1. Dlaczego nadzieja Abrahama miała solidne podstawy?

 JEHOWA obiecał swojemu przyjacielowi Abrahamowi, że dzięki jego potomstwu otrzymają błogosławieństwo wszystkie narody (Rodz. 15:5; 22:18). Ponieważ Abraham przejawiał głęboką wiarę, był przekonany, że Bóg spełni tę obietnicę. Ale gdy miał 100 lat, a jego żona 90, wciąż jeszcze nie doczekali się syna (Rodz. 21:1-7). Biblia mówi jednak: „Abraham miał nadzieję i wierzył, że może się stać ojcem wielu narodów — zgodnie z tym, co powiedziano” (Rzym. 4:18). Wiemy, że jego nadzieja się spełniła. Został ojcem Izaaka — syna, na którego tak długo czekał. Na czym opierało się przekonanie Abrahama?

2. Dlaczego Abraham był przekonany, że obietnica Jehowy się spełni?

² Ponieważ Abraham miał bliską więź z Jehową, był „w pełni przekonany, że to, co On obiecał, potrafi też uczynić” (Rzym. 4:21). Dzięki swojej wierze podobał się Jehowie i został uznany za prawego (Jak. 2:23). Z Listu do Rzymian 4:18 wynika, że jego wiara i nadzieja były ze sobą powiązane. Zobaczmy teraz, co apostoł Paweł pisze o nadziei w 5 rozdziale tego listu.

3. Co Paweł napisał na temat nadziei?

³ Paweł wyjaśnia, dlaczego możemy być przekonani, że nasza „nadzieja nie prowadzi do rozczarowania” (Rzym. 5:5). Jego słowa pomagają też zrozumieć, jak może ona wzrastać. Gdy będziemy analizować fragment z Listu do Rzymian 5:1-5, zastanówmy się, jak nasza nadzieja na przyszłość z czasem stawała się coraz pewniejsza. Podczas  omawiania tych myśli dowiemy się też, co możemy robić, żeby była ona jeszcze silniejsza niż teraz. Ale najpierw przyjrzyjmy się, co obejmuje ta wspaniała nadzieja.

4. O czym jest mowa w Rzymian 5:1, 2?

⁴ Odczytaj Rzymian 5:1, 2. Paweł napisał te słowa do zboru w Rzymie. Tamtejsi bracia i siostry dowiedzieli się o Jehowie i Jezusie, rozwinęli wiarę i zostali chrześcijanami. W rezultacie ‛na podstawie wiary zostali uznani za prawych’ i Bóg namaścił ich swoim świętym duchem. Zyskali naprawdę solidną, wspaniałą nadzieję.

5. Jaką nadzieję mają namaszczeni chrześcijanie?

⁵ Później Paweł napisał do namaszczonych chrześcijan w Efezie o nadziei, do której zostali powołani. Wiązała się ona z otrzymaniem „dziedzictwa dla świętych” (Efez. 1:18). A w liście do współwyznawców w Kolosach Paweł wskazał, gdzie ich nadzieja się urzeczywistni. Powiedział, że jest ‛zarezerwowana dla nich w niebiosach’ (Kol. 1:4, 5). Wynika stąd, że namaszczeni duchem chrześcijanie mają nadzieję na to, że zostaną wskrzeszeni do życia wiecznego w niebie, gdzie będą panować z Chrystusem (1 Tes. 4:13-17; Obj. 20:6).

6. Co pewien pomazaniec powiedział o swojej nadziei?

⁶ Pomazańcy bardzo cenią tę nadzieję. Jeden z nich, brat Frederick Franz, który przez wiele dziesięcioleci wiernie służył Bogu, w 1991 roku tak wyraził swoje uczucia: „Nadzieja nasza jest pewna i każdy ze 144 000 członków małej trzódki dostąpi całkowitego jej spełnienia w stopniu przekraczającym wszystko, co możemy sobie wyobrazić. (...) Nie utraciliśmy poczucia wartości naszej nadziei. (...) Cenimy ją tym bardziej, im dłużej wyczekujemy jej ziszczenia. Warto  tego wyglądać choćby i milion lat. Nadzieja nasza jest mi droższa niż dotąd”.

7, 8. Jaką nadzieję ma większość sług Jehowy? (Rzymian 8:20, 21).

⁷ Większość żyjących dzisiaj sług Jehowy ma inną nadzieję. Spodziewają się tego samego, co Abraham — życia wiecznego na ziemi pod panowaniem Królestwa Bożego (Hebr. 11:8-10, 13). Paweł wspomniał o wspaniałej przyszłości, jaka czeka te osoby (odczytaj Rzymian 8:20, 21). Co najbardziej ci się spodobało, kiedy po raz pierwszy usłyszałeś o biblijnej obietnicy dotyczącej przyszłości? Czy to, że kiedyś będziemy doskonali, wolni od skłonności do grzechu? A może byłeś zachwycony, że twoi bliscy zmartwychwstaną i będą żyć w raju na ziemi? Dzięki temu, że Jehowa dał „podstawę do nadziei”, zacząłeś wyczekiwać wielu cudownych rzeczy.

