W JEDNYM z filmów sprzed kilkunastu lat można zobaczyć następującą scenę: Młody człowiek stoi przy grobie ukochanej. „Mama zawsze mówiła, że umieranie jest częścią życia” — wspomina. W kadrze pojawia się zbliżenie nagrobka, a mężczyzna dodaje: „Wolałbym, żeby tak nie było”.

Słowa te wyrażają uczucia miliardów osób, które straciły kogoś bliskiego. Śmierć jest przerażającym wrogiem! Na szczęście Bóg obiecuje, że ‛ma ona zostać unicestwiona jako ostatni nieprzyjaciel’ (1 Koryntian 15:26). Ale właściwie dlaczego człowiek umiera, skoro wiele przemawia za tym, że jest przygotowany do życia bez końca? I w jaki sposób śmierć zostanie unicestwiona?

O Jehowie Bogu, naszym Stwórcy, Biblia mówi: „Doskonałe są wszystkie jego poczynania” (Powtórzonego Prawa 32:4; Psalm 83:18).  Pierwszy człowiek, Adam, został stworzony doskonały i miał przed sobą perspektywę życia wiecznego w rajskim ogrodzie Eden, który dostał od Boga na mieszkanie (Rodzaju 2:7-9). Dlaczego stracił ten rajski dom, zestarzał się i umarł?

Krótko mówiąc, dlatego że złamał zakaz jedzenia owoców z pewnego drzewa. Dobrze wiedział, jaką karę poniesie w razie nieposłuszeństwa. Usłyszał przecież od Boga: „Z całą pewnością umrzesz” (Rodzaju 2:16, 17). Mimo to razem ze swą żoną, Ewą, zbuntował się przeciw Bogu i w rezultacie oboje zostali wypędzeni z Edenu. Warto zwrócić uwagę na przyczynę, dla której Bóg bezzwłocznie przystąpił do działania. Jak informuje Biblia, chodziło o to, „żeby [Adam] nie wyciągnął ręki i nie wziął owocu również z drzewa życia [rosnącego w tym ogrodzie], i nie jadł — i żyłby po czas niezmierzony” (Rodzaju 3:1-6, 22).

Adam i Ewa umarli z powodu własnego nieposłuszeństwa, ale dlaczego starzeją się i umierają wszyscy ich potomkowie? Ponieważ odziedziczyli po Adamie grzech, grzech zaś pociąga za sobą niedoskonałość i śmierć. Biblia wyjaśnia: „Przez jednego człowieka [Adama] grzech wszedł na świat, a przez grzech — śmierć, i w taki sposób śmierć rozprzestrzeniła się na wszystkich ludzi, ponieważ wszyscy zgrzeszyli” (Rzymian 5:12).

Jak już wspomnieliśmy, ‛śmierć ma zostać unicestwiona’ — usunięta na zawsze! (1 Koryntian 15:26). W jaki sposób? Biblia podaje: „Przez jeden akt usprawiedliwienia dochodzi w wypadku ludzi wszelkiego pokroju do uznania ich za prawych, ku życiu” (Rzymian 5:18). Co daje Bogu podstawę do uznania ludzi za prawych i obdarzenia ich życiem wiecznym?

Podstawą tą jest zmazanie grzechu, który wszyscy ludzie odziedziczyli po praojcu Adamie. W Biblii oznajmiono: „Darem, który daje Bóg, jest życie wieczne przez Chrystusa Jezusa, naszego Pana” (Rzymian 6:23). O tym darze związanym z ‛uznaniem ludzi za prawych, ku życiu’ Jezus powiedział: „Bóg tak bardzo umiłował świat [ludzki], że dał swego jednorodzonego Syna, aby nikt, kto w niego wierzy, nie został zgładzony, lecz miał życie wieczne” (Jana 3:16).

Pomyślmy, jak głęboką miłością darzy nas Bóg! Podobną miłość okazał nam Jego Syn, Jezus Chrystus, który tyle za nas wycierpiał i o którym apostoł Paweł napisał: ‛Umiłował mnie i wydał za mnie samego siebie’ (Galatów 2:20). Dlaczego tylko Jezus mógł „dać swoją duszę jako okup” za nas i tym samym uratować nas od śmierci spowodowanej odziedziczonym grzechem? (Mateusza 20:28).

