1-3. (a) Co nas upewnia, że możemy zostać przyjaciółmi Boga? (b) O jakich osobach powiemy w tym artykule?

BIBLIA nazywa Abrahama przyjacielem Boga (Izaj. 41:8; Jak. 2:23). W zasadzie wypowiada się tak tylko o tym wiernym mężu. Czy należy zatem przypuszczać, że Abraham był jedynym człowiekiem, który zaprzyjaźnił się z Bogiem? Nie, ponieważ Pismo Święte wyjawia, że taką przyjaźń może nawiązać każdy z nas.

² Słowo Boże zawiera szereg relacji o wiernych mężczyznach i kobietach, którzy okazywali bojaźń wobec Jehowy, pokładali w Nim wiarę oraz zostali Jego bliskimi przyjaciółmi (odczytaj Psalm 25:14). Do tego grona niewątpliwie zaliczał się wspomniany przez apostoła Pawła „wielki obłok świadków” (Hebr. 12:1). W jego skład wchodzili ludzie o najrozmaitszym pochodzeniu.

³ Przyjrzyjmy się dokładniej trojgu bliskich przyjaciół Jehowy opisanych w Biblii. Chodzi o: 1) Rut, lojalną młodą wdowę z Moabu, 2) Ezechiasza, prawego króla judzkiego, i 3) Marię, pokorną matkę Jezusa. Czego możemy się nauczyć ze sposobu, w jaki każda z tych postaci pielęgnowała przyjaźń z Bogiem?

4, 5. Jaką decyzję musiała podjąć Rut i dlaczego nie było to takie łatwe? (Zobacz ilustrację tytułową).

⁴ Wyobraź sobie, jak drogą przez płaskowyż moabski wędrują w powiewających na wietrze szatach trzy wdowy. To Noemi oraz jej synowe, Rut i Orpa. W pewnym momencie Orpa odchodzi, ponieważ postanowiła wrócić do domu w Moabie. Noemi jest zdecydowana kontynuować wędrówkę do swej ojczyzny, do Izraela. Towarzyszy jej Rut, która stoi w obliczu chyba najważniejszej decyzji w życiu. Może powrócić do rodzinnego Moabu albo przyłączyć się do teściowej, Noemi, i pójść do Betlejem (Rut 1:1-8, 14).

⁵ Rut łatwo mogłaby dojść do wniosku, że przecież w Moabie ma rodzinę — matkę i innych krewnych, którzy przyjęliby młodą wdowę i się nią zajęli. Moab był jej ojczyzną. Doskonale znała tamtejszych ludzi, kulturę i język. Noemi nie mogła zapewnić jej czegoś takiego w Betlejem. Poradziła jej nawet, by została w Moabie. Noemi obawiała się, że nie zdoła pomóc swym synowym w znalezieniu męża i domu. Co zrobi Rut? Zwróć uwagę na różnicę między nią a Orpą, która „wróciła do swego ludu i do swoich bogów” (Rut 1:9-15). Czy Rut chciała wrócić do swego ludu i jego fałszywych bóstw? Z pewnością nie.

6. (a) Jakiego mądrego wyboru dokonała Rut? (b) Dlaczego Boaz powiedział, że Rut szukała schronienia ‛pod skrzydłami Jehowy’?

⁶ Wygląda na to, że Rut już wcześniej dowiedziała się o Jehowie Bogu, być może od swego zmarłego męża lub od Noemi. Jehowa nie przypominał bogów Moabu. Rut wiedziała, że On zasługuje na jej miłość i cześć. Jednak wiedza to nie wszystko. Rut musiała podjąć decyzję. Czy uzna Jehowę za swego Boga? Dokonała mądrego wyboru. Powiedziała Noemi: „Twój lud będzie moim ludem, a twój Bóg — moim Bogiem” (Rut 1:16). Miłość Rut do Noemi naprawdę porusza, ale daleko ważniejsza była jej miłość do Jehowy. Właściciel ziemski Boaz pochwalił później Rut za to, że szukała schronienia ‛pod skrzydłami Jehowy’ (odczytaj Rut 2:12). Może to nasuwać obraz pisklęcia chroniącego się pod opiekuńczymi skrzydłami rodzica (Ps. 36:7; 91:1-4). Jehowa stał się takim rodzicem dla Rut. Nagrodził jej wiarę, toteż nigdy nie miała ona powodu, by żałować swej decyzji.

