Nie. Dawid miał podstawy, żeby tak napisać.

Przyjrzyjmy się bliżej temu wersetowi oraz innym podobnym: „Zawsze będę wysławiał Twoje imię pieśnią i dzień po dniu spełniał swoje śluby”. „Jehowo, mój Boże, całym sercem Cię wysławiam i już zawsze będę wychwalał Twoje imię”. „Będę wysławiał Twoje imię po wieczne czasy, już na zawsze” (Ps. 61:8; 86:12; 145:1, 2).

Kiedy Dawid pisał te słowa, wcale nie miał na myśli, że nigdy nie umrze. Wiedział, że z powodu grzechu ludzie umierają i że on sam też jest grzesznikiem (Rodz. 3:3, 17-19; Ps. 51:4, 5). Zdawał sobie sprawę, że nawet tacy wierni mężczyźni jak Abraham, Izaak i Jakub umarli. I on też spodziewał się śmierci (Ps. 37:25; 39:4). Jego słowa z Psalmu 145:2 pokazują, że chciał wysławiać Jehowę tak długo, jak będzie żył (2 Sam. 7:12).

Jak pokazują nagłówki Psalmów 18, 51 i 52, Dawid czasem nawiązywał do własnych przeżyć. W Psalmie 23 Dawid — sam będący pasterzem — opisał Jehowę jako Pasterza, który zapewnia mu kierownictwo, odpoczynek i ochronę. Dlatego chciał Mu służyć ‛przez całe swoje życie’ (Ps. 23:6).

Pamiętajmy, że to Jehowa natchnął Dawida do spisania psalmów. Niektóre z nich zawierały proroctwa mówiące o tym, co stanie się znacznie później. Na przykład w Psalmie 110 Dawid wspomniał o czasie, kiedy jego Pan ‛zasiądzie po prawej stronie’ Boga w niebie i otrzyma wielką władzę. W jakim celu? Żeby pokonać wrogów Jehowy i ‛wykonać wyrok na narodach’. Dawid był przodkiem tego „Pana”, czyli Mesjasza, który miał sprawować władzę z nieba i być „kapłanem na zawsze” (Ps. 110:1-6). Jezus potwierdził, że proroctwo z Psalmu 110 odnosi się do niego i spełni się w przyszłości (Mat. 22:41-45).

To, co pod natchnieniem napisał Dawid, dotyczyło jego czasów, a także przyszłości, kiedy zostanie on wskrzeszony i będzie mógł wysławiać Jehowę już zawsze. Dzięki temu lepiej rozumiemy, że słowa z Psalmu 37:10, 11 i 29 można odczytywać jako opis warunków, jakie zapanowały w starożytnym Izraelu, a także tych, które w przyszłości zapanują na całej ziemi, kiedy Bóg spełni swoje obietnice (zobacz akapit 8 w artykule „Będziesz ze mną w raju”, zamieszczonym w tym wydaniu).

Psalm 145:2 oraz podobne wersety pokazują, że żyjący w starożytnym Izraelu Dawid chciał wysławiać Jehowę aż do swojej śmierci. Wskazują też, co ten król będzie mógł robić w przyszłości, kiedy Jehowa przywróci mu życie.