Najwyraźniej nie. Diabeł nie powiedział Ewie, że jeśli zje zakazany przez Boga owoc, to umrze tylko na pozór, bo jakaś jej niewidzialna cząstka (którą dzisiaj nazywa się duszą nieśmiertelną) będzie nadal gdzieś żyła. Posługując się wężem, Szatan powiedział, że jeśli Ewa zje owoc z tego drzewa, ‛z całą pewnością nie umrze’. Sugerował, że będzie żyła dalej i że to niezależne od Boga życie będzie lepsze (Rodz. 2:17; 3:3-5).

Skoro fałszywa nauka o nieśmiertelności duszy nie narodziła się w Edenie, to kiedy ją wymyślono? Nie da się tego jednoznacznie stwierdzić. Wiemy, że podczas potopu z czasów Noego wszelkie bałwochwalstwo przestało istnieć. Żadne błędne poglądy religijne nie przetrwały, ponieważ potop przeżyli tylko Noe i jego rodzina, a oni oddawali cześć prawdziwemu Bogu.

Tak więc nauka o nieśmiertelności duszy musiała się pojawić po potopie. Kiedy w Babel Bóg sprawił, że ludzie zaczęli mówić różnymi językami i rozproszyli się „po całej ziemi”, najprawdopodobniej zabrali oni ze sobą pogląd, że człowiek ma duszę nieśmiertelną (Rodz. 11:8, 9). Bez względu na to, kiedy ten fałszywy pogląd się pojawił, na pewno stał za tym „ojciec kłamstwa”, Szatan Diabeł, i cieszył się, widząc, jak on się upowszechnia (Jana 8:44).