Czy widziałeś już Xoloitzcuintli?

OD NASZEGO KORESPONDENTA Z MEKSYKU

BYŁEM zdumiony, kiedy po raz pierwszy dotknąłem Xoloitzcuintli * — w skrócie Xolo. Jego pozbawione sierści, czarne ciało było takie delikatne i ciepłe! Piesek ten, pokazywany na wystawach, dumnie paradował za swym właścicielem, dzięki czemu mogliśmy podziwiać jego smukłą sylwetkę. Czubek ogona zdobił biały „pędzelek”, kontrastujący z gładką, czarną skórą.

Przed przybyciem Hiszpanów psy były w Mezoameryce bardzo cenionymi zwierzętami. Niektóre grzebano wraz z właścicielami jako „towarzyszy życia pozagrobowego”. Xolo zajmowały w społeczeństwie szczególne miejsce. Wierzono, że mają korzystny wpływ na zdrowie. Kontakt fizyczny z tym małym, ciepłym kompanem zdawał się przynosić ulgę cierpiącym na reumatyzm. Oczywiście Xolo ogrzałby w zimną noc również twoje stopy!

Dzisiaj wielu uważa go za doskonałe zwierzę domowe. Podobnie jak w wypadku przedstawicieli innych ras, Xolo poddaje się tresurze i bywają różnej wielkości — nawet miniaturki. Najważniejsze jest to, że brak sierści oznacza brak pcheł, a poza tym Xolo to idealny pies dla uczulonych na sierść. Opieka nad nim jest dość prosta. Aby jego skóra zawsze była miękka, trzeba ją od czasu do czasu nacierać jakimś kremem lub olejkiem. Hodowca Miguel Ángel Moreno wspomina o następnej zalecie tej rasy: „Wystarczy minuta, by go wykąpać”, mówi, „a dwie, by wysechł”. A co powiedzieć o jego oddziaływaniu leczniczym? Nawet dziś niektórzy twierdzą, że przytulanie tego psa do chorej części ciała łagodzi bóle reumatyczne. Jednak Miguel Ángel Moreno uważa, że Xolo jest co najwyżej tak samo skuteczny, jak termofor. *

Jeszcze niedawno rasę tę uważano za zagrożoną, ale dzięki wysiłkom zdołano ją uratować. Dzisiaj psy te można spotkać nie tylko w Meksyku, lecz także w Peru, USA i innych krajach. Czy chciałbyś więc zobaczyć Xoloitzcuintli? Jeśli kiedyś ci się to uda, nigdy nie zapomnisz spotkania z tym niezwykłym pieskiem.

[Przypisy]