Otóż Jezus jako jedyny człowiek nie odziedziczył grzechu po Adamie. Jak to możliwe? Życie Jezusa zostało w cudowny sposób przeniesione z nieba do łona Marii, która była dziewicą. W rezultacie urodziła syna, będącego — jak powiedział anioł — „świętym, Synem Bożym” (Łukasza 1:34, 35). To dlatego nie odziedziczył grzechu po „pierwszym człowieku, Adamie” i jest nazywany „ostatnim Adamem” (1 Koryntian 15:45). Dzięki swej bezgrzeszności mógł złożyć „odpowiedni okup”  — ofiarować życie stanowiące równowartość doskonałego, bezgrzesznego życia pierwszego człowieka (1 Tymoteusza 2:6).

Dostarczając okup, Bóg umożliwił nam odzyskanie tego, co stracił Adam — życia wiecznego w raju na ziemi. Większość ludzi dostąpi tych błogosławieństw dzięki zmartwychwstaniu. Czy taka perspektywa nie wydaje się wspaniała? Ale czy nie jest zbyt piękna, żeby była prawdziwa?

Czy trudno jest uwierzyć, że Jehowa Bóg, Stwórca życia, dysponuje mocą potrzebną do odtworzenia osoby, która już kiedyś istniała? Weźmy pod uwagę zdolności rozrodcze, którymi obdarzył pierwszą kobietę. „Adam współżył ze swoją żoną” i jakieś dziewięć miesięcy później urodził się w pełni rozwinięty mały człowiek, będący poniekąd kopią rodziców (Rodzaju 4:1). Rozwój dziecka — proces, który zachodził w łonie Ewy — wciąż jest nazywany cudem, czymś niemal przerastającym ludzkie możliwości pojmowania! (Psalm 139:13-16).

Narodziny dziecka traktowane są jednak jako coś oczywistego, bo codziennie na świat przychodzą setki tysięcy dzieci. Natomiast wskrzeszenie kogoś, kto żył już wcześniej, uchodzi za niewiarygodne. Kiedy Jezus powiedział ludziom lamentującym po śmierci pewnej dziewczynki, że ona śpi, „zaczęli się z niego pogardliwie śmiać” — bo wiedzieli, że naprawdę umarła. Ale on rzekł do niej: „‚Wstań!’ I dziewczę natychmiast wstało i zaczęło chodzić”. Dalej czytamy: „I od razu ogarnął ich [wszystkich obecnych] wielki zachwyt” (Marka 5:39-43; Łukasza 8:51-56).

Gdy Jezus polecił otworzyć grobowiec, w którym spoczywał jego ukochany przyjaciel Łazarz, jedna z sióstr zmarłego zaprotestowała: „Zapewne już cuchnie, bo to czwarty dzień”. Tymczasem Jezus przywrócił Łazarzowi życie. Jakaż musiała wtedy zapanować radość! (Jana 11:38-44). Z cudami Jezusa zetknęło się wiele osób. Uczniowie Jana Chrzciciela, przebywającego w więzieniu, opowiadali mu o działalności Jezusa: „Umarli są wskrzeszani” (Łukasza 7:22).

Po co Jezus dokonywał takich cudów, skoro wskrzeszeni przez niego ludzie z czasem i tak chorowali i ponownie zmarli? Chciał udowodnić, że to, co zaprzepaścił pierwszy człowiek, Adam — życie wieczne w raju na ziemi — może zostać i naprawdę zostanie przywrócone. Pokazywał, jak dojdzie do tego, że miliony ludzi „posiądą ziemię i będą na niej przebywać na zawsze” (Psalm 37:29).

My również możemy należeć do grona osób mających widoki na życie wieczne! W tym celu musimy przejawiać „zbożne oddanie”. Oddanie takie, jak mówi Biblia, „zawiera obietnicę życia teraźniejszego oraz tego, które ma nadejść”. Życie, „które ma nadejść” zostało też nazwane „rzeczywistym życiem” (1 Tymoteusza 4:8; 6:19).

Zobaczmy teraz, jak będzie wyglądać to przyszłe życie w sprawiedliwym nowym świecie.