„Jeśli istnieje prawda o Bogu, to dlaczego muszę jej poszukiwać?” — pytają niektórzy. „Jeśli Bóg ma ważne informacje dla ludzkości, to dlaczego nie przekazał ich w taki sposób, by można je było pojąć natychmiast, bez potrzeby dociekania?”

OCZYWIŚCIE Bóg byłby w stanie tak zrobić. Ale jak ostatecznie postanowił objawić prawdę?

Jak Bóg objawia prawdę

Bóg przekazuje informacje w taki sposób, żeby mogli je zgłębić szczerzy poszukiwacze prawdy (Psalm 14:2). Rozważmy orędzie, które przed wiekami ogłosił za pośrednictwem proroka Jeremiasza. Ostrzegł wtedy swój nieposłuszny naród, że Jerozolimę czeka zagłada z rąk Babilończyków (Jeremiasza 25:8-11; 52:12-14).

Ale w tym samym czasie również inni prorocy utrzymywali, że występują w imieniu Boga. Chananiasz zapowiadał Jerozolimie pokój — coś zupełnie przeciwnego niż Jeremiasz. Komu wówczas mieli zaufać ludzie — Jeremiaszowi czy tym, którzy głosili inne orędzie? (Jeremiasza 23:16, 17; 28:1, 2, 10-17).

Żeby się przekonać, kto ma rację, szczerzy Żydzi musieliby dobrze znać Jehowę. Musieliby rozumieć Jego prawa i zasady oraz stosunek do zła. Wtedy zgodziliby się z Bożą oceną głoszoną przez Jeremiasza, że „nie było nikogo, kto by okazywał skruchę za swą niegodziwość” (Jeremiasza 8:5-7). Co więcej rozpoznaliby, że ta smutna sytuacja nie zwiastuje nic dobrego Jerozolimie i jej mieszkańcom (Powtórzonego Prawa 28:15-68; Jeremiasza 52:4-14).

Proroctwa Jeremiasza dotyczące Jerozolimy się spełniły. W 607 roku p.n.e. miasto zostało zrównane z ziemią przez Babilończyków.

Chociaż konsekwencje nieposłuszeństwa były zapowiedziane z bardzo dużym wyprzedzeniem, trzeba było zdobyć się na wysiłek, by pojąć, że oto nadchodzi czas, gdy Bóg przystąpi do działania.

Rozpoznanie prawdy głoszonej przez Chrystusa

A jak było w wypadku prawdy obwieszczanej przez Jezusa Chrystusa? Czy wszyscy zrozumieli, że głosi on orędzie od Boga? Bynajmniej. Chociaż osobiście działał wśród Żydów, nauczał ich i dokonywał cudów, większość rodaków nie rozpoznała w nim przepowiedzianego Mesjasza — Chrystusa, czyli Pomazańca.

 Faryzeuszom, którzy zapytali, kiedy przyjdzie Królestwo Boże, Jezus odpowiedział: „Królestwo Boże nie przychodzi w sposób rzucający się w oczy”. A następnie dodał: „Królestwo Boże jest pośród was” (Łukasza 17:20, 21). Przecież był pośród nich wyznaczony przez Boga władca tego Królestwa — sam Jezus! Ale oni odrzucili dowody, że spełniają się na nim proroctwa mesjańskie, i nie uznali go za „Chrystusa, Syna Boga żywego” (Mateusza 16:16).

Podobna była reakcja na prawdę głoszoną przez pierwszych naśladowców Chrystusa. Chociaż dokonywane przez nich cuda poświadczały, że cieszą się uznaniem Bożym, większość ludzi nie rozpoznała prawdy (Dzieje 8:1-8; 9:32-41). Jezus nakazał swym naśladowcom, by ‛czynili uczniów’, nauczając ludzi z Pisma Świętego. Szczerzy poszukiwacze prawdy słuchali tych nauk i z wiarą je przyjmowali (Mateusza 28:19; Dzieje 5:42; 17:2-4, 32-34).

Nie inaczej jest w naszych czasach. „Dobra nowina o królestwie” jest „głoszona po całej zamieszkanej ziemi na świadectwo wszystkim narodom” (Mateusza 24:14). Nie odbywa się to „w sposób rzucający się w oczy” — taki, że wszyscy ludzie na ziemi uznają ją za orędzie od Boga. Niemniej prawda Boża jest rozpoznawalna i wywołuje żywy oddźwięk u szczerych osób, które pragną wielbić Stwórcę tak, jak On sobie tego życzy (Jana 10:4, 27).

Skoro czytasz to czasopismo biblijne, najwyraźniej jesteś szczerym poszukiwaczem prawdy. Jak możesz się przekonać, która religia jej naucza?

