1, 2. (a) Skąd wiemy, że ludzie mogą zostać przyjaciółmi Boga? (b) Co rozważymy w tym artykule?

OD KOŁYSKI aż do grobu człowiek potrzebuje miłości. Ludzie rzeczywiście potrzebują i pragną miłości — nie tylko tej romantycznej. Pragniemy przyjaźni i kontaktów z innymi. Ale istnieje pewien rodzaj miłości, którego potrzeba nam bardziej niż jakiegokolwiek innego — chodzi o miłość Jehowy. Niejednemu trudno sobie wyobrazić, że człowiek może nawiązać bliską, serdeczną przyjaźń z Bogiem Wszechmocnym, niewidzialną istotą duchową, żyjącą w niebie. Czy podzielamy taki sceptycyzm? Absolutnie nie!

² Z Biblii wynika, że niedoskonali ludzie zaprzyjaźniali się z Bogiem. Warto rozmyślać o ich przykładzie, ponieważ nawiązanie takiej przyjaźni jest najbardziej wartościowym celem w życiu. Wyjątkowym człowiekiem, który utrzymywał przyjacielskie stosunki z Bogiem, był Abraham (odczytaj Jakuba 2:23). Dzięki czemu tak bardzo zbliżył się do Jehowy?  Kluczowym elementem była wiara. Biblia nawet nazywa Abrahama „ojcem wszystkich, którzy wierzą” (Rzym. 4:11). Zobaczmy więc, jak dzięki swej wierze zaprzyjaźnił się on z Bogiem. Ponadto każdy z nas powinien zadać sobie pytanie: „W jaki sposób mogę naśladować wiarę Abrahama i umocnić swoją przyjaźń z Jehową?”.

3, 4. (a) Na czym polegała prawdopodobnie największa próba wiary, wobec której stanął Abraham? (b) Dlaczego Abraham był gotowy ofiarować Izaaka?

³ Wyobraź sobie starszego człowieka wspinającego się po zboczu góry. Odbywa chyba najtrudniejszą podróż w życiu. Ale to nie wiek jest tutaj wyzwaniem. Chociaż Abraham liczy sobie około 125 lat, wcale nie brakuje mu wigoru ^[1]. Tuż za nim idzie młodszy mężczyzna, mający jakieś 25 lat. To jego syn Izaak, który niesie drewno na opał. Abraham ma przy sobie nóż i coś do rozpalenia ognia. Jehowa nakazał mu złożyć na ofiarę jego własnego syna! (Rodz. 22:1-8).

⁴ Abraham stanął w obliczu prawdopodobnie największej próby wiary. Zdaniem niektórych taka prośba świadczyła o okrucieństwie Boga, a według innych posłuszeństwo Abrahama było ślepe i pozbawione uczuć. Kto tak sądzi, nie ma wiary ani nie rozumie, na czym ona polega (1 Kor. 2:14-16). Abraham nie okazywał ślepego posłuszeństwa. Przeciwnie, słuchał Boga, ponieważ widział — oczami szczerej wiary widział, że jego Ojciec niebiański, Jehowa, nigdy nie prosi swych wiernych sług o zrobienie czegoś, co wyrządziłoby im trwałą szkodę. Abraham wiedział, że jeśli pozostanie posłuszny Jehowie, to On będzie błogosławił jemu i jego ukochanemu synowi. Na czym ten patriarcha opierał swoją wiarę? Na wiedzy i doświadczeniu.

5. Jak Abraham mógł się dowiedzieć o Jehowie i jak ta wiedza na niego wpłynęła?

⁵ Wiedza. Abraham wychował się w Ur, chaldejskim mieście przesiąkniętym bałwochwalstwem, a mimo to dowiedział się o Jehowie. Jak to się stało, skoro jego ojciec, Terach, oddawał cześć bożkom? (Joz. 24:2). Biblia tego nie precyzuje, ale wyjawia, że Abraham był potomkiem Sema, jednego z synów Noego, w dziewiątym pokoleniu. Sem odznaczał się wielką wiarą i żył współcześnie z Abrahamem jakieś 150 lat. Nie ma pewności, czy to od niego Abraham zdobył wiedzę o Jehowie. Można jednak założyć, że Sem przekazał ją swojej rodzinie. Wiedza ta w jakiś sposób dotarła do Abrahama i poruszyła jego serce. Pokochał on Boga, którego poznał, i dzięki tym informacjom rozwinął w sobie wiarę.

