1. Co może wywoływać niepokój i do jakiego wniosku niektórzy dochodzą?

CZY czasami dręczy cię niepokój *? Może cierpisz, bo ktoś cię zranił tym, co powiedział albo zrobił. Albo czujesz się przytłoczony tym, co sam powiedziałeś lub zrobiłeś. Może na przykład popełniłeś jakiś grzech i martwisz się, że Jehowa nigdy ci nie wybaczy. Co gorsza, niektórzy dochodzą do wniosku, że skoro nie mogą się uwolnić od niepokojących myśli, to musi im brakować wiary — muszą być złymi ludźmi. Ale czy to prawda?

2. Jakie biblijne przykłady pokazują, że zmaganie się z uczuciem niepokoju nie oznacza braku wiary?

² Pomyślmy o kilku osobach opisanych w Biblii. Anna, matka proroka Samuela, miała bardzo silną wiarę. Ale w pewnym okresie życia była przybita z powodu złego traktowania przez kogoś, z kim mieszkała pod jednym dachem (1 Sam. 1:7). Apostoł Paweł był człowiekiem wiary, ale przygniatała go „troska o wszystkie zbory” (2 Kor. 11:28). Król Dawid miał tak silną wiarę, że Jehowa wypowiedział się o nim ze szczególnym uznaniem (Dzieje 13:22). Jednak Dawida dręczyły przytłaczające wyrzuty sumienia z powodu popełnionych błędów (Ps. 38:4). Jehowa pocieszył i ukoił każdą z tych osób. Przeanalizujmy, czego możemy się nauczyć z ich przeżyć.

3. Jak mogą na nas wpłynąć czyjeś słowa?

³ Możemy utracić pokój, kiedy zostaniemy potraktowani nieżyczliwie lub szorstko. Dzieje się tak zwłaszcza wtedy, gdy zrani nas bliski przyjaciel czy krewny. Może nam być przykro z powodu utraconej przyjaźni. Czasami ktoś mówi coś bezmyślnie, a my czujemy się, jakby pchnął nas mieczem (Prz. 12:18). Ktoś może też zranić nas słowami celowo. Coś takiego przeżyła pewna młoda siostra. Opowiada: „Kilka lat temu osoba, którą uważałam za przyjaciółkę, zaczęła rozpowszechniać w sieci plotki na mój temat. Czułam się zraniona i odebrało mi to spokój. Nie rozumiałam, dlaczego wbija mi nóż w plecy”. Jeśli zostałeś zraniony przez bliskiego przyjaciela lub krewnego, możesz się dużo nauczyć od Anny.

4. Co przeżywała Anna?

⁴ Anna zmagała się z kilkoma poważnymi problemami. Przez wiele lat nie mogła mieć dzieci (1 Sam. 1:2). Bezdzietność była uznawana przez Izraelitów za dowód braku błogosławieństwa Bożego. Dlatego była dla kobiety upokarzająca (Rodz. 30:1, 2). W wypadku Anny sytuację dodatkowo komplikowało to, że jej mąż miał jeszcze jedną żonę, Peninnę, która urodziła mu kilkoro dzieci. Peninna uważała Annę za rywalkę i bez przerwy naśmiewała się z niej, żeby jej dokuczyć (1 Sam. 1:6). Początkowo Anna nie radziła sobie z tą sytuacją. Była tak przygnębiona, że „płakała i nie jadła”, a jej serce przepełniała „wielka gorycz” (1 Sam. 1:7, 10). Gdzie szukała pocieszenia?

5. Jak Annie pomogła modlitwa?

⁵ Anna wylała swoje uczucia przed Jehową. Potem opowiedziała o swojej sytuacji arcykapłanowi Helemu, a on jej powiedział: „Idź w pokoju i niech Bóg Izraela spełni twoją gorącą prośbę”. Jak to na nią wpłynęło? „Odeszła i zaczęła jeść. A na jej twarzy nie było już widać smutku” (1 Sam. 1:17, 18). Modlitwa pomogła Annie odzyskać spokój.

