Biblijny punkt widzenia

Czy istnieje grzech niewybaczalny?

CZY jest gorsza kara niż śmierć? Tak — śmierć bez nadziei na zmartwychwstanie, będąca konsekwencją popełnienia niewybaczalnego grzechu. Jezus oznajmił, że pewien rodzaj grzechu ‛nie będzie przebaczony’ (Mateusza 12:31).

Biblia podkreśla jednak, że Bóg jest gotów darować winy. Ludzie niejednokrotnie chowają urazę i nie chcą puszczać krzywd w niepamięć, lecz On ‛hojnie przebacza’ (Izajasza 55:7-9). Jakże wiele Go kosztowało zesłanie na ziemię własnego ukochanego syna, by stał się ofiarą przebłagalną — i to tak cenną, że umożliwia całkowite zmazanie naszych grzechów! (Jana 3:16, 17; Dzieje 3:19; 1 Jana 2:1, 2).

W wyznaczonym czasie Bóg wskrzesi mnóstwo osób, które popełniły poważne grzechy. Ale nie będzie ich rozliczał z tego, co robiły w przeszłości (Dzieje 24:15; Rzymian 6:23). W gruncie rzeczy, jak oświadczył Jezus, „wszelkiego rodzaju grzech i bluźnierstwo będą ludziom przebaczone”, z wyjątkiem grzechu niewybaczalnego (Mateusza 12:31). Nasuwa się więc pytanie: Jaki czyn mógłby być tak straszny, że Bóg nie zamierza go wybaczyć?

Kiedy skrucha nie jest już możliwa

Przestroga Jezusa dotyczyła rozmyślnego „bluźnierstwa przeciw duchowi”. Jak dodał, „ani w tym systemie rzeczy, ani w przyszłym” nie uzyskają przebaczenia ludzie winni takiego grzechu (Mateusza 12:31, 32). Nie mogą też liczyć na zmartwychwstanie.

Czym jest bluźnierstwo przeciw duchowi? Wypływa ono z serca człowieka, ukazuje nikczemność jego nastawienia i zamiarów. Okoliczność, że dana osoba celowo sprzeciwia się świętemu duchowi Bożemu, dodatkowo zwiększa wagę grzechu. Zilustrujmy to przykładem. W niektórych krajach prawo inaczej traktuje morderstwo z premedytacją, a inaczej dokonane w afekcie — karę śmierci zasądza się tylko w wypadku tego pierwszego.

Apostoł Paweł, który sam należał kiedyś do bluźnierców, wyznał: „Okazano mi miłosierdzie, gdyż byłem nieświadomy” (1 Tymoteusza 1:13). Ktoś, kto grzeszy przeciw duchowi świętemu, sprzeciwia mu się rozmyślnie. Jego serce jest tak niegodziwe, że skrucha nie jest już możliwa.

Bez wątpienia Paweł nawiązał do takiego grzechu, kiedy napisał: „Jest bowiem niemożliwe — jeśli  chodzi o tych, którzy raz na zawsze zostali oświeceni i którzy zakosztowali wspaniałomyślnego daru niebiańskiego, i stali się uczestnikami ducha świętego, i zakosztowali wybornego słowa Bożego oraz mocy nadchodzącego systemu rzeczy, a jednak odpadli — żeby ich znowu ożywić do skruchy” (Hebrajczyków 6:4-6). Apostoł oznajmił też: „Jeśli rozmyślnie trwamy w grzechu po otrzymaniu dokładnego poznania prawdy, to już nie pozostaje żadna ofiara za grzechy” (Hebrajczyków 10:26).

Do udzielenia przestrogi przed grzechem niewybaczalnym skłoniło Jezusa postępowanie niektórych przywódców religijnych. Jednakże oni puścili jego słowa mimo uszu. Co gorsza, w końcu go zabili. Później mieli niezaprzeczalne dowody, że za sprawą ducha świętego nastąpił cud. Dowiedzieli się, iż Jezus został wzbudzony z martwych! Było więc oczywiste, że jest Chrystusem! A mimo to niegodziwie wystąpili przeciwko duchowi świętemu — przekupili rzymskich żołnierzy, by opowiadali kłamstwa na temat tego zmartwychwstania (Mateusza 28:11-15).

Ostrzeżenie dla prawdziwych chrześcijan

Dlaczego prawdziwi chrześcijanie biorą sobie do serca przestrogę dotyczącą grzechu niewybaczalnego? Chociaż posiedliśmy dokładną wiedzę o Bogu i o sposobie działania Jego świętego ducha, mogłoby się w nas rozwinąć niegodziwe serce (Hebrajczyków 3:12). Nie powinniśmy mniemać, że nam się to nie przytrafi. Rozważmy przykład Judasza Iskariota. Kiedyś był wiernym uczniem Jezusa. Został wybrany do grona 12 apostołów, zapewne więc wyróżniał się cennymi przymiotami. Niestety, w pewnym momencie pozwolił, by w jego sercu zakiełkowały nikczemne myśli i pragnienia, które w końcu nim owładnęły. Zaczął kraść pieniądze, choć przez cały ten czas był naocznym świadkiem niezwykłych cudów Jezusa. Później, również dla pieniędzy, rozmyślnie zdradził Syna Bożego.

Niektórzy w przeszłości byli wiernymi chrześcijanami, ale świadomie odsunęli się od Boga, być może wskutek rozgoryczenia, pychy lub chciwości, i teraz jako odstępcy przeciwstawiają się duchowi Bożemu. Z premedytacją zaprzeczają wyraźnym dowodom oddziaływania tego ducha. Czy popełniają grzech niewybaczalny? Sprawę tę rozstrzygnie najwyższy Sędzia, Jehowa (Rzymian 14:12).

Zamiast osądzać innych, uczynimy mądrze, gdy sami dołożymy starań, by wystrzegać się skrytych grzechów, które mogłyby stopniowo zatwardzać nasze serca (Efezjan 4:30). Możemy też czerpać pociechę z faktu, że nawet jeśli popełnimy poważny grzech, ale okażemy szczerą skruchę, Jehowa hojnie nam przebaczy (Izajasza 1:18, 19).

[Ilustracja na stronach 12, 13]

Niektórzy faryzeusze obciążyli się grzechem niewybaczalnym