Marka 12:1-44

NAGRANIE

Przypowieść o niegodziwych hodowcach (1-12)
Bóg a Cezar (13-17)
Pytanie dotyczące zmartwychwstania (18-27)
Dwa najważniejsze przykazania (28-34)
Czy Chrystus jest synem Dawida? (35-37a)
Ostrzeżenie przed uczonymi w piśmie (37b-40)
Dwie monety biednej wdowy (41-44)

12 Następnie Jezus zaczął do nich mówić, używając przykładów: „Pewien człowiek zasadził winnicę+, ogrodził ją, wykuł kadź do tłoczni, zbudował wieżę+, a potem wydzierżawił tę winnicę hodowcom i wyjechał za granicę+. ² W porze zbiorów wysłał do hodowców niewolnika, żeby odebrać od nich część owoców z winnicy. ³ Ale oni chwycili go, pobili i odprawili z niczym. ⁴ Wysłał więc do nich innego niewolnika, a oni rozbili mu głowę i go znieważyli+. ⁵ Wtedy wysłał kolejnego, lecz tego zabili. Wysłał też wielu innych, ale niektórych pobili, a niektórych zabili. ⁶ Miał jeszcze ukochanego syna+. W końcu i jego do nich wysłał, myśląc sobie: ‚Do mojego syna odniosą się z szacunkiem’. ⁷ Ale hodowcy powiedzieli jeden do drugiego: ‚To dziedzic+. Zabijmy go, a wtedy dziedzictwo będzie nasze’. ⁸ Chwycili go więc, zabili i wywlekli poza winnicę+. ⁹ Co zrobi właściciel winnicy? Przyjdzie i zabije hodowców, a winnicę da innym+. ¹⁰ Czy nigdy nie czytaliście tego fragmentu Pism: ‚Kamień odrzucony przez budowniczych stał się wieńczącym kamieniem narożnym*+. ¹¹ Pojawił się za sprawą Jehowy* i jest cudowny w naszych oczach’?”+. ¹² Kiedy się zorientowali, że ta przypowieść odnosi się do nich, chcieli go schwytać*. Ale ponieważ bali się tłumu, pozostawili go i odeszli+. ¹³ Następnie wysłali niektórych faryzeuszy i członków stronnictwa Heroda, żeby złapali Jezusa za słowo+. ¹⁴ Gdy ci przybyli, powiedzieli do niego: „Nauczycielu, wiemy, że jesteś prawdomówny i nikomu nie próbujesz się przypodobać, bo nie patrzysz na to, co rzuca się w oczy*, ale zgodnie z prawdą nauczasz drogi Bożej. Czy wolno* płacić podatek pogłówny Cezarowi, czy nie? ¹⁵ Mamy płacić czy nie płacić?”. Jezus przejrzał ich obłudę i odparł: „Czemu wystawiacie mnie na próbę? Pokażcie mi denara*”. ¹⁶ Kiedy mu go przynieśli, zapytał ich: „Czyja to podobizna i czyje imię?”. Odrzekli: „Cezara”. ¹⁷ Wtedy Jezus powiedział: „To, co Cezara, spłacajcie Cezarowi+, a to, co Boże — Bogu”+. I wprawiło ich to w zdumienie. ¹⁸ Potem przyszli do niego saduceusze, twierdzący, że nie ma zmartwychwstania+, i zapytali+: ¹⁹ „Nauczycielu, Mojżesz nam napisał, że jeśli ktoś umrze bezdzietnie i pozostawi żonę, to jego brat powinien się z nią ożenić, żeby przedłużyć jego ród*+. ²⁰ Było siedmiu braci. Pierwszy się ożenił, ale później zmarł bezdzietnie. ²¹ Następnie z tą samą kobietą ożenił się drugi, ale i on zmarł bezdzietnie. Tak samo było z trzecim. ²² I żaden z siedmiu nie pozostawił potomstwa. Po nich wszystkich umarła też ta kobieta. ²³ Czyją będzie żoną, gdy nastąpi zmartwychwstanie? Przecież poślubiła siedmiu”. ²⁴ Jezus odpowiedział: „Czy nie dlatego jesteście w błędzie, że nie znacie ani Pism, ani mocy Bożej?