Sprawdzona metoda

W I wieku n.e. apostoł Paweł pochwalił niektórych mieszkańców Berei za to, jak zareagowali na głoszone przez niego orędzie. Choć słuchali go z respektem, nie uznali automatycznie, że to, co im mówi, jest prawdą. Zobaczmy, czego możemy się nauczyć z ich przykładu.

Biblia wyjaśnia: „[Berejczycy] byli szlachetniej usposobieni niż tamci w Tesalonice, bo przyjęli słowo z największą gotowością umysłu, każdego dnia starannie badając Pisma, czy tak się rzeczy mają. Toteż wielu z nich uwierzyło” (Dzieje 17:10-12). Nie podeszli do sprawy powierzchownie. Nie spodziewali się, że wyciągną ostateczne wnioski po jednej lub dwóch krótkich dyskusjach z Pawłem.

Warto podkreślić, że Berejczycy „przyjęli słowo z największą gotowością umysłu”. Dużo nam to mówi o ich stosunku do studiowania Pisma Świętego. Nie byli łatwowierni, ale też nie byli cyniczni. Nie nastawili się  krytycznie do wyjaśnień Pawła — który przecież był przedstawicielem Boga.

Pamiętajmy również o tym, że był to pierwszy kontakt Berejczyków z chrystianizmem. To, co usłyszeli, brzmiało fascynująco, może nawet wydawało im się zbyt piękne, żeby było prawdziwe. Ale pochopnie tego nie odrzucili, lecz starannie zbadali Pisma, by się przekonać, „czy tak się rzeczy mają”. Zarówno Berejczycy, jak i Tesaloniczanie, którzy zdobyli się na taką wnikliwość, uwierzyli i stali się chrześcijanami (Dzieje 17:4, 12). Nie założyli, że prawdy nie da się znaleźć. I rozpoznali religię prawdziwą.

Jak prawda wpływa na ludzi

Gdy ktoś znajduje prawdę, tak jak Berejczycy, pragnie entuzjastycznie dzielić się nią z bliźnimi. Niektórzy są tym zdegustowani, gdyż ich zdaniem pokora nakazuje uznać, że inne religie mogą być w równym stopniu prawdziwe. Tymczasem prawda biblijna wzbudza w ludziach, którzy ją znaleźli, silne przekonanie. Osoby takie nie mają rozterek, czy prawda jest osiągalna albo czy wszystkie religie prowadzą do zbawienia. Aby jednak znaleźć prawdę, trzeba się zdobyć na obiektywną analizę faktów, a to właśnie wymaga pokory.

Świadkowie Jehowy dokonali takiej analizy. I dlatego wierzą, że znaleźli prawdę. Zachęcają również ciebie, byś zbadał Pismo Święte i przekonał się, kto w dzisiejszych czasach praktykuje religię prawdziwą. Chociaż wymaga to głębszych dociekań, na początek pomocna może się okazać zamieszczona poniżej ramka, w której wyszczególniono cechy charakteryzujące chrześcijan z I wieku n.e.

Dzięki bezpłatnemu studium biblijnemu ze Świadkami Jehowy możesz wnikliwie zbadać, czego naprawdę uczy Biblia. A to umożliwi ci rozpoznanie religii prawdziwej.

[Ramka na stronie 9]

Cechy religii prawdziwej

Rozważ, jak postępowali i czego nauczali pierwsi chrześcijanie

▪ Za swój przewodnik uważali Słowo Boże (2 Tymoteusza 3:16; 2 Piotra 1:21).

▪ Nauczali, że Jezus jest Synem Bożym — kimś odrębnym od Boga, któremu zresztą podlega (1 Koryntian 11:3; 1 Piotra 1:3).

▪ Głosili, że w przyszłości zmarli powrócą do życia dzięki zmartwychwstaniu (Dzieje 24:15).

▪ Byli powszechnie znani z okazywania sobie miłości (Jana 13:34, 35).

▪ Nie czcili Boga indywidualnie, lecz w zborach; o jedność w ich społeczności dbali miejscowi nadzorcy oraz członkowie centralnego grona starszych, którzy za Głowę zboru uznawali Jezusa (Dzieje 14:21-23; 15:1-31; Efezjan 1:22; 1 Tymoteusza 3:1-13).

▪ Gorliwie głosili, że jedyną nadzieją dla ludzkości jest Królestwo Boże (Mateusza 24:14; 28:19, 20; Dzieje 1:8).

[Ilustracja na stronie 7]

Jak ludzie mieli rozpoznać w Jeremiaszu prawdziwego proroka, skoro inni prorocy ogłaszali coś zupełnie przeciwnego niż on?

[Ilustracje na stronach 8, 9]

Żyjący w I wieku Berejczycy słuchali Pawła, ale sprawdzali, czy głoszone przez niego nauki są zgodne z Pismem Świętym

[Ilustracja na stronach 8, 9]

Wnikliwe studium Biblii pomoże ci znaleźć prawdę religijną