Dziki klejnot

NA SPIECZONYCH pustyniach Afryki, gdzie opady deszczu są skąpe, rośnie klejnot — Adenium obesum (zwany pustynną różą). Ta roślina o delikatnych kształtach i poskręcanych odroślach rozwija się wolno i podobno żyje setki lat. Jej gruba łodyga i korzenie magazynują wodę, umożliwiając wzrost w suchym, niegościnnym środowisku.

Mleczny sok, korzenie i nasiona tego sukulenta zawierają śmiertelną truciznę. Wyciąg z nasion wykorzystywany jest do zatruwania strzał, a gałęzi miejscowi rybacy używają do odurzania ryb w wodzie, co znakomicie ułatwia połów. Z pewnych części rośliny pasterze przygotowują truciznę, która zabija kleszcze i wszy, pasożytujące na wielbłądach i bydle. Co ciekawe, mimo że roślina ta jest taka niebezpieczna, dzikie zwierzęta bez szkody żywią się jej liśćmi.

Ale dlaczego tę trującą pustynną różę można nazwać klejnotem? Obsypana pękami delikatnego kwiecia zachwyca żywymi barwami — od jasnoróżowego po intensywny karmazynowoczerwony. Gdy ziemia jest sucha i bezbarwna, ów piękny dziki klejnot wypuszcza mnóstwo kwiatów, które jaskrawo lśnią w promieniach słońca.

Ten fascynujący klejnot na pustyni przypomina, że nadejdzie czas, gdy „pustkowie i bezwodna okolica będą się wielce radować, a pustynna równina będzie się weselić i zakwitnie” (Izajasza 35:1). Ta zachwycająca obietnica naprawdę już wkrótce się spełni pod panowaniem Królestwa Bożego. Cała ziemia będzie wówczas ‛wielce się radować’, stając się nie tylko pięknym rajem, ale też miejscem pokoju dla wszystkich ludzi (Psalm 37:11, 29; Izajasza 35:6, 7).

[Prawa własności do ilustracji, strona 31]

© Mary Ann McDonald