7. Co może pomóc tym, którzy się wahają, czy oddać swe życie Jehowie?

⁷ Wiele osób dowiaduje się o Jehowie, ale waha się u Niego schronić. Powstrzymują się one przed oddaniem Mu swego życia i chrztem. Jeżeli masz podobne wątpliwości, to czy zastanawiałeś się nad ich źródłem? Każdy człowiek służy jakiemuś bogu (Joz. 24:15). Dlaczego więc nie miałbyś się schronić u jedynego Boga, któremu warto służyć? Oddanie się Jehowie to wspaniały sposób, by dowieść wiary w Niego. On pomoże ci żyć zgodnie z tą decyzją i poradzić sobie z każdym napotkanym wyzwaniem. Właśnie tak postąpił w wypadku Rut.

8. W jakim otoczeniu wychowywał się Ezechiasz?

⁸ W przeciwieństwie do Rut młody Ezechiasz urodził się w narodzie oddanym Jehowie. Ale nie wszyscy Izraelici żyli zgodnie ze swym oddaniem. Przykładem może być ojciec Ezechiasza, niegodziwy król Achaz. Popchnął on królestwo Judy do bałwochwalstwa, a nawet zbezcześcił świątynię Jehowy w Jerozolimie. Trudno wyobrazić sobie dzieciństwo Ezechiasza,  gdy się weźmie pod uwagę fakt, że część jego braci spotkała straszna śmierć — co najmniej jednego z nich spalono żywcem w ofierze dla fałszywego boga! (2 Król. 16:2-4, 10-17; 2 Kron. 28:1-3).

9, 10. (a) Dlaczego Ezechiasz łatwo mógłby zgorzknieć? (b) Dlaczego nie należy rozgoryczać się na Boga? (c) Dlaczego nie powinniśmy uważać, że odebrane wychowanie decyduje o tym, jacy będziemy?

⁹ Ezechiasz łatwo mógłby wyrosnąć na rozgoryczonego, gniewnego człowieka, który odwróciłby się od Boga. Niektórzy, borykając się ze znacznie mniejszymi trudnościami, dostrzegają w tym uzasadniony powód, by ‛wybuchnąć gniewem na Jehowę’ albo rozżalić się na Jego organizację (Prz. 19:3). Inni uważają, że negatywne przeżycia z domu rodzinnego skazują ich na prowadzenie niewłaściwego stylu życia lub powtarzanie błędów rodziców (Ezech. 18:2, 3). Czy takie poglądy są właściwe?

¹⁰ Historia Ezechiasza wyraźnie temu zaprzecza. Nie ma najmniejszego powodu, by rozgoryczać się na Jehowę, gdyż nie jest On źródłem zła, które w tym niegodziwym świecie dotyka ludzi (Hioba 34:10). To prawda, że rodzice mogą wywierać na dzieci silny wpływ — dobry lub zły (Prz. 22:6; Kol. 3:21). Ale to nie znaczy, że odebrane wychowanie decyduje o czyimś życiu. Wręcz przeciwnie, Jehowa dał nam wszystkim cenny dar — możliwość wyboru, co będziemy robić i kim się staniemy (Powt. Pr. 30:19). Jak Ezechiasz korzystał z tego daru?