+ ²⁵ Bo gdy nastąpi zmartwychwstanie, ani mężczyźni nie będą się żenić, ani kobiety nie będą wychodzić za mąż, ale będą jak aniołowie w niebie+. ²⁶ A jeśli chodzi o to, że umarli będą wskrzeszani, to czy nie czytaliście w księdze Mojżesza — w relacji o ciernistym krzewie — że Bóg mu powiedział: ‚Ja jestem Bogiem Abrahama, Bogiem Izaaka i Bogiem Jakuba’?+ ²⁷ Przecież On nie jest Bogiem umarłych, lecz żywych. Jesteście w wielkim błędzie”+. ²⁸ A jeden z uczonych w piśmie*, który podszedł i usłyszał tę dyskusję, zauważył, że Jezus udzielił im trafnej odpowiedzi. Zapytał go więc: „Które przykazanie jest pierwsze* ze wszystkich?”+. ²⁹ Jezus odrzekł: „Pierwsze brzmi: ‚Słuchaj, Izraelu, Jehowa*, nasz Bóg, to jeden Jehowa*, ³⁰ a ty masz kochać Jehowę*, swojego Boga, całym sercem, całą duszą*, całym umysłem i całą siłą’+. ³¹ Drugie brzmi: ‚Masz kochać swojego bliźniego jak samego siebie’+. Nie ma żadnego przykazania ważniejszego od tych”. ³² Wtedy uczony w piśmie odparł: „Nauczycielu, powiedziałeś dobrze, zgodnie z prawdą: ‚On jest jeden i oprócz Niego nie ma innego’+. ³³ A to, żeby kochać Go całym sercem, całym zrozumieniem i całą siłą, oraz to, żeby kochać bliźniego jak samego siebie, ma znacznie większą wartość niż wszystkie całopalenia i ofiary”+. ³⁴ Jezus dostrzegł, że człowiek ten odpowiedział rozsądnie. Rzekł więc do niego: „Nie jesteś daleko od Królestwa Bożego”. I już nikt nie śmiał zadawać mu pytań+. ³⁵ Jezus jednak, dalej nauczając w świątyni, powiedział: „Dlaczego uczeni w piśmie mówią, że Chrystus jest synem Dawida?+ ³⁶ Przecież Dawid pod wpływem ducha świętego+ rzekł: ‚Jehowa* powiedział mojemu Panu: „Zasiadaj po mojej prawej stronie, aż położę ci twoich wrogów pod nogi”’+. ³⁷ Skoro sam Dawid nazywa go Panem, to jak to możliwe, że jest on jego synem?”+. Wielki tłum słuchał Jezusa z przyjemnością. ³⁸ A on nauczał dalej: „Strzeżcie się uczonych w piśmie, którzy chcą chodzić w długich szatach i domagają się pozdrowień na rynkach+ ³⁹ oraz pierwszych* siedzeń w synagogach i najzaszczytniejszych miejsc na ucztach*+. ⁴⁰ Łupią* domy* wdów i na pokaz odmawiają długie modlitwy. Tacy otrzymają surowszy wyrok”. ⁴¹ Potem Jezus usiadł naprzeciw skarbon+ i zaczął się przyglądać, jak tłum wrzuca do nich pieniądze. Wielu bogatych wrzucało dużo monet+. ⁴² Przyszła też pewna biedna wdowa i wrzuciła dwie monety znikomej wartości*+. ⁴³ Zawołał więc uczniów i powiedział im: „Zapewniam was, że ta biedna wdowa dała więcej niż wszyscy inni, którzy wrzucili pieniądze do skarbon+. ⁴⁴ Bo oni wszyscy wrzucili to, co im zbywało, ale ona, choć żyje w nędzy, dała wszystko, co miała — całe swoje utrzymanie”+.