⁸ Bez względu na to, czy mamy nadzieję na życie wieczne w niebie, czy na ziemi, daje nam ona wiele powodów do radości. Co więcej, ta nadzieja może się stawać coraz silniejsza. Paweł wyjaśnia dalej, co się do tego przyczynia. Zobaczmy, co jeszcze napisał o naszej nadziei. Dzięki temu umocnimy swoje przekonanie, że to, czego wyczekujemy, rzeczywiście nastąpi.

9, 10. Czego zgodnie z przykładem Pawła mogą się spodziewać chrześcijanie? (Rzymian 5:3). (Zobacz też ilustracje).

⁹ Odczytaj Rzymian 5:3. Chociaż wydaje się to zaskakujące, nasza nadzieja może się umocnić, gdy znosimy cierpienia. Rzecz jasna wszyscy naśladowcy Chrystusa powinni się ich spodziewać. Pomyślmy o Pawle. Przypomniał on Tesaloniczanom: „Gdy u was byliśmy, zapowiadaliśmy wam, że będziemy znosić cierpienia, i jak wiecie, tak właśnie się stało” (1 Tes. 3:4). A do Koryntian napisał: „Chcemy wam, bracia, powiedzieć  o udręce, jakiej zaznaliśmy (...). W ogóle nie byliśmy pewni, czy przeżyjemy” (2 Kor. 1:8; 11:23-27).

¹⁰ Także obecnie chrześcijanie mogą się spodziewać różnych trudności (2 Tym. 3:12). A jak jest w twoim wypadku? Być może ze względu na to, że wierzysz w Jezusa i go naśladujesz, przeżywasz jakieś cierpienia. Czy jesteś wyśmiewany, a nawet wrogo traktowany przez znajomych i krewnych? Czy twoja uczciwa postawa przysparza ci problemów w pracy? (Hebr. 13:18). Czy napotykasz sprzeciw ze strony władz, ponieważ opowiadasz innym o swojej nadziei? Niezależnie od tego, z czym się zmagamy, zgodnie ze słowami Pawła powinniśmy się radować. Dlaczego?

11. Dlaczego musimy być zdecydowani wytrwać w każdej próbie?

¹¹ Zaznając cierpień, możemy zachowywać radość, bo wiemy, jaki przynoszą one rezultat. Jak czytamy w Rzymian 5:3, „cierpienie rodzi wytrwałość”. Wszyscy chrześcijanie doświadczają cierpień, więc wszyscy potrzebują wytrwałości. Musimy być zdecydowani wytrwać w każdej próbie. Tylko wtedy będziemy mogli zobaczyć, jak nasza nadzieja się spełnia. Nie chcemy przypominać ludzi, których Jezus miał na myśli, mówiąc o ziarnach upadających na skalisty grunt. Z początku przyjęli oni dobrą nowinę z radością, ale kiedy pojawiły się „ucisk lub prześladowanie”, poddali się (Mat. 13:5, 6, 20, 21). To prawda, że sprzeciw czy próby nie są niczym łatwym ani przyjemnym, ale jeśli okazujemy wytrwałość, odniesiemy konkretne korzyści. Jakie?

12. Jakie korzyści wynikają z przetrwania prób?

¹² O korzyściach wynikających z przetrwania prób wspomniał uczeń Jakub. Napisał: „Wytrwałość niech dopełni swojego dzieła, żebyście byli zupełni i pod każdym względem zdrowi, nie mając żadnych braków” (Jak. 1:2-4). Jakub opisuje wytrwałość tak, jak gdyby miała do wykonania pewne „dzieło”, pewne zadanie. Jakie? Może nam ona pomóc w większym stopniu rozwinąć takie cechy, jak cierpliwość, wiara i poleganie na Bogu. Ale z okazywania wytrwałości płyną jeszcze inne korzyści.

13, 14. Co jest rezultatem wytrwałości i jaki ma związek z nadzieją? (Rzymian 5:4).

¹³ Odczytaj Rzymian 5:4. Paweł wspomina, że rezultatem wytrwałości jest „stan uznania”. Dzięki niej podobasz się Jehowie. Oczywiście nie znaczy to, że twoje problemy i próby sprawiają Mu radość. To ty sprawiasz Mu radość. Swoją wytrwałością zyskujesz Jego uznanie. To niezwykłe błogosławieństwo! (Ps. 5:12).

