NIKT nie zaprzeczy, że rodzice mają bardzo trudne zadanie. Ale powstrzymując się od karcenia syna lub córki, jeszcze bardziej je sobie utrudniają. Dlaczego? Ponieważ 1) dzieci nie wyrastają wtedy z niesfornych zachowań, co wyczerpuje rodziców, i 2) bez konsekwentnego korygowania dzieci czują się zagubione.

Tymczasem zrównoważone, oparte na miłości karcenie może odpowiednio kształtować sposób myślenia i kręgosłup moralny dzieci. Zapewni im również poczucie bezpieczeństwa w okresie wchodzenia w dorosłość i brania na siebie odpowiedzialności. Ale gdzie rodzice mogą szukać godnych zaufania rad?

Wydawcy tego czasopisma, Świadkowie Jehowy, są przekonani, że źródło takich rad stanowi Biblia. Jak sama mówi, jest „pożyteczna do nauczania, do upominania, do prostowania, do karcenia” (2 Tymoteusza 3:16). Warto przy tym zauważyć, że z zasad, które podaje, korzyść odnoszą nie tylko rodzice, ale wszyscy członkowie rodziny. Oto kilka przykładów:

W BIBLII CZYTAMY: „Głupota jest przywiązana do serca chłopca” (Przysłów 22:15).

Chociaż dzieci potrafią być bardzo miłe i grzeczne, to jednak mają też skłonność do niemądrych wybryków. Dlatego potrzebują karcenia (Przysłów 13:24). Jeśli nie zaakceptujesz tego faktu, trudno ci będzie należycie wywiązywać się z zadań rodzica.

W BIBLII CZYTAMY: „Nie szczędź chłopcu karcenia” (Przysłów 23:13).

Nie musisz się obawiać, że wyważone karcenie zaszkodzi dzieciom albo że po latach będą mieć do ciebie urazę. Dyscyplinowanie ich w duchu miłości może nauczyć je pokornie przyjmować skorygowanie, a umiejętność ta przyda im się również w dorosłym życiu (Hebrajczyków 12:11).

 W BIBLII CZYTAMY: „Co człowiek sieje, to będzie też żąć” (Galatów 6:7).

Rodzice siłą rzeczy chcą chronić swoje dzieci. To dobry odruch, ale znowu potrzebna jest równowaga. Nie pomagasz dzieciom, jeśli „ratujesz” je przed konsekwencjami ich błędów albo stajesz za nimi murem, kiedy nauczyciel lub inny dorosły zwraca ci uwagę na ich poważne niedopisanie. Traktuj takie osoby raczej jako swoich sprzymierzeńców. W ten sposób uczysz dziecko poszanowania dla czyjegoś autorytetu, również twojego (Kolosan 3:20).

W BIBLII CZYTAMY: „Chłopiec puszczony samopas będzie przynosił wstyd swej matce” (Przysłów 29:15).

Oczywiście rodzice nigdy nie powinni być bezwzględni, ale muszą też wystrzegać się drugiej skrajności — jest nią pobłażliwość. W książce The Price of Privilege (Cena uprzywilejowania) Madeline Levine pisze: „Dzieci pobłażliwych rodziców nie za bardzo się orientują, że w domu powinni rządzić dorośli”. Jeśli ty nie garniesz się do władzy, dziecko może uznać, że to ono stoi u steru. Koniec końców, dokona złych wyborów, które przysporzą utrapień zarówno jemu, jak i tobie (Przysłów 17:25; 29:21).

W BIBLII CZYTAMY: „Mężczyzna (...) przylgnie do swej żony i oboje będą jednym ciałem” (Mateusza 19:5).

Biblia wskazuje, że mężczyzna i kobieta powinni być małżeństwem jeszcze przed poczęciem dziecka i pozostać razem, gdy dzieci dorosną i opuszczą dom (Mateusza 19:5, 6). Wynika z tego, że jesteś przede wszystkim mężem lub żoną, a dopiero w drugiej kolejności — rodzicem. Jeśli ta kolejność zostaje odwrócona, dzieci mogą zacząć ‛myśleć o sobie więcej niż należy’ (Rzymian 12:3). Poza tym w rodzinie, w której wszystko kręci się wokół dzieci, słabnie więź między małżonkami.

Jeśli chcesz dobrze wywiązać się z roli rodzica, to dbając o dyscyplinę, przestrzegaj następujących zasad:

Okazuj miłość. „Nie rozjątrzajcie swych dzieci, żeby nie popadły w przygnębienie” (Kolosan 3:21).

Bądź konsekwentny. „Niechże wasze słowo Tak znaczy Tak, wasze Nie — Nie” (Mateusza 5:37).

Kieruj się rozsądkiem. „Skoryguję cię w odpowiedniej mierze” (Jeremiasza 30:11) *.