PISARZE biblijni byli uczciwymi, prostolinijnymi ludźmi. Szczerość stanowi dodatkowe potwierdzenie prawdziwości ich wypowiedzi.

Mężczyźni spisujący Biblię nie tuszowali własnych potknięć ani słabości. Mojżesz wspomniał o błędzie, który go drogo kosztował (Liczb 20:7-13). Asaf wyjawił, że przez pewien czas zazdrościł powodzenia niegodziwym (Psalm 73:1-14). Jonasz opisał swe nieposłuszeństwo, a także niezadowolenie, jakiemu początkowo dał wyraz, gdy Bóg okazał miłosierdzie skruszonym grzesznikom (Jonasza 1:1-3; 3:10; 4:1-3). Mateusz szczerze przyznał, że opuścił pojmanego Jezusa (Mateusza 26:56).

Pisarze Pism Hebrajskich nie ukrywali, że ich lud przejawiał ducha narzekania i buntu (2 Kronik 36:15, 16). Nie starali się nikogo wybielić — nawet przywódców narodu (Ezechiela 34:1-10). W I wieku n.e. apostołowie z podobną szczerością informowali w listach o poważnych niedociągnięciach niektórych zborów, jak również poszczególnych chrześcijan, także tych pełniących odpowiedzialne funkcje (1 Koryntian 1:10-13; 2 Tymoteusza 2:16-18; 4:10).

Ludzie spisujący Biblię nie przemilczali faktów, które ktoś mógłby uważać za niepochlebne. Pierwsi chrześcijanie otwarcie przyznawali, że nie cieszyli się powszechnym poważaniem, lecz byli uznawani za osoby niskiego stanu i ograniczone (1 Koryntian 1:26-29). W Biblii odnotowano, iż apostołowie Jezusa byli postrzegani jako „ludzie niewykształceni i prości” (Dzieje 4:13).

Ewangeliści nie koloryzowali faktów, by przedstawić Jezusa w lepszym świetle. Uczciwie wspomnieli, że urodził się w niezamożnej rodzinie, utrzymującej się z pracy rąk, że nie studiował w ówczesnych prestiżowych szkołach oraz że większość słuchaczy odrzuciła jego orędzie (Mateusza 27:25; Łukasza 2:4-7; Jana 7:15).

Jak zatem wyraźnie widać, Biblia wyszła spod pióra sumiennych pisarzy. Czy ich uczciwość nie budzi twego zaufania?