1. Dlaczego Jehowa nie porównuje nas z innymi?

JEHOWA kocha różnorodność. Widać to w Jego zachwycających dziełach stwórczych, łącznie z ludźmi. Każdy z nas jest wyjątkowy. Dlatego Jehowa nigdy nie porównuje cię z innymi. Bada twoje serce i wie, jaki naprawdę jesteś (1 Sam. 16:7). Bierze pod uwagę twoje mocne i słabe strony oraz twoją przeszłość. I nigdy nie wymaga od ciebie więcej, niż możesz Mu dać. Powinniśmy patrzeć na siebie tak, jak On na nas patrzy. Wtedy będziemy ‛myśleć o sobie trzeźwo’ — ani za dużo, ani za mało (Rzym. 12:3).

2. Dlaczego porównywanie się z innymi nie jest dobre?

² Oczywiście obserwowanie przykładu wiernych braci i sióstr może być pożyteczne (Hebr. 13:7). Możemy się od nich uczyć, co jeszcze ulepszyć w swojej służbie (Filip. 3:17). Ale jest różnica między naśladowaniem czyjegoś dobrego przykładu a porównywaniem się z tą osobą. Takie porównania mogłyby wzbudzać w nas zazdrość, zniechęcać nas albo nawet sprawić, że poczujemy się bezwartościowi. Poza tym, jak dowiedzieliśmy się z poprzedniego artykułu, rywalizowanie z innymi w zborze wyrządza szkody pod względem duchowym. Dlatego Jehowa życzliwie nas zachęca: „Niech każdy sprawdza swoje własne postępowanie, a wtedy będzie miał powód do radości ze względu na samego siebie, a nie w porównaniu z kimś innym” (Gal. 6:4).

3. Z jakich postępów duchowych masz satysfakcję?

 ³ Jehowa chce, żebyś cieszył się z własnych postępów duchowych. Na przykład możesz być szczęśliwy, jeśli osiągnąłeś cel, jakim jest chrzest. Podjąłeś tę decyzję z własnej woli. Wypływała ona z twojej miłości do Boga. Pomyśl też o postępach, jakie zrobiłeś od tamtej pory. Czy teraz z większym zapałem czytasz i studiujesz Biblię? Czy twoje modlitwy są bardziej treściwe i szczere? (Ps. 141:2). Czy łatwiej nawiązujesz rozmowy w służbie kaznodziejskiej i skuteczniej posługujesz się dostępnymi narzędziami? A jeśli masz rodzinę, to czy dzięki Jehowie stałeś się lepszym mężem, żoną albo rodzicem? Postępy w takich dziedzinach mogą ci dawać wiele satysfakcji.

4. Co omówimy w tym artykule?

⁴ Możemy pomóc również innym, żeby cieszyli się z własnych postępów duchowych i nie porównywali się z drugimi. W tym artykule omówimy, co rodzice mogą zrobić dla swoich dzieci, współmałżonkowie dla siebie nawzajem, a starsi i inni w zborze dla swoich braci i sióstr. Następnie rozważymy kilka zasad biblijnych, które pomogą nam stawiać sobie rozsądne cele z uwzględnieniem swoich własnych zdolności i warunków.

5. Czego w myśl Efezjan 6:4 powinni unikać rodzice?

⁵ Rodzice powinni uważać, żeby nie porównywać jednego dziecka z drugim ani od żadnego nie wymagać więcej, niż może z siebie dać. Takie porównania i nierozsądne oczekiwania mogłyby je tylko zniechęcić (odczytaj Efezjan 6:4). Siostra o imieniu Sachiko * mówi: „Moi nauczyciele oczekiwali, że będę lepsza od innych uczniów. W dodatku mama mi tłumaczyła, że jak będę się przykładać do nauki, to dam dobre świadectwo nauczycielom i tacie, który nie jest Świadkiem Jehowy. Chciała, żebym zawsze miała na egzaminach maksymalną liczbę punktów. A to było  niemożliwe. Chociaż skończyłam szkołę już dawno temu i daję Jehowie wszystko, co mogę, to dalej się zastanawiam, czy jest ze mnie zadowolony”.