6. Czego o modlitwie uczymy się z przykładu Anny oraz z Filipian 4:6, 7?

⁶ W odzyskaniu spokoju pomoże nam wytrwałe zanoszenie modlitw. Anna poświęciła dużo czasu na rozmawianie  z niebiańskim Ojcem (1 Sam. 1:12). My też możemy długo rozmawiać z Jehową o swoich troskach, lękach i potknięciach. Nie musimy używać idealnie dobranych czy wyszukanych słów. Może czasami będą one nawet gorzkie i przerywane płaczem. Mimo to Jehowa nigdy nie będzie miał dość słuchania nas. Jednak chociaż chcemy w modlitwach mówić o swoich problemach, powinniśmy też pamiętać o radzie zapisanej w Liście do Filipian 4:6, 7 (odczytaj). Paweł zachęca nas, żebyśmy zwracali się do Jehowy z podziękowaniami. Mamy naprawdę wiele powodów do wdzięczności wobec Boga. Na przykład możemy Mu dziękować za dar życia, dzieła stwórcze, Jego lojalną miłość i wspaniałą nadzieję, którą nam daje. A czego jeszcze możemy się nauczyć od Anny?

7. Co regularnie robiła Anna?

⁷ Mimo trudnej sytuacji Anna regularnie chodziła z mężem wielbić Jehowę w przybytku w Szilo (1 Sam. 1:1-5). Właśnie tam pocieszył ją arcykapłan Heli, wyrażając nadzieję, że Jehowa spełni jej prośbę (1 Sam. 1:9, 17).

8. Jak mogą nam pomóc zebrania?

⁸ Możemy odzyskać spokój, jeśli nie przestajemy regularnie chodzić na zebrania. Brat, który rozpoczyna zebranie modlitwą, często prosi, żeby Jehowa oddziaływał na nas swoim duchem. Owocem tego ducha jest pokój (Gal. 5:22). Jeśli przychodzimy na zebrania nawet wtedy, gdy przygniatają nas troski, dajemy Jehowie oraz naszym braciom i siostrom możliwość, żeby nas zachęcali i pomogli nam odzyskać spokój umysłu i serca. Modlitwa i zebrania to podstawowe sposoby, na jakie Jehowa zapewnia nam ukojenie (Hebr. 10:24, 25). Zwróćmy uwagę na jeszcze jeden wniosek, który możemy wyciągnąć z przeżyć Anny.

9. Co się nie zmieniło w życiu Anny, ale jak zmieniło się jej nastawienie?

⁹ Przyczyna zmartwień Anny nie zniknęła od razu. Kiedy Anna wróciła z przybytku, dalej musiała mieszkać z Peninną w jednym domu. I Biblia nic nie mówi o tym, żeby Peninna się zmieniła. Anna najprawdopodobniej musiała nadal znosić jej kąśliwe słowa. Mimo to odzyskała wewnętrzny spokój. Zostawiła sprawy w rękach Jehowy i już więcej się nie zamartwiała. Pozwoliła, żeby Jehowa ją pocieszył i ukoił. A z czasem dzięki Jehowie urodziła kilkoro dzieci! (1 Sam. 1:19, 20; 2:21).

10. Czego uczymy się z przeżyć Anny?

¹⁰ Możemy odzyskać spokój wewnętrzny, choćbyśmy nie byli w stanie usunąć przyczyny naszych zmartwień. Nawet jeśli żarliwie się modlimy i regularnie chodzimy na zebrania, niektóre problemy nie znikną. Ale z przeżyć Anny uczymy się, że nic nie przeszkodzi Jehowie w ukojeniu naszego znękanego serca. Jehowa nigdy o nas nie zapomni i prędzej czy później nagrodzi naszą wytrwałość (Hebr. 11:6).

