KIEDY apostoł Paweł uleczył w Listrze ułomnego człowieka, tłum zaczął krzyczeć: „To bogowie stali się podobni do ludzi i zstąpili do nas!” Pawła obwołano Hermesem, a jego towarzysza, Barnabasa — Zeusem (Dzieje 14:8-14). Z kolei w Efezie złotnik imieniem Demetriusz ostrzegł, że jeśli Pawłowi pozwoli się dalej głosić, to niebawem „świątynia wielkiej bogini Artemidy będzie poczytana za nic” (Dzieje 19:24-28).

W I wieku n.e. ludzie czcili „takich, których zwą ‚bogami’, czy to w niebie, czy na ziemi” — i podobnie dzieje się obecnie. Paweł w gruncie rzeczy przyznał, że „jest wielu ‚bogów’ i wielu ‚panów’”. Ale wyjaśnił zarazem: „Dla nas wszakże jest jeden Bóg, Ojciec” i „jeden jest Pan, Jezus Chrystus” (1 Koryntian 8:5, 6).

Czy Jezusa też nazywano Bogiem?

Jezus nigdy nie twierdził, że jest Bogiem. Mimo to, ze względu na powierzoną mu przez Jehowę władzę, w proroctwie Izajasza został nazwany „Potężnym Bogiem” i „Księciem Pokoju”. Czytamy tam również: „Obfitości tej władzy książęcej i pokojowi nie będzie końca” (Izajasza 9:6, 7). Tak więc jako „Książę” — syn Wielkiego Króla, Jehowy — Jezus będzie panował w niebiańskim rządzie „Boga Wszechmocnego” (Wyjścia 6:3).

Ktoś mógłby jednak zapytać: „W jakim sensie Jezus jest ‚Potężnym Bogiem’? I czyż apostoł Jan nie nazwał Jezusa Bogiem?” W Biblii Tysiąclecia tak oddano wypowiedź z Ewangelii według Jana 1:1: „Na początku było Słowo, a Słowo było u Boga, i Bogiem było Słowo”. Zdaniem niektórych oznacza to, iż „Słowo”, które przyszło na świat jako niemowlę imieniem Jezus, jest Bogiem Wszechmocnym. Ale czy to prawda?

Taka interpretacja przeczyłaby wcześniejszej wypowiedzi, że „Słowo było u Boga”. Jeżeli ktoś jest „u” kogoś, nie może jednocześnie być tą osobą. Dlatego w wielu przekładach Biblii wyraźnie zaznaczono tę różnicę, dzięki czemu łatwiej jest dostrzec, że Słowo nie było Bogiem Wszechmocnym. Na przykład fragment ten bywa tłumaczony następująco: „bogiem było Słowo” albo „Słowo było boskie”. *

 W innych wersetach biblijnych, w których w tekście greckim występuje konstrukcja pod pewnymi względami podobna do tej z Ewangelii według Jana 1:1, użyto słowa „bóg” pisanego małą literą. Na przykład słuchając Heroda Agryppy I, tłumy krzyczały: „To głos boga!” A gdy Pawłowi mimo ukąszenia przez żmiję nic się nie stało, ludzie „zaczęli mówić, że jest bogiem” (Dzieje 12:22; 28:3-6). Mówienie o Słowie jako o „bogu”, a nie „Bogu”, pozostaje w harmonii zarówno z gramatyką grecką, jak i z całą Biblią (Jana 1:1).

Zobaczmy, jak Jan opisał „Słowo” w pierwszym rozdziale swojej Ewangelii. „Słowo stał się ciałem i przebywał wśród nas, i widzieliśmy chwałę jego, chwałę, jaka się od ojca należy jednorodzonemu synowi [a nie Bogu]”. Tak więc „Słowo”, który stał się ciałem, żył na ziemi jako człowiek imieniem Jezus i ludzie go widzieli. Nie mógł zatem być Bogiem Wszechmocnym, o którym Jan pisze: „Żaden człowiek nigdy nie widział Boga” (Jana 1:14, 18).

Czemu więc na widok zmartwychwstałego Jezusa Tomasz wykrzyknął: „Mój Pan i mój Bóg!”? Jak już wspomniano, Jezusa można nazwać bogiem w tym sensie, że jest boski, ale nie można go utożsamiać z Ojcem. Nieco wcześniej Jezus powiedział Marii Magdalenie: „Wstępuję do Ojca mego i Ojca waszego oraz do Boga mego i Boga waszego”. Pamiętajmy również, w jakim celu Jan spisał swą Ewangelię. Trzy wersety dalej po relacji dotyczącej Tomasza wyjaśnił, iż chciał, aby ludzie „uwierzyli, że Jezus jest Chrystusem, Synem Bożym” — nie zaś Bogiem (Jana 20:17, 28, 31).

Kto jest „bogiem tego świata”?

A zatem jest wielu bogów. Część z nich wymieniono w Biblii. Ale ludzie, którzy dawno temu ujrzeli przejaw mocy Jehowy, wykrzyknęli: „Jehowa jest prawdziwym Bogiem! Jehowa jest prawdziwym Bogiem!” (1 Królów 18:39). Istnieje jednak jeszcze inny bóg dysponujący wielką mocą. Pismo Święte wspomina o „niewiernych, których umysły zaślepił bóg tego świata” (2 Koryntian 4:4, Biblia Tysiąclecia).

W noc przed swą śmiercią Jezus trzykrotnie ostrzegł uczniów przed tym bogiem i nazwał go „władcą tego świata”. Powiedział również, że ten potężny władca, innymi słowy bóg, „zostanie wyrzucony precz” (Jana 12:31; 14:30; 16:11). Kto jest tym bogiem i nad jakim światem sprawuje władzę?

To Szatan Diabeł — zbuntowany anioł. Skąd o tym wiemy? Biblia wyjaśnia, że gdy Szatan kusił Jezusa, pokazał mu „wszystkie królestwa świata oraz ich chwałę i rzekł do niego: ‚Dam ci to wszystko, jeśli upadniesz i oddasz mi cześć’” (Mateusza 4:8, 9). Gdyby Szatan oferował Jezusowi coś, czego nie posiada, propozycja ta nie stanowiłaby żadnej pokusy. Apostoł Jan oznajmił: „Cały świat podlega mocy niegodziwca” (1 Jana 5:19).

Na szczęście Jezus obiecał: „Władca tego świata zostanie wyrzucony precz” (Jana 12:31). Ten świat, czyli obecny system rzeczy, zostanie razem ze swym władcą usunięty. Apostoł Jan rzekł proroczo: „Świat przemija”, po czym dodał: „Kto wykonuje wolę Boga, ten pozostaje na wieki” (1 Jana 2:17). Przekonajmy się teraz, jakie wspaniałe zamierzenia powziął jedyny prawdziwy Bóg oraz jaki pożytek możemy z nich odnieść.

[Przypis]

[Ilustracja na stronach 8, 9]

Mieszkańcy Listry obwołali Pawła i Barnabasa bogami

[Ilustracja na stronach 8, 9]

Jezus powiedział Marii Magdalenie: ‛Wstępuję do Boga mego i Boga waszego’