1, 2. Pod jakim względem przykład apostoła Pawła może pomóc dzisiejszym starszym?

 APOSTOŁ Paweł kochał braci i siostry. Niestrudzenie wysilał się na ich rzecz (Dzieje 20:31). W rezultacie oni też darzyli go serdecznymi uczuciami. Kiedy pewnego razu starsi z Efezu dowiedzieli się, że już nigdy go nie zobaczą, „wybuchnęli wielkim płaczem” (Dzieje 20:37). Nasi ofiarni starsi również z całego serca kochają braci i siostry i ze wszystkich sił starają się im pomagać (Filip. 2:16, 17). Czasami jednak spotykają się z wyzwaniami. Co im pomoże sobie z nimi radzić?

² Starsi mogą odnieść korzyść z rozważenia przykładu Pawła (1 Kor. 11:1). Nie był on nadczłowiekiem. Był niedoskonały i robienie tego, co właściwe, nie zawsze przychodziło mu łatwo (Rzym. 7:18-20). Poza tym zmagał się z różnymi trudnościami. Ale się nie poddał ani nie stracił radości. Naśladując go, starsi mogą skutecznie radzić sobie z wyzwaniami i dalej z radością służyć Jehowie.

3. Co omówimy w tym artykule?

³ W tym artykule omówimy cztery wyzwania, przed jakimi często stają starsi: 1) zachowywanie równowagi między głoszeniem a innymi obowiązkami, 2) praca pasterska, 3) radzenie sobie z własnymi słabościami i 4) radzenie sobie z niedoskonałością innych. Przeanalizujemy, jak każde z tych wyzwań pokonywał Paweł i jak starsi mogą go naśladować.

4. Dlaczego przewodzenie w służbie kaznodziejskiej może być dla starszych wyzwaniem?

⁴ Dlaczego może to być wyzwaniem. Oprócz przewodzenia w służbie kaznodziejskiej starsi mają mnóstwo innych obowiązków. Wielu z nich często prowadzi zebranie w tygodniu i zborowe studium Biblii. Mają też inne wystąpienia. Poza tym poświęcają czas na szkolenie sług pomocniczych i z radością udzielają braciom i siostrom potrzebnych zachęt (1 Piotra 5:2). Niektórzy pracują przy budowie i konserwacji Sal Królestwa oraz innych obiektów teokratycznych. Ale oczywiście jak każdy w zborze, starsi przede wszystkim są głosicielami dobrej nowiny (Mat. 28:19, 20).

5. Jaki przykład dał Paweł pod względem głoszenia?

⁵ Przykład Pawła. Paweł był dobrym głosicielem dzięki temu, że sam stosował się do rady, której udzielił współwyznawcom w Liście do Filipian 1:10 — ‛żeby umieli ocenić, co naprawdę się liczy’. Otrzymał zadanie głoszenia i przez kilkadziesiąt lat to właśnie służba była dla niego jedną z najważniejszych rzeczy w życiu. Głosił „publicznie i od domu do domu” (Dzieje 20:20). Nie ograniczał się do jakiejś pory dnia albo do jednego dnia w tygodniu. Wykorzystywał każdą okazję! Na przykład kiedy czekał w Atenach na swoich współpracowników, zapoznał z dobrą nowiną grupę wpływowych ludzi i niektórzy z nich zareagowali pozytywnie (Dzieje 17:16, 17, 34). Nawet w czasie uwięzienia głosił tym, z którymi miał kontakt (Dzieje 28:16-24; Filip. 1:13, 14).

6. Jakie szkolenie zapewniał Paweł swoim współpracownikom?

⁶ Paweł dobrze wykorzystywał czas. Często zapraszał do współpracy w służbie inne osoby. W pierwszą podróż misjonarską zabrał Jana Marka, a w drugą — Tymoteusza (Dzieje 12:25; 16:1-4). Z pewnością starał się ich szkolić w organizowaniu zborów, w pracy pasterskiej i w skutecznym nauczaniu (1 Kor. 4:17).

7. Jak starsi mogą stosować się do zachęty Pawła z Efezjan 6:14, 15?

⁷ Wnioski. Starsi, którzy naśladują Pawła, głoszą nie tylko od domu do domu, ale są też gotowi wykorzystywać do tego każdą okazję (odczytaj Efezjan 6:14, 15).  Mogą dawać świadectwo w czasie robienia zakupów albo w miejscu pracy. A jeśli biorą udział w budowach teokratycznych, mogą dzielić się dobrą nowiną z ludźmi z sąsiedztwa i dostawcami. I tak jak Paweł, kiedy głoszą z innymi — na przykład ze sługami pomocniczymi — mogą ich szkolić.