11. Jakie sprawy spędzały Pawłowi sen z oczu?

¹¹ Pawłowi spędzało sen z oczu wiele spraw. Na przykład bardzo kochał swoich braci i siostry i martwił się, kiedy znosili trudności (2 Kor. 2:4; 11:28). Podczas swojej służby spotykał się ze  sprzeciwem; nieraz został wychłostany i uwięziony. Były też okresy, kiedy ‛żył w biedzie’ (Filip. 4:12). A biorąc pod uwagę, że co najmniej trzy razy przeżył rozbicie się statku, możemy sobie wyobrazić, jak musiał się czuć, wyruszając w podróż morską (2 Kor. 11:23-27). Co mu pomagało w takich sytuacjach?

12. Dzięki czemu Paweł nie czuł się nadmiernie przytłoczony?

¹² Paweł martwił się, kiedy współwyznawcy przeżywali problemy, ale nie próbował sam ich wszystkich rozwiązywać. Był skromny i prosił innych o pomoc. Na przykład zlecał różne zadania w zborze takim godnym zaufania mężczyznom jak Tymoteusz i Tytus. Dzięki ich wsparciu nie czuł się nadmiernie przytłoczony (Filip. 2:19, 20; Tyt. 1:1, 4, 5).

13. Jak starsi mogą naśladować Pawła?

¹³ Proś innych o pomoc. Tak jak Paweł wielu troskliwych starszych martwi się o braci, którzy przechodzą trudne chwile. Ale możliwości każdego człowieka są ograniczone. Skromność skłoni starszego do przekazywania niektórych zadań innym wykwalifikowanym mężczyznom i do szkolenia młodych braci, żeby pomagali w troszczeniu się o zbór (2 Tym. 2:2).

14. Czego nie obawiał się Paweł i jak możemy brać z niego wzór?

¹⁴ Przyznawaj, że potrzebujesz pokrzepienia. Paweł był pokorny i wiedział, że potrzebuje zachęt od przyjaciół. Najwyraźniej nie obawiał się, że jeśli się do tego przyzna, zostanie to uznane za słabość. Do Filemona napisał: „To, co usłyszałem o twojej miłości, bracie, bardzo mnie ucieszyło i podniosło na duchu” (Filem. 7). Innym razem wspomniał o kilku współpracownikach, którzy w trudnych chwilach stali się dla niego „źródłem wielkiego pocieszenia” (Kol. 4:7-11). Kiedy pokornie przyznajemy, że potrzebujemy zachęt, nasi bracia i siostry chętnie ich nam udzielą.

15. Co zrobił Paweł, kiedy znalazł się w ciężkiej sytuacji?

¹⁵ Korzystaj ze Słowa Bożego. Paweł wiedział, że pocieszenia może też szukać w natchnionych Pismach (Rzym. 15:4). Poza tym znajdował w nich mądrość potrzebną do stawienia czoła każdej próbie  (2 Tym. 3:15, 16). Kiedy był po raz drugi uwięziony w Rzymie, czuł, że zbliża się jego śmierć. Co zrobił w tej ciężkiej sytuacji? Poprosił Tymoteusza, żeby jak najszybciej do niego przyszedł i przyniósł mu zwoje (2 Tym. 4:6, 7, 9, 13). Najprawdopodobniej chodziło o fragmenty Pism Hebrajskich, które Paweł mógł wykorzystać podczas swojego osobistego studium. Jeśli tak jak Paweł regularnie studiujemy Biblię, Jehowa może za jej pomocą nas ukoić — bez względu na to, jakie przechodzimy próby.

16. Jaką udrękę sprowadził na siebie Dawid?

¹⁶ Dawida dręczyły wyrzuty sumienia, i to nie bez powodu. Dopuścił się cudzołóstwa z Batszebą, doprowadził do śmierci jej męża i próbował to wszystko zatuszować (2 Sam. 12:9). Początkowo Dawid zagłuszał swoje sumienie. Ucierpiała na tym nie tylko jego więź z Jehową, ale też zdrowie psychiczne i fizyczne (Ps. 32:3, 4). Co pomogło Dawidowi poradzić sobie z udręką, którą sam na siebie sprowadził? I co pomoże nam, jeśli popełnimy poważny błąd?

