1. Jak duch rywalizacji może wpłynąć na ludzi?

W DZISIEJSZYM świecie samolubstwo popycha wielu ludzi do rywalizacji. Zdarza się, że biznesmen z zimną krwią niszczy konkurencję. Sportowiec, chcąc, żeby jego drużyna odniosła zwycięstwo, celowo powoduje kontuzję zawodnika drużyny przeciwnej. A uczeń, który zabiega o miejsce na prestiżowym uniwersytecie, oszukuje na egzaminie. Jako chrześcijanie rozumiemy, że takie zachowania są złe — należą do „uczynków ciała” (Gal. 5:19-21). Ale czy mogłoby się zdarzyć, że któryś sługa Jehowy zacząłby rozbudzać w zborze ducha rywalizacji, nawet nie zdając sobie z tego sprawy? To ważne pytanie, bo współzawodnictwo może negatywnie odbić się na naszej jedności.

2. Co omówimy w tym artykule?

² W tym artykule omówimy, jakie negatywne cechy mogłyby sprawić, że zaczęlibyśmy rywalizować ze współwyznawcami. Przyjrzymy się też przykładom wiernych sług Jehowy z czasów biblijnych, którzy nie dali się wciągnąć we współzawodnictwo. Najpierw jednak zastanówmy się, jak możemy analizować swoje pobudki.

3. Jakie pytania powinniśmy sobie zadawać?

³ Od czasu do czasu dobrze jest przeanalizować swoje pobudki. Zadajmy sobie pytania: „Czy buduję poczucie własnej wartości, porównując się z innymi? Czy do wysilania się w zborze motywuje mnie pragnienie, żeby być  najlepszym albo przynajmniej lepszym od jakiegoś brata lub siostry? Czy po prostu zależy mi na zdobyciu uznania Jehowy?”. Dlaczego powinniśmy zadawać sobie takie pytania? Zobaczmy, co mówi Słowo Boże.

4. Dlaczego nie powinniśmy porównywać się z innymi, jak przed tym przestrzega Galatów 6:3, 4?

⁴ Biblia przestrzega nas przed porównywaniem się z innymi (odczytaj Galatów 6:3, 4). Jeśli myślimy, że jesteśmy od kogoś lepsi, możemy wpaść w pychę. Z drugiej strony jeśli porównanie wypadnie dla nas niekorzystnie, możemy się zniechęcić. Tak czy inaczej, nie będziemy ‛myśleli o sobie trzeźwo’ (Rzym. 12:3). Katerina * z Grecji mówi: „Porównywałam się z osobami, które wydawały mi się ładniejsze, miały większe powodzenie w służbie i łatwiej nawiązywały przyjaźnie. W rezultacie czułam się nic niewarta”. Musimy pamiętać, że Jehowa pociągnął nas do siebie nie dlatego, że jesteśmy piękni, elokwentni czy popularni, ale dlatego, że Go kochamy i słuchamy Jego Syna (Jana 6:44; 1 Kor. 1:26-31).

5. Czego uczysz się z przeżyć brata o imieniu Hyun?

⁵ A oto inne pytanie, jakie moglibyśmy sobie zadać: „Czy mam opinię osoby, która zabiega o pokój, czy raczej często jestem z kimś w konflikcie?”. Pomyślmy o przeżyciach starszego z Korei Południowej o imieniu Hyun. Kiedyś uważał niektórych braci mających przywileje służby za konkurentów. Opowiada: „Byłem wobec nich krytyczny i często się z nimi nie zgadzałem”. Jaki był tego skutek? „Z powodu mojego nastawienia w zborze brakowało jedności” — przyznaje. Przyjaciele Hyuna pomogli mu dostrzec, na czym polega jego problem. Dokonał niezbędnych zmian i dzisiaj jest przykładnym starszym. Jeżeli widzimy u siebie tendencję do współzawodnictwa, musimy zacząć działać.

6. Jakie negatywne cechy zgodnie z Galatów 5:26 mogą przyczyniać się w zborze do ducha rywalizacji?

⁶ Odczytaj Galatów 5:26. Jakie negatywne cechy leżą u podstaw ducha rywalizacji? Jedna z nich to próżność. Osoba próżna jest dumna i samolubna. Inną negatywną cechą jest zawiść. Ktoś, kto ją przejawia, nie tylko pragnie tego, co ma druga osoba, ale też chce ją tego pozbawić. Zawiść w gruncie rzeczy jest formą nienawiści. Z pewnością chcemy strzec się tych złych cech jak ognia!