6, 7. Jak przeżycia Abrahama wzmocniły jego wiarę?

⁶ Doświadczenie. W jaki sposób Abraham zdobył doświadczenie, które wzmocniło jego wiarę w Jehowę? Mówi się, że myśli torują drogę uczuciom, a uczucia czynom. Pod wpływem tego, czego Abraham dowiedział się o Bogu, zrodziła się w nim prawdziwa bojaźń nacechowana szczerym szacunkiem dla „Jehowy, Boga Najwyższego, Twórcy nieba i ziemi” (Rodz. 14:22). Biblia nazywa to uczucie „zbożną bojaźnią”, która jest niezbędna do nawiązania bliskiej przyjaźni z Bogiem (Hebr. 5:7; Ps. 25:14). Taka zbożna bojaźń pobudziła Abrahama do działania.

⁷ Bóg polecił niemłodemu już Abrahamowi i Sarze opuścić Ur i przeprowadzić się do obcego kraju. Przez resztę życia mieli oni mieszkać w namiotach. Abraham usłuchał tego polecenia, dzięki  czemu Jehowa mógł mu błogosławić i go chronić. Patriarcha ten miał na przykład podstawy lękać się, że jego piękna żona zostanie mu odebrana, a on sam poniesie śmierć. Nie pozwolił jednak, żeby takie obawy odwróciły jego uwagę od okazywania posłuszeństwa Jehowie. A On dwa razy zaingerował i w cudowny sposób ochronił oboje małżonków (Rodz. 12:10-20; 20:2-7, 10-12, 17, 18). Te doświadczenia wzmocniły wiarę Abrahama.

8. Jak możemy zdobywać wiedzę i doświadczenie, które wzmocnią naszą przyjaźń z Jehową?

⁸ Czy my też możemy nawiązać przyjaźń z Jehową? Naturalnie! Potrzebna wiedza i doświadczenie są na wyciągnięcie ręki. Abraham mógł korzystać jedynie z cząstki ogromnego bogactwa mądrości zawartej obecnie w Biblii (Dan. 12:4; Rzym. 11:33). Słowo Boże jest pełne skarbów, które mogą pogłębić naszą wiedzę o „Twórcy nieba i ziemi” i pomóc nam rozwinąć w sobie szacunek i miłość do Niego. Kiedy pod wpływem tych uczuć okazujemy Bogu posłuszeństwo, nabywamy doświadczenia, bo widzimy, że takie postępowanie wychodzi nam na dobre. Dostrzegamy, że Jego rady nas chronią oraz że On nam błogosławi i dodaje sił. Przekonujemy się, iż służba dla Boga pełniona całym sercem przynosi pokój, radość i satysfakcję (Ps. 34:8; Prz. 10:22). W miarę nabywania wiedzy i doświadczenia pogłębiamy wiarę w Jehowę i zacieśniamy z Nim przyjaźń.

9, 10. (a) Co jest potrzebne, aby zacieśniać przyjaźń? (b) Co dowodzi, że Abraham cenił i pielęgnował przyjaźń z Jehową?

⁹ Przyjaźń bywa cennym skarbem (odczytaj Przysłów 17:17). Nie jest jednak przedmiotem, który można kupić, a potem odłożyć na półkę, by pokrywał się kurzem. Przyjaźń jest raczej czymś żywym, o co trzeba dbać, jeśli ma się dobrze rozwijać. Abraham cenił i pielęgnował przyjaźń z Jehową. Jak to robił?

