Nie ma powodu uważać, że 70 uczniów, którzy nie byli obecni, gdy Jezus ustanawiał Wieczerzę Pańską, straciło jego uznanie albo go opuściło. Jezus po prostu chciał być w tym czasie ze swoimi apostołami.

Jego uznaniem cieszyli się zarówno apostołowie, jak i wspomnianych 70 uczniów. Najpierw spośród wielu naśladowców wybrał 12 mężczyzn, których nazwał apostołami (Łuk. 6:12-16). W Galilei „zwołał Dwunastu” i „wysłał ich, żeby głosili o Królestwie Bożym oraz uzdrawiali” (Łuk. 9:1-6). Potem, w Judei, „wyznaczył 70 innych uczniów i wysłał ich przed sobą po dwóch” (Łuk. 9:51; 10:1). W rezultacie miał swoich naśladowców na różnych terenach, na których mogli o nim głosić.

Żydzi, którzy zostali uczniami Jezusa, dalej co roku obchodzili Paschę, prawdopodobnie ze swoimi rodzinami (Wyjścia 12:6-11, 17-20). Jezus krótko przed swoją śmiercią poszedł razem z apostołami do Jerozolimy. Ale nie zwołał wszystkich swoich uczniów — z Judei, Galilei i Perei — na wspólne obchody Paschy. Najwyraźniej chciał spędzić to święto z apostołami. Powiedział im: „Bardzo chciałem zjeść z wami ten posiłek paschalny, zanim spotkają mnie cierpienia” (Łuk. 22:15).

Zależało mu na tym z ważnego powodu. Wkrótce miał umrzeć jako „Baranek Boży, który usuwa grzech świata” (Jana 1:29). Miało się to stać w Jerozolimie, gdzie od dawna składano Bogu ofiary. Baranek paschalny przypominał Izraelitom, że Jehowa wyzwolił ich z Egiptu. Ale ofiara Jezusa miała mieć znacznie większą wartość — mogła wyzwolić całą ludzkość z niewoli grzechu i śmierci (1 Kor. 5:7, 8). Dzięki niej 12 apostołów mogło się stać fundamentem zboru chrześcijańskiego (Efez. 2:20-22). Poza tym w opisie „świętego miasta — Jerozolimy” czytamy, że miała „12 kamieni fundamentowych, a na nich było 12 imion 12 apostołów Baranka” (Obj. 21:10-14). Wierni apostołowie odgrywali więc szczególną rolę w spełnieniu zamierzenia Bożego. Dlatego zrozumiałe, że to właśnie ich Jezus chciał mieć przy sobie w czasie ostatniej Paschy i Wieczerzy Pańskiej, którą zaraz potem ustanowił.

Wspomnianych 70 uczniów, tak samo zresztą jak innych naśladowców Jezusa, nie było przy tej okazji razem z nim. Ale każdy z nich, jeśli tylko okazał się wierny, mógł odnieść korzyści z ustanowionej wtedy przez niego Wieczerzy Pańskiej. Wszyscy, którzy z czasem stali się namaszczonymi chrześcijanami, zostali objęci przymierzem co do Królestwa, o którym Jezus powiedział apostołom tamtego wieczora (Łuk. 22:29, 30).