7. Jaki przykład ilustruje, do czego może doprowadzić próżność i zawiść?

⁷ Próżność i zawiść można przyrównać do zanieczyszczeń, które znalazły się w baku samolotu. Samolot zapewne wystartuje, ale zanieczyszczenia mogą zatkać przewody paliwowe, przez co silniki stracą moc i samolot może się rozbić nawet przed samym lądowaniem. Podobnie ktoś może służyć Jehowie już od dłuższego czasu, ale jeśli kieruje nim próżność i zawiść, czeka go upadek (Prz. 16:18). Oddali się od Jehowy i wyrządzi szkodę sobie i innym. Jak więc możemy wystrzegać się próżności i zawiści?

8. Co możemy robić, żeby nie popaść w próżność?

 ⁸ Żeby nie popaść w próżność, powinniśmy pamiętać o radzie apostoła Pawła: „Niczego nie czyńcie z kłótliwości czy z próżności, ale z pokorą uważajcie innych za wyższych od siebie” (Filip. 2:3). Jeśli ‛uważamy innych za wyższych od siebie’, to nie rywalizujemy z tymi, którzy są bardziej utalentowani niż my. Przeciwnie, cieszymy się z tego — zwłaszcza jeśli wykorzystują swoje zdolności w służbie dla Jehowy. Z drugiej strony jeśli utalentowani bracia i siostry też stosują się do wspomnianej rady Pawła, to skupiają się na zaletach innych osób. W rezultacie wszyscy przyczyniają się do pokoju i jedności w zborze.

9. Jak możemy zapanować nad skłonnością do zawiści?

⁹ W panowaniu nad skłonnością do zawiści pomoże nam skromność, czyli świadomość własnych ograniczeń. Jeśli jesteśmy skromni, nie próbujemy udowadniać, że mamy większe zdolności lub umiejętności niż inni. Staramy się raczej dostrzec, czego możemy się nauczyć od tych, którzy w czymś nas przewyższają. Załóżmy, że jakiś brat wygłasza znakomite wykłady publiczne. Moglibyśmy go zapytać, jak je przygotowuje. Z kolei jeśli jakaś siostra świetnie gotuje, moglibyśmy poprosić ją o parę wskazówek. A jeśli ktoś łatwo nawiązuje przyjaźnie, to młoda osoba, która ma z tym problem, może zapytać go o radę. Gdy tak robimy, unikamy zawiści, a jednocześnie ulepszamy swoje umiejętności.

10. Przed jakim wyzwaniem stanął Gedeon?

¹⁰ Pomyślmy o tym, co zaszło między Gedeonem, który pochodził z plemienia Manassesa, a ludźmi z plemienia Efraima. Gedeon i 300 jego żołnierzy z pomocą Jehowy odnieśli imponujące zwycięstwo. Mogła ich z tego powodu  rozpierać duma. Wtedy do Gedeona przyszli Efraimici — ale nie po to, żeby go pochwalić, tylko po to, żeby się z nim kłócić. Wygląda na to, że poczuli się urażeni, bo z początku Gedeon nie wezwał ich do walki z Bożymi wrogami. Tak się skupili na dobrym imieniu swojego plemienia, że przeoczyli coś ważniejszego — to, że Gedeon właśnie obronił dobre imię Jehowy i wyzwolił Jego lud z rąk wrogów (Sędz. 8:1).

11. Jak Gedeon odpowiedział Efraimitom?

¹¹ Gedeon pokornie odpowiedział Efraimitom: „Czego takiego dokonałem w porównaniu z wami?”. Potem podał konkretny przykład, jak Jehowa błogosławił im samym. Po tych słowach „Efraimici się uspokoili” (Sędz. 8:2, 3). Gedeon był gotowy okazać pokorę, żeby tylko zachować pokój.

12. Czego się uczymy z relacji o Efraimitach i Gedeonie?

¹² Czego się uczymy z tej relacji? Przykład Efraimitów pokazuje, że bardziej niż na obronie własnego dobrego imienia powinno nam zależeć na obronie imienia Jehowy. A głowy rodzin i starsi zboru mogą się czegoś nauczyć od Gedeona. Jeśli ktoś się na nas zdenerwuje, spróbujmy spojrzeć na sprawy z jego punktu widzenia. Możemy też go za coś pochwalić. Wymaga to pokory, zwłaszcza jeśli ta osoba ewidentnie nie ma racji. Ale w imię pokoju warto schować dumę do kieszeni.