11. Dzięki czemu Ezechiasz stał się jednym z najlepszych królów Judy?

¹¹ Chociaż Ezechiasz był synem jednego z najgorszych królów Judy, wyrósł na jednego z najlepszych władców (odczytaj 2 Królów 18:5, 6). Jego ojciec rzeczywiście dawał mu fatalny przykład, niemniej Ezechiasz mógł się wzorować na innych osobach. W tamtym czasie w charakterze proroków występowali Izajasz, Micheasz i Ozeasz. Możemy sobie wyobrazić, jak król Ezechiasz chłonął natchnione wypowiedzi tych wiernych mężów, pozwalając, by rady i skorygowanie od Jehowy zapadały mu głęboko w serce.  W rezultacie postanowił usunąć zło, którego dopuszczał się jego ojciec. W ramach energicznej i szeroko zakrojonej kampanii oczyścił świątynię, dokonał przebłagania za grzechy ludu i zniszczył pogańskie bożki (2 Kron. 29:1-11, 18-24; 31:1). A w obliczu niełatwych wyzwań, jak na przykład groźby ataku asyryjskiego króla Sancheriba na Jerozolimę, dowiódł odwagi i głębokiej wiary. Ufał, że Bóg zapewni wybawienie, oraz słowem i czynem dodawał ludowi otuchy (2 Kron. 32:7, 8). Kiedy później musiał zostać skorygowany za swą wyniosłą postawę, ukorzył się i okazał skruchę (2 Kron. 32:24-26). Jak widać, nie pozwolił, by jego przeszłość zaciążyła na jego teraźniejszości lub pozbawiła go widoków na przyszłość. Pokazał raczej, że był przyjacielem Jehowy i dał piękny przykład godny naśladowania.

12. Jak wzorem Ezechiasza wielu obecnie dowodzi, że przyjaźni się z Jehową?

¹² Żyjemy w bezwzględnym, wyzutym z miłości świecie, toteż nie dziwi nas fakt, że sporo dzieci dorasta bez kochających i opiekuńczych rodziców (2 Tym. 3:1-5). Obecnie wielu chrześcijan ma za sobą bolesne dzieciństwo, ale nawiązało bliską więź z Jehową. Wzorem Ezechiasza pokazują oni, że przeszłość danej osoby nie musi decydować o jej przyszłości. Bóg, szanując naszą godność, obdarzył nas wolną wolą, a my mamy przywilej z niej korzystać, by tak jak Ezechiasz lgnąć do Jehowy oraz przysparzać Mu szacunku i chwały.

13, 14. Dlaczego zadanie zlecone Marii mogło wydawać się jej zbyt trudne, jak jednak odpowiedziała ona Gabrielowi?

¹³ Wiele stuleci po czasach Ezechiasza wyjątkową przyjaźń z Jehową nawiązała pokorna młoda Żydówka z Nazaretu. Otrzymała zadanie, którego nigdy wcześniej nie dostał żaden człowiek — miała począć, urodzić i wychować jednorodzonego Syna Bożego! Wyobraź sobie, jakie zaufanie Jehowa musiał mieć do Marii, córki Helego, skoro obdarzył ją takim zaszczytem. Ale jak w pierwszej chwili mogła na nią podziałać taka perspektywa?

¹⁴ Łatwo skoncentrować się na tym, jak wspaniałego przywileju dostąpiła Maria, a przeoczyć pewne obawy, które mogły ją przytłoczyć. Anioł Gabriel poinformował ją, że zajdzie w ciążę za sprawą cudu — nie współżyjąc z mężczyzną. Z drugiej strony nie zaproponował, że pójdzie do rodziny i sąsiadów Marii, by wyjaśnić przyczynę jej ciąży. Co o tym pomyślą? Maria musiała się też zastanawiać, jak zareaguje jej narzeczony Józef. W jaki sposób przekona go, że choć zaszła w ciążę, pozostała mu wierna?  Poza tym samo wychowywanie jednorodzonego Syna Najwyższego, dbanie o niego i szkolenie go wiązało się z odpowiedzialnością! Wprawdzie nie znamy wszystkich obaw, które słowa Gabriela mogły zrodzić w umyśle Marii, ale znamy jej odpowiedź: „Oto niewolnica Jehowy! Niechże mi się stanie według twego oznajmienia” (Łuk. 1:26-38).