¹⁰ Abraham nigdy nie uznał, że zbożną bojaźń i posłuszeństwo okazał już w wystarczającym stopniu. Kiedy razem ze swoimi domownikami podróżował do Kanaanu, dalej uwzględniał Jehowę przy podejmowaniu decyzji zarówno w małych, jak i dużych sprawach. Rok przed narodzinami Izaaka, gdy Abraham miał 99 lat, Jehowa nakazał mu obrzezać wszystkich jego domowników płci męskiej. Czy Abraham zakwestionował to polecenie lub próbował się od niego uchylić? Nie. Ufając Bogu, jeszcze „w tymże dniu” zastosował się do otrzymanego nakazu (Rodz. 17:10-14, 23).

11. Dlaczego Abraham martwił się o mieszkańców Sodomy i Gomory i jak Jehowa pomógł mu rozwiać te obawy?

¹¹ Abraham nauczył się słuchać Jehowy  nawet w pozornie błahych sprawach, dzięki czemu łącząca go z Nim przyjaźń wręcz kwitła. Swobodnie otwierał serce przed Jehową i prosił Go o pomoc, gdy nurtowały go trudne pytania. Kiedy na przykład dowiedział się o Bożym zamiarze zniszczenia Sodomy i Gomory, wyraził obawę, że prawi mogą podzielić los niegodziwców. Być może martwił się o swego bratanka Lota, który mieszkał z rodziną w Sodomie. Zadając Bogu pytania, przejawiał wielką pokorę i zaufanie do „Sędziego całej ziemi”. Jehowa cierpliwie uświadomił Abrahamowi, jak wielkie miłosierdzie okazuje — bada każde serce i szuka prawych osób, które mógłby ocalić, nawet w czasie sądu (Rodz. 18:22-33).

12, 13. (a) Jak wiedza i doświadczenie Abrahama pomogły mu w późniejszym okresie? (b) Co świadczy o tym, że Abraham ufał Jehowie?

¹² Zdobyta wiedza i doświadczenie z całą pewnością pomagały Abrahamowi utrzymywać zażyłą więź z Bogiem. Gdy później patriarcha ten stanął w obliczu niełatwej próby, jaką było polecenie Jehowy, by swego syna Izaaka złożył w ofierze, mógł rozmyślać o tym, co już wiedział na temat swego niebiańskiego Przyjaciela. Powróćmy do momentu, gdy ten wierny mężczyzna wspinał się po zboczu góry w ziemi Moria. Czy sądził, że Jehowa nagle się zmienił i stał się surowy i bezlitosny? Dla Abrahama było to nie do pomyślenia. Skąd o tym wiemy?

¹³ Zanim Abraham odszedł od towarzyszących mu sług, powiedział: „Pozostańcie tu z osłem, ja zaś i chłopiec chcemy tam pójść i oddać cześć, i do was wrócić” (Rodz. 22:5). Co miał na myśli? Czy okłamał swoich sług, mówiąc, że Izaak wróci, skoro miał go złożyć w ofierze? Nie. Biblia daje nam pewien wgląd w sposób myślenia Abrahama (odczytaj Hebrajczyków 11:19). Mąż ten ‛uważał, że Bóg potrafi Izaaka nawet wskrzesić z martwych’. Naprawdę wierzył w zmartwychwstanie. Wiedział przecież, że Jehowa przywrócił jemu i Sarze zdolności rozrodcze, choć oboje byli już w podeszłym wieku (Hebr. 11:11, 12, 18). Abraham zdawał sobie sprawę, że dla Jehowy nie ma rzeczy niemożliwych. Był pewien, że cokolwiek się wydarzy tego szczególnego dnia, jego ukochany syn zostanie mu przywrócony, tak by wszystkie obietnice Jehowy mogły się urzeczywistnić. Nic dziwnego, że Abraham został nazwany „ojcem wszystkich, którzy wierzą”.