13. Z jakim problemem zmagała się Anna i jak sobie z nim poradziła?

¹³ Pomyślmy też o przykładzie Anny. Była żoną Lewity o imieniu Elkana, który bardzo ją kochał. Ale miał też drugą żonę — Peninnę. Annę kochał bardziej, ale „Peninna miała dzieci, natomiast Anna była bezdzietna”. Z tego powodu Peninna ‛bez przerwy się z niej naśmiewała’. Jak to wpływało na Annę? Biblia mówi, że „płakała i nie jadła” (1 Sam. 1:2, 6, 7). Ale nic nie wskazuje na to, żeby próbowała wziąć odwet. Wylała serce przed Jehową i ufała, że On jej pomoże. Czy nastawienie Peninny się zmieniło? Biblia o tym nie wspomina. Wiemy jednak, że Anna odzyskała wewnętrzny spokój. „Na jej twarzy nie było już widać smutku” (1 Sam. 1:10, 18).

14. Czego się uczymy od Anny?

¹⁴ Czego się uczymy od Anny? Jeżeli ktoś próbuje z tobą rywalizować, pamiętaj, że masz wybór — nie musisz dać się w to wciągnąć. Zamiast odpłacać złem za zło, postaraj się zachować z tą osobą dobre relacje (Rzym. 12:17-21).  Nawet jeśli nie zmieni swojego nastawienia, ty zachowasz wewnętrzny spokój.

15. Co wspólnego mieli ze sobą Apollos i Paweł?

¹⁵ Zastanówmy się jeszcze nad przykładem Apollosa i apostoła Pawła. Obaj świetnie znali Pisma. Obaj byli wybitnymi i wpływowymi nauczycielami. I obaj pomogli wielu osobom zostać uczniami Jezusa. Ale nie uważali siebie nawzajem za rywali.

16. Co wiemy o Apollosie?

¹⁶ Apollos ‛pochodził z Aleksandrii’, która w I wieku uchodziła za centrum edukacji. Był utalentowanym mówcą i „dobrze znał Pisma” (Dzieje 18:24). Kiedy przebywał w Koryncie, niektórzy tamtejsi chrześcijanie nie ukrywali, że cenią go bardziej niż innych braci, w tym Pawła (1 Kor. 1:12, 13). Czy Apollos przyczyniał się do tych podziałów? Trudno sobie to wyobrazić. Przecież jakiś czas po tym, jak opuścił Korynt, Paweł bardzo prosił, żeby tam wrócił (1 Kor. 16:12). Na pewno by tego nie zrobił, gdyby uważał, że Apollos wywołuje w zborze podziały. Apollos bez wątpienia wykorzystywał swoje zdolności w słusznym celu — żeby głosić dobrą nowinę i umacniać braci. Z pewnością był też pokorny. Na przykład nie ma żadnej wzmianki o tym, żeby poczuł się urażony, gdy Akwilas i Pryscylla postanowili ‛dokładniej objaśnić mu drogę Bożą’ (Dzieje 18:24-28).

17. Jak Paweł przyczyniał się do pokoju?

¹⁷ Apostoł Paweł wiedział, co dobrego robi Apollos, ale nie czuł się zagrożony.  W radzie, której udzielił Koryntianom, widać jego pokorę, skromność i rozsądek. Nie pozwolił, żeby słowa tych, którzy mówili: „Ja należę do Pawła”, wbiły go w pychę. Zamiast tego kierował uwagę na Jehowę Boga i Jezusa Chrystusa (1 Kor. 3:3-6).

18. Czego w myśl 1 Koryntian 4:6, 7 uczymy się od Apollosa i Pawła?

¹⁸ Czego się uczymy od Apollosa i Pawła? Być może dużo robimy w służbie dla Jehowy i pomogliśmy wielu osobom poznać prawdę. Ale przyznajemy, że wszystko to jest możliwe tylko dzięki błogosławieństwu Jehowy. Z postawy Apollosa i Pawła wyciągamy też inny wniosek: Im więcej otrzymaliśmy odpowiedzialnych zadań, tym większy mamy wpływ na pokój w zborze. Zamianowani bracia przyczyniają się do pokoju i jedności, udzielając rad opartych na Słowie Bożym i kierując uwagę nie na siebie, ale na naszego Wzorodawcę — Chrystusa Jezusa. Ich postawa bardzo nas cieszy! (Odczytaj 1 Koryntian 4:6, 7).

19. Co może robić każdy z nas? (Zobacz też ramkę „ Nie pobudzajmy się do współzawodnictwa”).

¹⁹ Każdy z nas otrzymał od Boga jakieś zdolności i umiejętności. Używajmy ich, „usługując jedni drugim” (1 Piotra 4:10). Może się nam wydawać, że nasza rola jest niewielka. Ale drobne czyny wpływające na jedność zboru są jak drobne ściegi, które sprawiają, że ubranie jest trwałe. Starajmy się więc usuwać z serca wszelkie ślady ducha rywalizacji. Bądźmy zdecydowani z całych sił przyczyniać się do pokoju i jedności w zborze (Efez. 4:3).