JEZUS powiedział, że w czasie końca jego naśladowcy mogą spodziewać się obfitego żniwa (Mat. 9:37; 24:14). Zapowiedź ta w niezwykły sposób spełnia się w pewnej części ukraińskiego Zakarpacia. Znajdują się tam trzy sąsiadujące ze sobą miejscowości, w których jest łącznie aż 50 zborów i ponad 5400 głosicieli *. Co czwarty mieszkaniec tego obszaru jest Świadkiem Jehowy!

Jak głosi się na tym terenie? Miejscowy brat Wasyl mówi: „Tutejsi ludzie szanują Biblię, cenią sprawiedliwość, dbają o silne więzy rodzinne i naprawdę starają się sobie pomagać”. Dodaje też: „Nie zawsze zgadzają się z naszymi wierzeniami. Ale jeśli pokaże im się coś w Biblii, uważnie słuchają”.

Służba tam, gdzie mieszka tak dużo braci, wiąże się z nietypowymi wyzwaniami. Na przykład na terenie jednego ze zborów, który liczy 134 głosicieli, jest tylko 50 domów! Jak bracia i siostry sobie radzą?

Wielu głosi tam, gdzie są większe potrzeby. Dziewięćdziesięcioletni brat Ionash opowiada: „W naszym zborze na jednego głosiciela przypadają dwa domy. Głoszę w swojej wiosce, ale do niedawna, zanim pogorszyło mi się zdrowie, jeździłem 160 kilometrów na teren nieprzydzielony i głosiłem tam po węgiersku”. Wymaga to dużej ofiarności. Ionash mówi: „Żeby zdążyć na pociąg, wstawałem o czwartej rano i głosiłem do szóstej po południu, do odjazdu pociągu powrotnego. Robiłem to dwa, trzy razy w tygodniu”. Czy uważa, że było warto? Odpowiada: „Ta służba dawała mi mnóstwo radości. Miałem możliwość pomóc poznać prawdę pewnej rodzinie mieszkającej z dala od jakiegokolwiek zboru”.

Oczywiście nie wszyscy członkowie tamtejszych zborów mogą jeździć tak daleko. Ale wszyscy, w tym osoby starsze, starają się dobrze opracowywać swój teren. W rezultacie w tych trzech miejscowościach łączna liczba obecnych na Pamiątce w roku 2017 była prawie dwa razy większa niż liczba głosicieli i stanowiła połowę wszystkich mieszkańców. Nie ma wątpliwości, że gdziekolwiek mieszkamy, wciąż jeszcze mamy do wykonania „mnóstwo pracy w dziele Pańskim” (1 Kor. 15:58).