialiście, co powiedzieć+. 12  Zwracałem na was baczną uwagę,ale żaden z was nie zdołał udowodnić, że Hiob się myli*,ani odeprzeć jego argumentów. 13  Nie mówcie więc, że znaleźliście mądrośći że to Bóg, a nie człowiek, obala rozumowanie Hioba. 14  Ponieważ Hiob nie skierował swoich słów przeciwko mnie,nie odpowiem mu w ten sposób co wy. 15  Ci ludzie są przerażeni, nie znajdują już odpowiedzi,nie mają nic więcej do powiedzenia. 16  Czekałem, ale przestali mówić. Teraz tylko tam stoją i już nie odpowiadają. 17  Dlatego i ja zamierzam odpowiedzieć,też powiem, co wiem. 18  Bo przepełniają mnie słowa,duch w moim wnętrzu przymusza mnie do mówienia. 19  Moje wnętrze jest jak wino, które nie ma ujścia,jak nowe bukłaki, które zaraz pękną+. 20  Pozwólcie mi więc przemówić, żebym zaznał ulgi. Otworzę usta i odpowiem. 21  Nie będę wobec nikogo stronniczy+ani nie będę schlebiał* żadnemu człowiekowi, 22  bo nie umiem schlebiać. Gdybym to potrafił, mój Twórca szybko by mnie zgładził.

Przypisy

Lub „bo był prawy we własnych oczach”.
Lub „jego dusza”.
Dosł. „mały w dniach”.
Dosł. „dni”.
Lub „same liczne dni”.
Dosł. „posłuchaj”.
Lub „zganić Hioba”.
Lub „nadawał tytułu honorowego”.