15. Dlaczego wiara Marii była niezwykła?

¹⁵ Czy Maria nie przejawiała wielkiej wiary? Niewolnicą dysponował jej pan. Maria powierzyła więc własne troski i wybory swemu Panu, Jehowie. Chciała służyć Mu w sposób, który On uważał za właściwy. Skąd miała taką wiarę? Wiara nie jest czymś wrodzonym. To rezultat wysiłków danej osoby i błogosławieństwa Bożego (Gal. 5:22; Efez. 2:8). Czy coś dowodzi, że Maria dokładała starań, by umacniać swą wiarę? Owszem. Przeanalizujmy sposób, w jaki słuchała oraz się wypowiadała.

16. Co dowodzi, że Maria była dobrym słuchaczem?

¹⁶ Jak Maria słuchała. Biblia radzi „być prędkim do słuchania, nieskorym do mówienia” (Jak. 1:19). Czy Maria była dobrym słuchaczem? Najwyraźniej tak. W Ewangelii według Łukasza dwukrotnie wspomniano, że zwracała baczną uwagę na słowa o głębokim duchowym znaczeniu, a później znajdowała czas, by nad nimi rozmyślać. Kiedy urodził się Jezus, pokorni pasterze wyjawili Marii wiadomość przekazaną im przez anioła. Jakieś 12 lat później coś, co miało doniosłe duchowe znaczenie, powiedział Jezus, choć był jeszcze chłopcem. W obu wypadkach Maria słuchała, zapamiętywała i starannie rozważała te wypowiedzi (odczytaj Łukasza 2:16-19, 49, 51).

17. Czego możemy się dowiedzieć o Marii ze sposobu, w jaki się wypowiadała?

¹⁷ Jak Maria się wypowiadała. W Biblii utrwalono niewiele słów Marii. Jej najdłuższa wypowiedź jest zanotowana w Ewangelii według Łukasza 1:46-55. Urywek ten wyjawia, że Maria dobrze znała natchnione Pisma. Jej słowa przywodzą na myśl modlitwę Anny, matki proroka Samuela (1 Sam. 2:1-10). Według pewnego obliczenia Maria jakieś 20 razy nawiązała w tej wypowiedzi do Pism Hebrajskich. Jak widać, o sprawach duchowych mówiła ze swobodą. Obficie czerpała ze skarbnicy swego serca, zawierającej cenne prawdy, które poznała od swego największego Przyjaciela, Jehowy Boga.

18. W jaki sposób możemy naśladować wiarę Marii?

¹⁸ Podobnie jak Maria, my też możemy czasem mieć wrażenie, że zadania otrzymane od Jehowy są dla nas za trudne. Jej wzorem pokornie zdajmy się na Boga i ufajmy, że On będzie działał dla naszego dobra. Możemy naśladować wiarę Marii, gdy będziemy uważnie słuchać tego, czego się uczymy o Jehowie i Jego zamierzeniu, rozmyślać o prawdach duchowych i z radością dzielić się tym z innymi (Ps. 77:11, 12; Łuk. 8:18; Rzym. 10:15).

19. Czego możemy być pewni, gdy będziemy naśladować biblijne przykłady wiary?

¹⁹ Czy można wątpić, że Rut, Ezechiasz i Maria, a wcześniej Abraham, byli przyjaciółmi Jehowy? Zarówno oni, jak też wszyscy tworzący „wielki obłok świadków” oraz inni wierni ludzie na przestrzeni dziejów cieszyli się niezwykłym przywilejem — przyjaźnili się z Bogiem. Obyśmy w dalszym ciągu naśladowali ich przykładną wiarę (Hebr. 6:11, 12). Jeśli będziemy tak robić, możemy być pewni wspaniałej nagrody — pozostaniemy w gronie bliskich przyjaciół Jehowy już na zawsze!