¹⁴ Jak pamiętamy, Abraham wyszedł z prób zwycięsko i zyskał uznanie Jehowy. On uważał go za swojego przyjaciela i uznał za prawego (Rodz. 15:6; Rzym. 4:13, 22). Podobnie może być z nami. Uznanie Boga nie zależy od tego, jak wiele robimy w służbie dla Niego albo jakie mamy przywileje. Zależy raczej od tego, czy jesteśmy Mu wierni w obliczu prób. A taką wytrwałość może okazywać każdy z nas — bez względu na wiek, warunki czy zdolności. Czy właśnie teraz wiernie trwasz w jakiejś próbie? Jeśli tak, możesz być pewien, że Bóg darzy cię uznaniem. Ta świadomość wywiera  na nas ogromny wpływ — umacnia naszą nadzieję.

15. Co jeszcze powiedział Paweł i dlaczego może to brzmieć zagadkowo?

¹⁵ Paweł wyjaśnił, że dzięki wytrwałemu znoszeniu prób zyskujemy uznanie Jehowy. Zauważmy, co powiedział dalej: „Stan uznania [rodzi] nadzieję. Z kolei nadzieja nie prowadzi do rozczarowania” (Rzym. 5:4, 5). Dla niektórych może to brzmieć zagadkowo. Dlaczego? Wcześniej, w Liście do Rzymian 5:2, Paweł wspomniał, że chrześcijanie w Rzymie już mieli nadzieję — ‛nadzieję, że otrzymają chwałę od Boga’. Dlatego ktoś mógłby zapytać: „Skoro ci chrześcijanie już mieli nadzieję, dlaczego Paweł ponownie ją wymienia?”.

16. Jak nadzieja zaczyna w kimś rosnąć? (Zobacz też ilustracje).

¹⁶ Łatwiej nam zrozumieć słowa Pawła, jeśli weźmiemy pod uwagę, że nadzieja może rosnąć. Pomyśl: Czy pamiętasz, jak po raz pierwszy usłyszałeś o wspaniałej nadziei ze Słowa Bożego? Być może wydawało ci się, że życie wieczne w raju na ziemi jest zbyt piękne, żeby było prawdziwe. Jednak kiedy lepiej poznałeś Jehowę oraz obietnice biblijne, nabrałeś przekonania, że ta nadzieja się urzeczywistni.

17. Jak twoja nadzieja dalej rośnie, odkąd oddałeś się Bogu i przyjąłeś chrzest?

¹⁷ Gdy już oddałeś się Jehowie i przyjąłeś chrzest, a potem zdobywałeś więcej wiedzy i nabierałeś dojrzałości duchowej, twoja nadzieja dalej rosła (Hebr. 5:13 do 6:1). Prawdopodobnie doświadczyłeś tego, o czym mowa w Liście do Rzymian 5:2-4. Zaznałeś różnych cierpień, ale je przetrwałeś i czujesz, że Bóg darzy cię uznaniem. Jeszcze bardziej cię to przekonuje, że otrzymasz obiecane przez Niego błogosławieństwa. Twoja  nadzieja jest teraz silniejsza niż na początku. Jest dla ciebie bardziej realna, bardziej osobista. Mocniej na ciebie oddziałuje. Wpływa na każdą dziedzinę twojego życia — na to, jak traktujesz członków rodziny, jak podejmujesz decyzje, a nawet jak korzystasz ze swojego czasu.

18. Jakie zapewnienie daje nam Jehowa?

¹⁸ Apostoł Paweł porusza jeszcze jedną ważną kwestię związaną z nadzieją, którą zyskuje się dzięki uznaniu Bożemu. Wskazuje, że ta nadzieja z pewnością się spełni. Dlaczego możesz być o tym przekonany? Paweł zapisał takie natchnione zapewnienie: „Nadzieja nie prowadzi do rozczarowania, bo za sprawą ducha świętego, którego otrzymaliśmy, nasze serca wypełniła miłość Boża” (Rzym. 5:5). Masz wszelkie podstawy, żeby wierzyć w spełnienie się tej nadziei — twojej nadziei!

19. Czego możesz być pewien w odniesieniu do swojej nadziei?

¹⁹ Rozmyślaj nad obietnicą, którą Jehowa dał Abrahamowi, oraz nad tym, że darzył go uznaniem i widział w nim przyjaciela. Nadzieja Abrahama nie była daremna. W Biblii czytamy: „Abraham otrzymał tę obietnicę po tym, jak okazał cierpliwość” (Hebr. 6:15; 11:9, 18; Rzym. 4:20-22). I bez wątpienia się nie zawiódł. Ty też możesz być pewien, że jeśli pozostajesz wierny, twoja nadzieja się urzeczywistni. Jest ona realna — jest źródłem radości, nie rozczarowania! (Rzym. 12:12). Paweł napisał: „Niech Bóg, który daje nadzieję, ze względu na wasze zaufanie do Niego napełni was wszelką radością i pokojem — tak byście mocą ducha świętego wręcz obfitowali w nadzieję” (Rzym. 15:13).