Grupa nastoletnich chłopców została oskarżona o napaść na tle seksualnym na kolegę podczas szkolnej wycieczki. Wszyscy uczyli się w prestiżowej prywatnej szkole w Kanadzie. Po tym zdarzeniu Leonard Stern napisał w gazecie Ottawa Citizen: „Inteligencja, dobre wykształcenie i pozycja społeczna nie powstrzymują ludzi przed robieniem złych rzeczy”.

Dziennikarz ten dodał jeszcze: „Pewnie myślicie, że najważniejszym celem rodziców powinno być uczenie dzieci tego, co jest dobre, a co złe. Tymczasem wygląda na to, że wielu z nich bardziej zależy na tym, żeby skończyły dobrą szkołę i dobrze zarabiały”.

Oczywiście edukacja jest ważna. Ale nawet najlepsze formalne wykształcenie nie pomoże pozbyć się szkodliwych pragnień czy złych skłonności. Gdzie w takim razie szukać wskazówek, które pomagają stać się lepszym człowiekiem?

Biblia jest jak lustro. Kiedy się w niej „przeglądamy”, wyraźniej dostrzegamy swoje ograniczenia i niedociągnięcia (Jakuba 1:23-25). Ale dzięki Biblii zyskujemy coś więcej. Pomaga nam ona dokonać potrzebnych zmian — rozwinąć przymioty, które przyczyniają się do prawdziwego pokoju i zgody. Chodzi o takie cechy, jak dobroć, życzliwość, cierpliwość, panowanie nad sobą i miłość. Miłość została nawet nazwana „doskonałą więzią jedności” (Kolosan 3:14). Dlaczego jest tak wyjątkowa? Zwróć uwagę, co na ten temat mówi Biblia.

• „Miłość jest cierpliwa i życzliwa. Nie jest zazdrosna, nie przechwala się, nie nadyma się, nie zachowuje się nieprzyzwoicie, nie szuka własnych korzyści, nie daje się rozdrażnić. Nie prowadzi rachunku krzywd. Nie cieszy się z nieprawości, ale raduje się prawdą. Wszystko znosi, (...) wszystko przetrzymuje. Miłość nigdy nie zawodzi” (1 Koryntian 13:4-8).

• „Miłość nie wyrządza bliźniemu zła” (Rzymian 13:10).

• „Przede wszystkim żarliwie kochajcie jedni drugich, bo miłość zakrywa mnóstwo grzechów” (1 Piotra 4:8).

Jak się czujesz, kiedy jesteś z ludźmi, którzy cię kochają? Bezpieczny? Spokojny? Tak, bo wiesz, że chcą dla ciebie tego, co najlepsze, i nigdy celowo by cię nie skrzywdzili.

Miłość może też pobudzać ludzi do poświęceń, nawet do dokonania w życiu ogromnych zmian  dla dobra drugich. Na przykład kiedy mężczyzna, którego nazwiemy George, został dziadkiem, bardzo chciał spędzać czas ze swoim wnukiem. Ale pojawił się pewien problem. George był nałogowym palaczem, a zięć nie pozwolił mu palić w obecności dziecka. Co zrobił George? Chociaż palił od 50 lat, rzucił ten nałóg ze względu na wnuka. Właśnie taką siłę ma miłość!

Miłość jest przymiotem, którego trzeba się uczyć. Kluczową rolę w uczeniu dzieci okazywania miłości odgrywają rodzice. Żywią je, chronią i opiekują się nimi, kiedy się skaleczą albo są chore. Dobrzy rodzice rozmawiają ze swoimi dziećmi i je pouczają. Oprócz tego je karcą, między innymi pomagając im odróżniać dobro od zła. Poza tym sami dają im dobry przykład i są dla nich wzorem do naśladowania.

Niestety, niektórzy rodzice zaniedbują swoje obowiązki. Czy to oznacza, że ich dzieci są z góry skazane na niepowodzenie? Wcale nie! Nawet wielu dorosłych — również wychowanych w rodzinach dysfunkcyjnych — dokonało w życiu ogromnych zmian i stało się troskliwymi, godnymi zaufania ludźmi. Jak się dowiemy z kolejnego artykułu, dotyczy to też osób, które przez innych zostały spisane na straty.