8. Co czasami musi zrobić starszy?

⁸ Starsi nigdy nie powinni być tak zajęci jakimiś zadaniami w zborze czy w obwodzie, żeby zaniedbać służbę kaznodziejską. Chcąc zachować równowagę, czasami muszą czegoś odmówić. Po przemyśleniu sprawy z modlitwą mogą dojść do wniosku, że jeśli przyjmą jakieś zadanie, to nie uda im się zadbać o ważniejsze rzeczy. Może chodzić o prowadzenie co tydzień rodzinnego wielbienia, gorliwy udział w służbie kaznodziejskiej czy szkolenie w niej swoich dzieci. Niektórym trudno jest odmówić jakiegoś przywileju służby, ale jeżeli zależy im na zachowaniu równowagi, mogą być pewni, że Jehowa ich rozumie.

9. Przed jakim wyzwaniem stają zapracowani starsi?

⁹ Dlaczego może to być wyzwaniem. W dzisiejszych dniach ostatnich słudzy Jehowy przechodzą wiele trudności. Każdy z nas potrzebuje zachęt, wsparcia i pocieszenia. A niektórzy czasami potrzebują pomocy, żeby uniknąć złego postępowania (1 Tes. 5:14). Oczywiście starsi nie są w stanie usunąć naszych problemów. Ale Jehowa chce, żeby ze wszystkich sił zachęcali i chronili Jego sług. Jak zapracowani starsi mogą znaleźć na to czas?

10. Jak w myśl 1 Tesaloniczan 2:7 Paweł troszczył się o współwyznawców?

¹⁰ Przykład Pawła. Paweł zawsze chętnie chwalił i zachęcał współwyznawców. Dał starszym wzór czułego troszczenia się o sług Jehowy (odczytaj 1 Tesaloniczan 2:7). Upewniał braci i siostry, że i on, i Jehowa bardzo ich kochają (2 Kor. 2:4; Efez. 2:4, 5). Uważał ich za przyjaciół i spędzał z nimi czas. Pokazał, że im ufa, szczerze przyznając się do swoich lęków i słabości (2 Kor. 7:5; 1 Tym. 1:15). Ale nie skupiał się na własnych problemach. Skupiał się na tym, żeby pomagać współwyznawcom.

11. Czym się kierował Paweł, korygując braci i siostry?

¹¹ Czasami Paweł musiał skorygować braci i siostry. Ale nigdy nie robił tego po to, żeby dać upust swojej frustracji. Korygował ich, bo ich kochał i chciał  ich ustrzec przed różnymi zagrożeniami. Starał się, żeby jego rady były łatwe do zrozumienia, i nie było mu obojętne, jak zostaną przyjęte. Na przykład udzielił stanowczych rad Koryntianom w skierowanym do nich liście. Potem wysłał do nich Tytusa, żeby się dowiedzieć, jak zareagowali na ten list. Kiedy usłyszał, że przyjęli otrzymane rady, bardzo się ucieszył (2 Kor. 7:6, 7).

12. Jak starsi mogą umacniać wiarę współwyznawców?

¹² Wnioski. Starsi mogą naśladować Pawła, spędzając czas ze współwyznawcami. Jeśli przyjdą wcześniej na zebranie, będą mogli prowadzić z nimi budujące rozmowy. Często wystarczy kilka minut, żeby udzielić bratu lub siostrze serdecznych zachęt, których właśnie potrzebuje (Rzym. 1:12; Efez. 5:16). Starszy, który bierze wzór z Pawła, korzysta ze Słowa Bożego, żeby umacniać wiarę współwyznawców i upewniać ich o Bożej miłości. Upewnia ich też o swojej miłości. Jest z nimi w stałym kontakcie i chętnie ich chwali. Kiedy musi udzielić komuś rady, opiera ją na Słowie Bożym. Jest przy tym konkretny, ale życzliwy, bo zależy mu, żeby została dobrze przyjęta (Gal. 6:1).

13. Jak na starszego może wpływać własna niedoskonałość?

¹³ Dlaczego może to być wyzwaniem. Starsi nie są doskonali. Popełniają błędy jak każdy (Rzym. 3:23). Czasami może być im trudno patrzeć na swoje słabości w sposób zrównoważony. Niektórzy mogliby tak się nimi zamartwiać, że ogarnęłoby ich zniechęcenie. Inni mogliby je łatwo usprawiedliwiać, a przez to popaść w samozadowolenie i nie wprowadzać potrzebnych zmian.

14. Jak zgodnie z Filipian 4:13 pokora pomagała Pawłowi radzić sobie ze słabościami?

¹⁴ Przykład Pawła. Paweł był pokorny i rozumiał, że o własnych siłach nie poradzi sobie ze swoimi słabościami. Potrzebował sił od Boga. Wcześniej był nieprzejednanym, okrutnym prześladowcą chrześcijan. Ale później uświadomił sobie, że robił źle, i był gotowy zmienić swoje nastawienie i osobowość (1 Tym. 1:12-16). Z pomocą Jehowy stał się serdecznym, współczującym i pokornym starszym. Aż nazbyt dobrze zdawał sobie sprawę ze swoich słabości, jednak się na nich nie koncentrował. Wierzył w przebaczenie Jehowy (Rzym. 7:21-25).  Nie oczekiwał od siebie doskonałości, ale ciężko pracował nad swoją osobowością i pokornie polegał na pomocy Jehowy (1 Kor. 9:27; odczytaj Filipian 4:13).