6. Czego rodzice uczą się z Psalmu 131:1, 2?

⁶ Cenną lekcję dla rodziców zawiera Psalm 131:1, 2 (odczytaj). Król Dawid powiedział, że ‛nie zabiega o rzeczy zbyt wielkie ani o takie, które są poza jego zasięgiem’. Dzięki pokorze i skromności ‛uspokoił się i wyciszył’. Czego rodzice uczą się od Dawida? Pokora i skromność sprawi, że będą mieć rozsądne oczekiwania nie tylko wobec siebie, ale też wobec swoich dzieci. Mogą wzmacniać ich poczucie własnej wartości, pomagając im zmierzać do rozsądnych celów — takich, które uwzględniają ich mocne i słabe strony. Marina opowiada: „Mama nigdy nie porównywała mnie z moimi trzema braćmi ani z innymi dziećmi. Uczyła mnie, że mamy różne zdolności, ale dla Jehowy każdy jest cenny. Dzięki niej rzadko porównuję się z drugimi”.

7, 8. Jak mąż może okazywać żonie szacunek?

⁷ Mąż, który służy Jehowie, darzy żonę szacunkiem (1 Piotra 3:7). Na przykład pokazuje, że bardzo ją ceni, nie żąda od niej więcej, niż może z siebie dać, i oczywiście nie porównuje jej z innymi kobietami. Co mogłoby się stać, gdyby to robił? Pomyślmy o siostrze o imieniu Rosa, której mąż nie jest Świadkiem Jehowy i często porównuje ją z innymi kobietami. Jego okrutne słowa uderzają w jej poczucie własnej wartości. Rosa mówi: „Potrzebuję ciągłych przypomnień, że Jehowa mnie ceni”. Chrześcijański mąż nigdy nie pozwala sobie na taki brak szacunku. Wie, że sposób, w jaki traktuje żonę, wpływa nie tylko na jego relacje z nią samą, ale też na jego więź z Jehową *.

⁸ Mąż, który szanuje żonę, dobrze się o niej wypowiada. Zapewnia ją o swojej miłości i ją chwali (Prz. 31:28). Właśnie w ten sposób mąż Kateriny wspomnianej w poprzednim artykule pomógł jej pokonać niskie poczucie własnej wartości. W dzieciństwie była ona poniżana przez matkę, która często porównywała ją z innymi dziewczynkami, w tym z jej przyjaciółkami. W rezultacie Katerina sama zaczęła porównywać się z innymi. Robiła to nawet po poznaniu prawdy. Na szczęście mąż pomógł jej zwalczyć tę skłonność i spojrzeć na siebie w bardziej zrównoważony sposób. Katerina mówi: „Kocha mnie, chwali i się za mnie modli. Przypomina mi też o wspaniałych przymiotach Jehowy i pomaga korygować negatywny sposób myślenia”.

9, 10. Jak troskliwi starsi pomogli pewnej siostrze przezwyciężyć skłonność do porównywania się z innymi?

⁹ Jak starsi mogą pomagać tym, którzy mają skłonność do porównywania się z innymi? Zastanówmy się nad przeżyciami Hanuni, która w dzieciństwie rzadko była chwalona. Wspomina: „Byłam nieśmiała i uważałam, że inne dzieci są ode mnie lepsze. Odkąd pamiętam, zawsze porównywałam się z innymi”. Robiła tak nawet wtedy, gdy została Świadkiem Jehowy. Czuła przez  to, że niewiele wnosi do zboru. Teraz jednak jest szczęśliwą pionierką. Dzięki czemu zmieniła nastawienie?