14. Z jakimi wyzwaniami borykasz się w służbie dla Jehowy i jak przykład Abrahama może ci pomóc?

¹⁴ A co z nami? To prawda, że obecnie Bóg nie stawia nam takich wymagań. Chce jednak, żebyśmy byli Mu posłuszni, nawet gdy trudno nam zastosować się do Jego nakazów lub nie rozumiemy  ich uzasadnienia. Czy przychodzi ci na myśl jakieś Boże wymaganie, które niełatwo ci spełniać? Dla jednych jest to działalność kaznodziejska. Może zmagają się z nieśmiałością, która utrudnia im przedstawianie dobrej nowiny nieznajomym. Dla innych wyzwaniem bywa odróżnianie się od otoczenia — w szkole czy w pracy (Wyjścia 23:2; 1 Tes. 2:2). Czy w obliczu zadania na pozór przerastającego twoje siły nie czujesz się jak Abraham wspinający się po zboczu w ziemi Moria? Jeśli tak, to bierz wzór z niego samego i jego wiary! Rozmyślanie nad przykładami wiernych mężczyzn i kobiet może nas pobudzić do tego, by ich naśladować i przybliżać się do naszego Przyjaciela, Jehowy (Hebr. 12:1, 2).

15. Skąd możemy mieć pewność, że Abraham nigdy nie żałował swej lojalności i posłuszeństwa wobec Jehowy?

¹⁵ Czy twoim zdaniem Abraham kiedykolwiek żałował, że był lojalny i posłuszny wobec Jehowy? Zobaczmy, jak Biblia opisuje kres życia tego patriarchy: „Abraham wydał ostatnie tchnienie i umarł w późnej starości, sędziwy i pełen zadowolenia” (Rodz. 25:8). W wieku 175 lat opadł on z sił, mógł jednak z satysfakcją spojrzeć na swoje życie. Koncentrował się w nim na przyjaźni z Jehową Bogiem. Ale użyte w odniesieniu do Abrahama sformułowanie „sędziwy i pełen zadowolenia [„syty dni”, Biblia warszawska]” nie sugeruje, jakoby nasycił się życiem i już nie chciał kontynuować go w przyszłości.

16. Jakie powody do radości Abraham będzie miał w raju?

¹⁶ W Biblii czytamy o Abrahamie: „Oczekiwał (...) miasta mającego rzeczywiste fundamenty, którego budowniczym i twórcą jest Bóg” (Hebr. 11:10). Abraham wierzył, że pewnego dnia zobaczy, jak to miasto, czyli Królestwo Boże, panuje nad ziemią — i tak się stanie! Czy potrafisz sobie wyobrazić, jak będzie zachwycony życiem w ziemskim raju i możliwością dalszego zacieśniania przyjaźni z Jehową? Jakże będzie poruszony, gdy się dowie, że jego przykładna wiara pomagała sługom Bożym żyjącym tysiące lat po nim! Ponadto dowie się, że sposób, w jaki otrzymał z powrotem Izaaka, ‛stanowił przykład’ czegoś znacznie wspanialszego (Hebr. 11:19). Dowie się również, że ból, którego zaznał, gdy przygotowywał się do ofiarowania Izaaka, pomógł milionom wiernych ludzi uzmysłowić sobie ból, którego doświadczył Jehowa, ofiarując swego Syna, Jezusa Chrystusa, na okup (Jana 3:16). Przykład Abrahama pomaga nam wszystkim jeszcze bardziej cenić okup — największy w dziejach dowód miłości!

17. Na co jesteś zdecydowany i czym się zajmiemy w następnym artykule?

¹⁷ Bądźmy zdecydowani naśladować wiarę Abrahama. Gdy lepiej poznajemy Jehowę i okazujemy Mu posłuszeństwo, postępujemy nieskazitelnie, a swoje doświadczenie wzbogacamy o dalsze błogosławieństwa wynikające z lojalnej służby dla Niego (odczytaj Hebrajczyków 6:10-12). Oby Jehowa już zawsze był naszym Przyjacielem! W następnym artykule omówimy przykłady trzech innych wiernych osób, które zaprzyjaźniły się z Bogiem.