Biblijny punkt widzenia

Życie wieczne dzięki nauce?

DAWNIEJ pytanie to uznano by za zuchwalstwo. Dziś jednak rozpatruje się tę kwestię całkiem serio. Posługując się metodami, które podobno można by zastosować u ludzi, uczeni zdołali dwukrotnie przedłużyć życie muszkom owocowym i pewnym robakom.

Badania naukowe dowiodły, że normalne komórki naszego ciała są śmiertelne — dzielą się tylko do pewnego czasu, ponieważ liczba ich podziałów jest ograniczona. Cykl ten niczym wewnętrzny zegar determinuje proces starzenia się i śmierci. Obecnie naukowcy starają się przesunąć wskazówki tego zegara.

W myśl jednej z popularnych teorii kluczem do zrozumienia zjawiska starości są zakończenia łańcuchów DNA — odcinki te zwą się telomerami. Można je porównać do skuwek zabezpieczających końcówki sznurowadeł przed wystrzępieniem. Uczeni zaobserwowali, że w miarę podziałów komórki telomery stają się coraz krótsze, jak płonący lont. W końcu są już tak krótkie, że komórka przestaje się dzielić. Telomery nie skracają się jednak w obecności pewnego enzymu, co zgodnie ze wspomnianą teorią dawałoby komórce zdolność dzielenia się w nieskończoność. Dyrektor firmy zaangażowanej w te badania twierdzi: „Po raz pierwszy możemy na serio pomyśleć o ludzkiej nieśmiertelności”. Ale nie wszyscy uczeni są tego zdania.

W jaki sposób pojawiła się śmierć

Oczywiście ludzie ufający Biblii od tysięcy lat wierzą w możliwość wiecznego bytu ludzkiego. Podstawą tej nadziei nie są bynajmniej osiągnięcia naukowe, lecz uznawanie Genialnego Uczonego, Twórcy wszystkich żywych organizmów, Jehowy Boga (Psalm 104:24, 25).

Według objawionego w Biblii zamierzenia Stwórcy ludzkość nie miała umierać. Pierwsi ludzie zostali stworzeni na podobieństwo Boga i osadzeni w rajskim ogrodzie. Będąc doskonali, z ciałami i umysłami nie wykazującymi żadnych braków, mieli szansę żyć na ziemi wiecznie. Bóg chciał, żeby tak było. Powiedział im, że mają wydawać na świat dzieci i stopniowo przekształcać ziemię w raj (Rodzaju 1:27, 28; 2:8, 9, 15).

Z 3 rozdziału Księgi Rodzaju dowiadujemy się, że Adam świadomie przeciwstawił się Bogu, choć wiedział, iż karą za to jest śmierć. Tym aktem nieposłuszeństwa  ściągnął grzech i śmierć na swe nienarodzone potomstwo. Apostoł Paweł wyjaśnia: „Przez jednego człowieka grzech wszedł na świat, a przez grzech — śmierć, i w taki sposób śmierć rozprzestrzeniła się na wszystkich ludzi, ponieważ wszyscy zgrzeszyli” (Rzymian 5:12). Innymi słowy, ciało Adama utraciło doskonałość wskutek grzechu. Pierwszy człowiek zaczął się starzeć i w końcu umarł. Jego potomkowie odziedziczyli tę ułomność.

Śmierć jest więc następstwem buntu Adama i ogłoszonego wtedy wyroku Bożego, którego ludzie nigdy nie zdołają uchylić. Nauka może się poszczycić licznymi osiągnięciami w dziedzinie medycyny, dalej jednak prawdą jest to, co 3500 lat temu pod wpływem natchnienia Bożego powiedział Mojżesz: „Samych w sobie dni naszych lat jest lat siedemdziesiąt; a jeśli dzięki szczególnej sile jest lat osiemdziesiąt, i tak zmierzają do niedoli oraz rzeczy szkodliwych; bo to musi szybko przeminąć, a my odlatujemy” (Psalm 90:10).

Życie wieczne darem Jehowy

Na szczęście istnieje nadzieja! Wprawdzie teraz wszyscy z czasem umieramy, ale nie jest wolą Jehowy, by tak było zawsze. Bóg wiedział, że choć Adam i Ewa stracili prawo do życia, wielu ich potomków z wdzięcznością podporządkuje się Jego zwierzchnictwu, będącemu wyrazem miłości. Przed takimi ludźmi otworzył możliwość bezkresnego życia na ziemi. W Biblii czytamy: „Prawi posiądą ziemię i będą na niej przebywać na zawsze” (Psalm 37:29). Ale jak do tego dojdzie?

Nie stanie się to dzięki rozwikłaniu przez człowieka zagadki DNA. Życie wieczne jest darem, który Jehowa da ludziom przejawiającym wiarę w Niego. Wiedząc, że potomkom Adama i Ewy konieczne jest wybawienie, Bóg zapewnił je za pośrednictwem ofiary okupu złożonej przez Jezusa Chrystusa. Właśnie ona umożliwia uzyskanie życia wiecznego. O tym narzędziu wybawienia Syn Boży powiedział: „Bóg tak bardzo umiłował świat, że dał swego jednorodzonego Syna, aby nikt, kto w niego wierzy, nie został zgładzony, lecz miał życie wieczne” (Jana 3:16).

Jezus, podobnie jak Adam, był człowiekiem doskonałym. Jednak w przeciwieństwie do Adama pozostał absolutnie posłuszny Bogu. Dlatego swym bezgrzesznym ludzkim życiem mógł zapłacić za grzech Adama. Ten akt podyktowany miłością i czyniący zadość wymaganiom sprawiedliwości dał potomstwu Adama możliwość uwolnienia od kary śmierci. Toteż każdy, kto okazuje wiarę w Jezusa, otrzyma dar życia wiecznego (Rzymian 5:18, 19; 1 Tymoteusza 2:5, 6).

Gdyby ludzkość o własnych siłach mogła podźwignąć się z niedoskonałości i żyć dzięki temu bez końca, żaden okup nie byłby potrzebny. Jednak Biblia mądrze radzi: „Nie pokładajcie ufności w dostojnikach ani w synu ziemskiego człowieka, do którego nie należy wybawienie. Duch jego uchodzi, a on wraca do swej ziemi; w tymże dniu giną jego myśli. Szczęśliwy ten, któremu pomocą jest Bóg Jakuba, którego nadzieja jest w Jehowie, jego Bogu, Twórcy nieba i ziemi, morza — i wszystkiego, co w nich jest, Tym, który trwa w wierności wobec prawdy po czas niezmierzony” (Psalm 146:3-6).

Ludzie będą żyć wiecznie nie dzięki nauce, lecz za sprawą Jehowy. Bóg potrafi zrealizować i rzeczywiście zrealizuje każdy swój zamiar. „U Boga żadne oznajmienie nie będzie niemożliwe” (Łukasza 1:37).

[Prawa własności do ilustracji, strona 18]

© Charles Orrico/SuperStock, Inc.