¹⁰ Jak sama mówi, pomogli jej troskliwi starsi. Zapewniali ją, że jest cenna dla zboru, i chwalili za dobry przykład. Opowiada: „Kilka razy poprosili mnie, żebym udzieliła zachęt siostrom, którym było ciężko. Poczułam się potrzebna. Pamiętam, jak kiedyś podziękowali mi za to, że pomogłam pewnym młodszym siostrom. Przeczytali mi 1 List do Tesaloniczan 1:2, 3. Bardzo mnie to poruszyło. Dzięki tym życzliwym pasterzom teraz cenię swoje miejsce w zborze”.

11. Jak zgodnie z Izajasza 57:15 możemy pomagać tym, którzy „są zdruzgotani i przygnębieni”?

¹¹ Odczytaj Izajasza 57:15. Jehowa bardzo troszczy się o tych, którzy „są zdruzgotani i przygnębieni”. W podnoszeniu na duchu tych drogich braci i sióstr możemy pomagać wszyscy, nie tylko starsi. Robimy to na przykład wtedy, gdy okazujemy im szczere zainteresowanie. Jehowa chce, żeby w naszych staraniach dostrzegli Jego miłość (Prz. 19:17). Poza tym możemy im pomóc, przejawiając pokorę i skromność. Nie chcemy skupiać uwagi na sobie, bo to wzbudzałoby w innych zazdrość. Chcemy raczej korzystać ze swoich zdolności i wiedzy, żeby ich zachęcać (1 Piotra 4:10, 11).

12. Dlaczego zwykli ludzie lubili przebywać z Jezusem? (Zobacz ilustrację na stronie tytułowej).

¹² Dużo o traktowaniu innych możemy się nauczyć z tego, jak Jezus traktował swoich naśladowców. Był najwybitniejszym człowiekiem, jaki kiedykolwiek żył na ziemi, a mimo to był „łagodny i pokorny” (Mat. 11:28-30). Nie przechwalał się swoją nadzwyczajną inteligencją ani ogromną wiedzą. Kiedy nauczał, używał prostych słów i łatwych do zrozumienia przykładów, które przemawiały do zwykłych ludzi (Łuk. 10:21). W przeciwieństwie do zarozumiałych przywódców religijnych nigdy nie dawał innym odczuć, że dla Boga się nie liczą (Jana 6:37). Zawsze szanował ich godność.

13. Jak w kontaktach Jezusa z uczniami uwidoczniła się jego życzliwość i miłość?

¹³ Jezus traktował swoich uczniów życzliwie i z miłością. Wiedział, że mają różne zdolności i możliwości. Nie wszyscy mogli sprostać tym samym zadaniom ani zrobić tyle samo, co inni. Ale Jezus cenił sobie, że każdy z nich dawał to, co miał najlepszego. Jego wyrozumiałość dobrze widać w przypowieści o talentach. Pan z tej przypowieści przydzielił każdemu niewolnikowi pracę „według jego zdolności”. Jeden z dwóch pracowitych niewolników zyskał więcej niż drugi, ale pan pochwalił obu tymi samymi słowami: „Świetnie, niewolniku dobry i wierny!” (Mat. 25:14-23).

14. Jak możemy naśladować Jezusa w sposobie traktowania drugich?

¹⁴ Jezus życzliwie i z miłością odnosi się również do nas. Wie, że mamy różne umiejętności i warunki i cieszy się, kiedy robimy to, na co nas stać. Powinniśmy traktować innych tak jak on. Nigdy nie chcielibyśmy sprawić, żeby współwyznawca poczuł się bezwartościowy albo zawstydzony, że nie  może robić tego, co inni. Chcemy raczej chwalić naszych braci i siostry za to, że w służbie dla Jehowy dają z siebie to, co najlepsze.

15, 16. Jaki pożytek odniosła pewna siostra z wyznaczania sobie rozsądnych celów?