15. Jak starsi powinni podchodzić do swoich słabości?

¹⁵ Wnioski. Starsi nie zostali starszymi dlatego, że są doskonali. Jednak Jehowa oczekuje od nich, że będą przyznawać się do swoich błędów i pracować nad chrześcijańską osobowością (Efez. 4:23, 24). Powinni analizować siebie w świetle Słowa Bożego i wprowadzać niezbędne zmiany. Wtedy dzięki wsparciu Jehowy będą dobrymi starszymi i zaznają szczęścia (Jak. 1:25).

16. Co mogłoby się stać, gdyby starszy koncentrował się na słabościach współwyznawców?

¹⁶ Dlaczego może to być wyzwaniem. Starsi blisko współpracują z braćmi i siostrami, dlatego mogą łatwo dostrzegać ich słabości. Gdyby nie byli ostrożni, mogliby się tym irytować i stać się szorstcy i krytyczni. Paweł ostrzegł chrześcijan, że właśnie na tym zależy Szatanowi (2 Kor. 2:10, 11).

17. Jak Paweł patrzył na braci i siostry?

¹⁷ Przykład Pawła. Paweł zawsze myślał o braciach i siostrach pozytywnie. Był świadomy, że popełniają błędy, zwłaszcza że niektóre z nich wpływały na niego samego. Ale wiedział, że jest różnica między złym postępowaniem a złym człowiekiem. Kochał współwyznawców i skupiał się na ich zaletach. Nawet jeśli było im trudno robić to, co słuszne, zakładał, że tego pragną, tylko potrzebują pomocy.

18. Czego uczysz się z tego, jak Paweł potraktował Ewodię i Syntychę? (Filipian 4:1-3).

¹⁸ Zobaczmy na przykład, jak Paweł potraktował dwie siostry ze zboru w Filippi (odczytaj Filipian 4:1-3). Wygląda na to, że między Ewodią i Syntychą doszło do jakiegoś nieporozumienia. Paweł nie był wobec nich szorstki ani krytyczny. Skupił się na ich dobrych stronach — na tym, że obie od lat wiernie służyły Jehowie. Wiedział, że Jehowa je kocha, i sam też myślał o nich pozytywnie. Pomogło mu to zachęcić je, żeby się pogodziły. Dzięki takiemu nastawieniu do innych Paweł zachowywał z nimi przyjacielskie relacje i nie tracił radości.

19. (a) Jak starsi mogą pielęgnować pozytywne nastawienie do współwyznawców? (b) Czego możesz się nauczyć ze zdjęcia, na którym starszy sprząta Salę Królestwa?

¹⁹ Wnioski. Starsi, dostrzegajcie u braci i sióstr dobre cechy. Każdy jest niedoskonały, ale każdy ma coś, za co można go podziwiać (Filip. 2:3). To prawda, że  czasami starszy musi skorygować sposób myślenia współwyznawcy. Jednak tak jak Paweł, powinien starać się spojrzeć poza irytujące słowa i zachowanie tej osoby. Powinien skupić się na jej miłości do Jehowy, na jej wytrwałej służbie i na tym, że z pewnością pragnie robić to, co słuszne. Starsi, którzy mają do innych takie pozytywne nastawienie, wytwarzają w zborze ciepłą, budującą atmosferę.

20. Co mogą zrobić starsi, żeby odnieść jeszcze więcej korzyści z przykładu Pawła?

²⁰ Starsi, z przykładu Pawła możecie odnieść jeszcze więcej korzyści. Praktyczne podpowiedzi znajdziecie za pomocą Skorowidza do publikacji Towarzystwa Strażnica (hasło „Paweł [Saul]”, podhasło „przykład dla starszych”). Czytając te materiały, moglibyście zadawać sobie pytanie: „Jak przykład Pawła może mi pomóc z radością wywiązywać się z roli starszego?”.

21. Czego mogą być pewni starsi?

²¹ Starsi, pamiętajcie, że Jehowa nie oczekuje od was doskonałości, tylko wierności (1 Kor. 4:2). On cenił ciężką pracę i wierność Pawła i możecie być pewni, że ceni też wasze wysiłki w służbie dla Niego. Nigdy „nie zapomni o waszej pracy oraz o miłości, którą okazaliście Jego imieniu przez to, że usługiwaliście świętym i w dalszym ciągu tak robicie” (Hebr. 6:10).