17. Jak w słowach Dawida zapisanych w Psalmie 51:1-4 widać szczerą skruchę?

¹⁷ Módl się o wybaczenie. Dawid w końcu pomodlił się do Jehowy. Ze szczerą skruchą wyznał swoje grzechy (odczytaj Psalm 51:1-4). Przyniosło mu to ogromną ulgę! (Ps. 32:1, 2, 4, 5). Gdybyś popełnił poważny grzech, nie próbuj go ukrywać. Otwarcie powiedz o nim Jehowie w modlitwie. Poczujesz wtedy pewną ulgę, a wyrzuty sumienia nie będą cię już tak dręczyć. Ale jeśli chcesz odbudować swoją przyjaźń z Jehową, musisz zrobić coś więcej.

18. Jak Dawid zareagował na skarcenie?

¹⁸ Przyjmuj karcenie. Kiedy Jehowa wysłał do Dawida proroka Natana, żeby ujawnił jego grzech, Dawid się nie usprawiedliwiał ani nie próbował pomniejszać znaczenia grzechu. Od razu przyznał, że zgrzeszył nie tylko przeciwko mężowi Batszeby, ale przede wszystkim przeciwko Jehowie. Przyjął skarcenie od Jehowy, a Ten mu wybaczył (2 Sam. 12:10-14). Jeśli popełnimy poważny grzech, musimy  porozmawiać z tymi, których Jehowa ustanowił pasterzami (Jak. 5:14, 15). I musimy walczyć z chęcią usprawiedliwiania się. Im szybciej przyjmiemy skarcenie i wprowadzimy w życie otrzymane zalecenia, tym szybciej odzyskamy spokój i radość.

19. Do jakiego celu powinniśmy dążyć?

¹⁹ Bądź zdecydowany wystrzegać się popełniania tych samych błędów. Dawid wiedział, że jeśli nie chce popełnić ponownie tych samych błędów, potrzebuje pomocy Jehowy (Ps. 51:7, 10, 12). Kiedy uzyskał przebaczenie Jehowy, był zdecydowany wystrzegać się szkodliwych myśli. W rezultacie odzyskał spokój umysłu.

20. Jak możemy pokazać, że cenimy przebaczenie Jehowy?

²⁰ Pokazujemy, że cenimy przebaczenie Jehowy, jeśli się o nie modlimy, przyjmujemy karcenie i robimy wszystko, żeby nie powtarzać tych samych błędów. Dzięki temu możemy odzyskać spokój umysłu. Przekonał się o tym James, który popełnił poważny grzech. Opowiada: „Kiedy wyznałem swój grzech starszym, poczułem, jakby zdjęto ze mnie ogromny ciężar. Zacząłem odzyskiwać spokój wewnętrzny”. Bardzo pociesza nas świadomość, że „Jehowa jest blisko tych, którzy mają złamane serce, wybawia zdruzgotanych na duchu”! (Ps. 34:18).

21. Co powinniśmy robić, żeby Jehowa nas ukoił?

²¹ W miarę zbliżania się końca dni ostatnich niewątpliwie będziemy mieć coraz więcej trosk. Jeśli zaczynasz odczuwać niepokój, nie zwlekaj z modlitwą. Pilnie studiuj Biblię. Ucz się z przeżyć Anny, Pawła i Dawida. Proś niebiańskiego Ojca, żeby pomógł ci zrozumieć przyczynę niepokojących cię myśli (Ps. 139:23). Zrzuć na Niego swoje troski, zwłaszcza te, na które masz niewielki wpływ. Jeśli tak zrobisz, będziesz mógł powtórzyć za psalmistą, który śpiewał Jehowie: „Kiedy mnie przytłoczyły troski [„namnożyło się we mnie niepokojących myśli”], pocieszałeś mnie i dawałeś mi ukojenie” (Ps. 94:19 i przypis).