Dlaczego jest to ważne? Czyny mówią głośniej niż słowa. Słowa są często tylko nośnikiem informacji. Na przykład rodzice mogą tłumaczyć dziecku, że ma szanować innych i mówić prawdę. Ale jeśli sami, rozmawiając ze sobą lub z dziećmi, podnoszą głos bądź kłamią, aby uniknąć niewygodnych zobowiązań, to pokazują, że dorośli mogą zachowywać się inaczej. Naśladowanie rodziców „to dla dzieci jeden z najefektywniejszych sposobów nauki” — pisze dr Sal Severe.

Problem: Rodzice są niedoskonali. „Wszyscy zgrzeszyli i brakuje im chwały Bożej” — wyjaśnił apostoł Paweł (Rzymian 3:23). O kontrolowaniu mowy uczeń Jakub napisał: „Języka zaś nikt z ludzi ujarzmić nie potrafi” (Jakuba 3:8). Co więcej, zdarza się, że syn lub córka wystawia cierpliwość rodziców na ciężkie próby. „Byłem zaskoczony, że moje dzieci tak szybko wyprowadzają mnie z równowagi” — mówi Larry, zwykle spokojny i opanowany ojciec dwóch córek.

Rozwiązanie: Staraj się dawać dobry — a nie doskonały — przykład. Gdy popełnisz błąd, wykorzystaj tę sytuację, by nauczyć dziecko czegoś dobrego. Chris, który również ma dwie córeczki, opowiada: „Jeśli w kontaktach z dziećmi stracę panowanie nad sobą lub jeśli podejmę złą decyzję i one na tym ucierpią, to przyznaję się do tego i przepraszam. Dzięki temu moje córki wiedzą, że rodzice też popełniają błędy i że wszyscy musimy nad sobą pracować”. Kostas, wspomniany w jednym z wcześniejszych artykułów, mówi: „Ponieważ ja przepraszam, kiedy się zezłoszczę, dziewczynki nauczyły się przepraszać, kiedy one zachowają się niewłaściwie”.

W Biblii znajdujemy następującą radę: „Nie drażnijcie swych dzieci, ale je wychowujcie, karcąc je i ukierunkowując ich umysły zgodnie z myślami Jehowy” (Efezjan 6:4). Denerwujemy się, gdy ktoś, komu powierzono pewien zakres władzy, co innego mówi, a co innego robi. Widząc takie postępowanie, dzieci odczuwają podobną, jeśli nie większą irytację. Dlatego pod koniec każdego dnia warto zadać sobie pytanie: „Gdybym dzisiaj nie wypowiedział ani słowa, to czego dzieci mogłyby się nauczyć z mojego zachowania? Czy tego samego o czym im mówię?”

[Napis na stronie 9]

„Ty zatem, który uczysz drugiego, nie uczysz samego siebie?” (Rzymian 2:21)

[Ilustracje na stronie 9]

Gdy rodzice mówią „przepraszam”, uczą dziecko postępować podobnie