¹⁵ Zmierzanie do celów duchowych nadaje naszemu życiu kierunek i sens. Ważne jest jednak, żebyśmy wyznaczali sobie cele dostosowane do swoich umiejętności i możliwości. Gdybyśmy próbowali osiągać takie same cele jak inni, moglibyśmy się rozczarować i zniechęcić (Łuk. 14:28). Weźmy pod uwagę przeżycia pionierki o imieniu Midori.

¹⁶ Kiedy była dzieckiem, jej ojciec, który nie jest Świadkiem, poniżał ją przez porównywanie jej z rodzeństwem i kolegami szkolnymi. „Czułam się nic niewarta” — mówi. Z czasem jednak uwierzyła w siebie. Wyjaśnia: „Żeby odzyskać spokój wewnętrzny i poczucie, że Jehowa mnie kocha, codziennie czytałam Biblię”. Oprócz tego wyznaczała sobie rozsądne cele i modliła się o pomoc, żeby je osiągnąć. Dzięki temu nauczyła się cieszyć z własnych postępów duchowych.

17. Jak możemy „wciąż odnawiać swój sposób myślenia” i co nam to da?

¹⁷ Negatywne uczucia i myśli nie znikną z dnia na dzień. Dlatego Jehowa zachęca nas: „Macie wciąż odnawiać swój sposób myślenia” (Efez. 4:23, 24). Żeby to robić, musimy się modlić, studiować Słowo Boże i nad nim rozmyślać. Przykładaj się do tego i proś Jehowę o siły. Za pośrednictwem swojego świętego  ducha pomoże ci On przezwyciężyć skłonność do porównywania się z innymi. Pomoże ci też rozpoznawać i szybko wykorzeniać z serca wszelkie ślady zazdrości albo pychy.

18. Jak mogą cię pocieszyć słowa z 2 Kronik 6:29, 30?

¹⁸ Odczytaj 2 Kronik 6:29, 30. Jehowa zna nasze serca. Wie też, że zmagamy się z duchem tego świata i z własną niedoskonałością. Kiedy widzi, jak wytrwale toczymy tę walkę, jeszcze bardziej nas kocha.

19. Jakim przykładem posłużył się Jehowa, żeby pokazać, jak bardzo nas kocha?

¹⁹ Jehowa zilustrował, jak bardzo nas kocha, posługując się przykładem więzi między matką a dzieckiem (Izaj. 49:15). Jaka więź łączy matkę z dzieckiem? Rachel opowiada: „Moja córka Stephanie była wcześniakiem. Kiedy zobaczyłam ją po raz pierwszy, była taka maleńka i bezradna. Przez pierwszy miesiąc leżała w inkubatorze, ale lekarze pozwalali mi każdego dnia wziąć ją na ręce. Dzięki tym chwilom czułości nawiązała się między nami bliska więź. Teraz Stephanie ma sześć lat i jest mniejsza niż jej rówieśnicy. Ale bardzo ją kocham, bo tak dzielnie walczyła o życie i dała mi tyle radości”. Właśnie takimi uczuciami darzy nas Jehowa, kiedy widzi, jaką walkę toczymy, żeby służyć Mu z całego serca!

20. Jaki masz powód do radości jako sługa Jehowy?

²⁰ Jako sługa Jehowy jesteś cennym członkiem Jego rodziny, jedynym w swoim rodzaju. Jehowa nie pociągnął cię do siebie dlatego, że jesteś lepszy niż inni. Pociągnął cię, ponieważ zajrzał do twojego serca i zobaczył, że jesteś pokorny, chętny do nauki i że będzie mógł cię kształtować (Ps. 25:9). Bądź pewny, że jeśli robisz to, na co cię stać, On bardzo to ceni. Twoja wytrwałość i wierność świadczą o tym, że masz „szlachetne i dobre serce” (Łuk. 8:15). Dalej więc służ Mu na miarę swoich możliwości. Wtedy będziesz miał powód do radości „ze względu na samego siebie”.